Morgan Aeromax (2009)

Stap in de krappe, krakende cabine van de sportcoupé en je doet onherroepelijk een stap terug in de tijd. Met moeite krijg je je benen onder het lage stuurtje door gewurmd. De diverse knoppen lijken met enige willekeur over het dashboard te zijn uitgestrooid en het zicht door de kleine raampjes is minimaal. Zodra je de Aeromax echter de sporen geeft, verdwijnen dit soort rationele overwegingen snel.

Want wat lééft deze auto. En wat laat hij zijn bestuurder leven! Met 362 pk staat deze Morgan allerminst boven aan de vermogensladder, maar er zijn slechts weinig autofabrikanten die dergelijke krachten koppelen aan een wagengewicht van een luttele 1.180 kilogram.

De Aeromax gaat dus hard. En dat niet alleen, je voelt ook dat-ie hard gaat. Want beleving wegfilteren, daar is Morgan niet van. Een van die sensaties is het zwaar hamerende geluid van de dikke achtpitter onder die oneindig lange motorkap. De twee uitlaten priemen vlak achter de portieren naar buiten en bevinden zich dus vlakbij de trommelvliezen van de inzittenden. Doe de zijruiten omlaag en je waant je in een Spitfire-jachtvliegtuig.

Aluminium beeldhouwwerk

Ook uiterlijk onderscheidt de Aeromax zich van de grauwe massa. De typische, klassieke neus, de in twee delen in lengterichting omhoog scharnierende motorkap en de gewelfde wielschermen die overgaan in de dorpels kennen we al. Het achterste deel van de carrosserie, met driehoekige ruiten en een coupélijn die uitmondt in een puntvormige staart, is bijna letterlijk een beeldhouwwerk.

Onder de motorkap huist een hypermoderne 4,8-liter V8 van BMW, die 362 pk en 502 Nm naar de achterwielen stuurt. De tweezitter knalt er in ruim vier tellen mee naar de honderd en moet volgens de fabriek een topsnelheid kunnen bereiken van 274 km/h. Jammer genoeg bederft de trage ZF-automaat van de testauto de pret een beetje. Net als bij de Aero 8 is de starre achteras met bladveren vervangen door onafhankelijke, dubbele wishbones met schroefveren. Het onderstel is opgehangen in kogelgewrichten en mede daardoor spijkerhard.

De veerwegen zijn kort, maar dat moet ook wel, want de bodemspeling is minimaal. Het maakt de Aeromax erg levendig en niet heel makkelijk om hard mee te rijden. Wie de mouwen opstroopt, wordt getrakteerd op een verbazingwekkende portie scherpte en lichtvoetigheid. Het lichte turn-in onderstuur in korte bochten is gemakkelijk met het niet door traction control gehinderde gaspedaal te corrigeren. In snellere bochten is de balans prachtig neutraal.

Kortom, ben je gewend aan de krappe cockpit, het gerammel om je heen en het feit dat je vlak voor de achterwielen zit en dus nog een heel stuk auto vóór je hebt, dan word je overgoten met een overdosis purisme en betrokkenheid. Dít is wat autorijden zo leuk maakt! Tel daarbij de combinatie van moderne techniek, traditioneel vakmanschap en de extravagante, klassieke uitstraling, en de Aeromax laat verrassend veel gezichten zien. Op en top Brits. Maar toch ook weer niet. Dat je bij het uitstappen het risico loopt je kuiten te branden aan de gloeiende uitlaten, is hem dan ook – net als de andere onvolkomenheden – vergeven. Een Morgan koop je met je hart, niet met je hoofd.