Morgan Plus Four - Eerste rijtest

Hij ploft, sist, briest en brult en geen mens die je kwaad aankijkt op die prachtige dijkweg langs een Nederlandse rivier. Sterker nog: een opgestoken duim, een brede glimlach, een vriendelijk knikje. Maak dezelfde partij herrie met een zwarte SLK AMG en je krijgt middelvingers en boze blikken. Maar dus niet als je in een rode Morgan rijdt. Zo’n oude auto maakt nu eenmaal meer geluid, toch? Ze moesten eens weten! Je raadt het al, het is een feest om met deze Morgan te sturen. Je beseft ineens weer hoe intens autorijden kan zijn. Met je zitvlak dicht boven het asfalt, de rijwind over je kruin en een duidelijk hoorbare krachtbron.

LICHTVOETIG

Ja, een Morgan moet je open rijden, dat verdubbelt de pret, net als het uitzicht op de lange motorkap, de golvende voorspatborden en de klokjes in het dashboard. De tweeliter turbomotor katapulteert je vanuit stilstand binnen vijf tellen naar 100 km/h. De achttraps automaat van ZF maakt de Morgan nóg weer wat sneller en schakelt subliem. Die sprint kan vermakelijk zijn, bijvoorbeeld als er een dikke Audi naast je staat bij een verkeerslicht. Een meewarige blik naar jouw klassiekertje, misschien een vriendelijke glimlach. Groen. Gaan. Verbijstering. Die gechipte 3,0-liter TDI blijkt niet opgewassen tegen het brute geweld van dat leuke sportwagentje. Pas wel op dat je geen zwarte strepen achterlaat, want elektronische beschermengelen heeft de Plus Four niet, afgezien van ABS. Het lage gewicht in combinatie met de uitgekiende wielophanging (double wishbones rondom) maken van de Morgan een lichtvoetige, speelse auto die gretig bochten verslindt. Tuurlijk, je voelt de ballonbanden van Avon een beetje werken, maar de grens ligt ver.

In een wereld waarin 600 pk of meer de norm schijnt te zijn om autorijden naar het hoogste niveau te tillen, valt de 258 pk van de nieuwe Morgan Plus Four in het niet. Zo lijkt het. Niets is echter minder waar, want dit Britse merk weet, samen met een handjevol zielsverwanten, het hart van de echte liefhebber precies te raken. De Plus Four is klein, licht, stijlvol en verre van pedanterig.

Kijk hem eens staan, 1,25 meter hoog, met spatborden apart van de carrosserie en de twee losse, ronde koplampen. Bijna vooroorlogs. In het interieur wordt je blik meteen naar de prachtige instrumenten getrokken, die met hun design een mix van klassiek en modern vormen. Er is ook een digitaal display om een aantal functies weer te geven en tegen meerprijs heb je er een bluetooth stereosysteem bij. That’s it. Geen infotainment met een groot scherm, maar puur entertainment.

UIT DE TOON

Slechts één element valt uit de toon en dat is de pook van de automatische transmissie, linea recta van BMW afkomstig. Daar moet een mooiere oplossing voor te bedenken zijn, zoals een pookje dat net zo oogt als dat van een handbak. Helaas blijkt dat niet zo eenvoudig in dit geval. Dankzij de lagere CO2-uitstoot is de automaat slechts € 1.500 duurder. En je hebt meer ruimte voor je linkerbeen. En dan, hoe vaak kom je nog een handgebouwde auto tegen? Vrijwel nooit. Die traditie is gebleven bij Morgan. Afgezien van de nieuwe aandrijflijn is ook het chassis volledig nieuw. Het stalen ladderframe maakte plaats voor het aluminium GXGeneration platform; daarmee wordt de auto een stuk stijver.

Het maakt de Plus Four trouwens niet lichter. Ten opzichte van de voorganger is er ruim 130 kg bijgekomen, deels toe te schrijven aan de zwaardere aandrijflijn. Dat was een tweeliter van Ford met 145 pk. Wat ook bij het oude bleef, is het essenhouten frame dat een deel van de koets ondersteunt. De powerbank die nu onder de motorkap ligt, vind je ook in onder meer de BMW Z4 en de Toyota Supra. Voor die auto’s ben je veel minder geld kwijt, maar je hebt nog niet de helft van het rijplezier. Om maar te zwijgen van de restwaarde: die is bij een Morgan aanzienlijk beter dan bij een moderne auto.

Veel duurder dan zijn voorganger is de Plus Four trouwens niet, dankzij minder uitstoot. Wij zijn op slag verliefd.