Test: Morgan Aero 8 (2003)

Maar toen we dat dachten, hadden we de auto nog nooit in het echt gezien. Wat begon als een af-grij-se-lijke neus blijkt het mooiste van de hele auto. Ja, eerlijk waar, die neus met die naar binnen gekeerde koplampen en die taartschep eronder is alleen maar lelijk op een plaatje - in het echt hóórt het allemaal op de Morgan.

Een groot gedeelte van de carrosserie wordt met de hand geklopt. Een tijdrovend ambachtelijk klusje. En om het gewicht zo laag mogelijk te houden, is de hele body van aluminium. Het chassis ook trouwens. De hele auto weegt - inclusief V8-motor - 1000 kg; extreem weinig. Maar ook aan het interieur is haast geen machine te pas gekomen. Het zijdezachte hout dat je her en der ziet, is geschuurd en gelakt tot en met. En op de stoelen prachtig zacht leer en ook de alupanelen op het dashboard zijn met duidelijk toegewijd vakmanschap in elkaar gezet.

Eigenlijk vloekt het hightech-paneel in de middenconsole met die tradities. Op het schermpje kun je informatie aflezen over de conditie van de banden. Of de druk te hoog of laag is, maar je kunt ook de bandentemperatuur in de gaten houden. Jammer alleen dat in de testauto het ding af en toe een valse melding van onder- of overdruk gaf. Toch weer een beetje de charme van een Engelse auto: niet alles kan perfect zijn. Dat geldt ook voor de vreemde zitpositie, het slechte uitzicht en de kachel die twee standen kent: Siberisch koud en Kalaharisch heet.

Instappen vraagt om een flexibel lijf, dat bovendien niet langer is dan het gemiddelde. Als je eenmaal zit op het net iets te smalle stoeltje, is de zitpositie niet optimaal. De pedalen hebben erg lange slagen, waardoor je dicht op het stuur moet gaan zitten. Eigenlijk net iets te dicht, zodat je armen te veel gekromd zijn.

Het uitzicht rondom is beroerd. De voorruit is laag en de binnenspiegel dekt bijna de hele rechterhelft af. Je houdt een klein stukje over. En het brievenbusje in de kap maakt het zicht naar achter via die spiegel er ook niet beter op. Nee, dan kun je maar beter de kap open hebben. Wat je wel goed kunt zien, is de neus. Je ziet de prachtige golven van de immens lange motorkap.

Geen armruimte

Je armen kun je trouwens niet helemaal vrij bewegen - het deurtje is erg dichtbij. Zo dichtbij, dat wanneer je wilt uitstappen je niet met je linkerhand de deur kunt openen, omdat je er niet genoeg kracht mee kunt zetten. Je moet dat dus met je andere hand doen, want dan kun je er beter bij.

Starten gaat met een knop links achter het stuur die aanmoedigend groen wordt verlicht als je het contact aanzet. De achtcilinder wordt wakker. Hij klinkt behoorlijk grof maar hij is toch beschaafder dan je zou verwachten. Zet de BMW-versnellingshendel in één en laat de koppeling rustig opkomen. Zelfs zonder het gaspedaal overdreven in te drukken, maakt de Aero 8 duidelijk wat hij wil: vooruit. En snel een beetje. De motor brult dat het een lieve lust is en we vliegen door de versnellingen heen. Gelukkig hebben we een paar raceschoenen aangetrokken, want de normale bordeelsluipers zijn echt te breed. Dan trap je, voordat je het weet, gas en rem tegelijk in. De slagen van de pook zijn lang, maar zonder enige hapering. De koppeling gaat zwaar, maar geeft wel een perfecte indruk van het aangrijpingspunt.

Tot en met de derde versnelling spinnen de wielen met groot genot door - en dat zorgt er regelmatig voor dat de kont een stapje opzij zet. Daar moet je niet van schrikken, want zolang je rechtuit gaat, gebeuren er geen gekke dingen. Bochtige wegen vragen om uiterste concentratie. Want vergeet niet dat de combinatie van veel vermogen, achterwielaandrijving en een gering gewicht garantie zijn voor een hevig kwispelende Aero 8. De achterkant breekt uit voor je het weet, maar is met wat simpel tegenstuur op te vangen. Je moet er echt bij blijven, want door de lange neus is de besturing niet zo precies als je zou willen. Er zit een fractie vertraging in. Maar als je eenmaal thuis bent in de auto en gewend bent aan het vermogen, is het echt een prachtig onderstel.

Bij regen word je toch een beetje nerveus aan het stuur van de Aero 8. Het minst erg is nog dat er zo af en toe wat water naar binnen druppelt bij de deurtjes en op je schoot. Veel erger is het, dat je het gaspedaal met de grootst mogelijke voorzichtigheid moet benaderen. Want een flinke glijpartij is zo gemaakt. Als vervolgens de Morgan Aero 8 weer bij z'n baasje terug is, nemen we afscheid met een beetje een dubbel gevoel. 't Is zonder twijfel de meest aparte auto die in tijden op de redactieparkeerplaats heeft gestaan. Hij is met geen enkel ander merk te verwarren; het is gewoon een lekker ding. En zo'n auto hou je graag bij je.