Budgetbrigade 2025: Het einde van de Monstertocht, naar wie gaat de Gouden Drijfstang?

Regularity run

De Hochalpenstrasse geldt als een van de mooiste panoramawegen ter wereld en daar hangt dan ook een prijskaartje aan. Voordat je het heilige asfalt betreedt, moet je een tolpoortje langs waar we voor drie budgetkarren en een duurtester €180 moeten neertellen. Maar hé, daar krijg je wel een sticker (sticks or it didn’t happen) en een plattegrondje bij. Terwijl als de grond hier één ding niet is, is het plat. Dit is de hoogste geasfalteerde pas van Oostenrijk en de naburige berg waarnaar hij is vernoemd, is ook de hoogste van dit land. Na een stukje door bosachtig gebied, waarbij de aanvankelijk milde beklimming steeds steiler wordt en de meanderende bochten transformeren tot scherpe hairpins, komt het punt waarop de bomen het welletjes vinden en dan ontvouwt zich links een adembenemend panorama over het dal dat ons scheidt van de sneeuwbedekte Grosses Wiesbachhorn.

De Twingo had al moeite om mee te komen op de Duitse autobahn en naarmate de beklimmingen steiler worden, wordt het amper nog te doen voor de 58 pk en 96 Nm die de Twingo volgens onze rollenbank paraat heeft. Zoals Frank en Michiel een gebruinde linker onderarm ontwikkelen door gebrek aan airco, zo krijgt Joy van al het terugschakelen een rechter biceps waar Arnold Schwarzenegger (we zijn tenslotte in Oostenrijk) een onoverkomelijk minderwaardigheidscomplex van zou krijgen.

Een onderling sprintje zou daarom ook nergens over gaan, maar Michiel weet wat beters. We doen een regularity, een onderdeel dat je vaak in klassiekerrally’s ziet. Daarvoor moet de deelnemer over een bepaalde afstand zo dicht mogelijk in de buurt van een van tevoren vastgestelde gemiddelde snelheid zien te komen. Binnen het thema tweeduizend zal het je niet verbazen dat we een parcours van twee kilometer uitzetten, onze streefsnelheid is 35 km/h. Omdat we voor het begin en einde aangewezen zijn op parkeerplaatsen, is de werkelijke afstand 2.100 meter. Wanneer je dat in 3:36 aflegt, heb je gemiddeld precies 35 km/h gereden. Voor Michiel en Frank betekent dat een oefening in zelfbeheersing, terwijl Joy aardig richting plankgas moet.

Hoewel Michiel de regularity heeft voorgesteld, brengt hij het er het slechtst vanaf. Met 4:24 heeft hij gemiddeld 28,6 km/h gereden, veel te langzaam dus. “Ik heb wel meer van het uitzicht genoten”, praat hij het goed. Joy daarentegen heeft het parcours te snel afgelegd, 3:05 om precies te zijn, goed voor een gemiddelde van 40,9 km/h. “Toch knap van de Twingo”, probeert ze het nog een positieve twist te geven. “Is de Twingo ook een keer het snelst!” Met 3:17 reed Frank gemiddeld 38,4 km/h, waarmee hij dit onderdeel op zijn naam zet. “Ik win ook eens wat!”, roept hij verheugd. Dat betekent echter niet dat hij ook maar in de buurt van Joy en Michiel komt, maar Michiels magere score maakt dat Joy hem een duwtje naar plek twee geeft. We hebben een nieuwe koploper.

Nijlcruise

We zeiden het al, de Hochalpenstrasse is de hoogste bestrate pas van Oostenrijk en die eer heeft hij te danken aan een zijtak die leidt naar de Edelweissspitze, een platform op 2.572 meter. Het is daarmee letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van deze monstertocht, en niet alleen van ónze reis. Het staat er vol met auto's, motorfietsen en de toeristen die erbij horen. Spontaan besluiten we dat we naast jullie publiekspunten ook die van willekeurige passanten nog willen hebben. Voor Frank is dat de moeite niet meer, want zijn afstand tot nummer twee Michiel is zelfs als hij nu het maximaal aantal punten krijgt, te groot. Maar tussen Michiel en koploper Joy is een wissel nog mogelijk. Frank trapt af en weet een jong stel met een schattig wit hondje over te halen. De man is er gauw uit en wijst naar de XM: “Die zou ik nemen, want heel veel karakter en klasse.” Toch gluurt hij begerig naar de CLK, wat hij dan ook als zijn nummer twee aanwijst. Al gauw blijkt waarom: “Ik kom uit Egypte, daar zijn we dol op Mercedessen. Heb je hier echt maar 1.000 euro voor betaald? Man, daar krijg je in Egypte zo 10.000 euro voor!” Frank bedankt de man en loopt naar Joy en Michiel. “Jullie redden je verder wel? Onze wegen scheiden hier. Ik rij straks door naar Caïro, maak een wekenlange Nijlcruise en kom daarna per businessclass terug met een stapel bankbiljetten in mijn zak.”

Michiel trekt een stel uit Nederland aan hun jasje. Aanvankelijk willen ze niet meewerken. “We hebben geen verstand van auto’s.” “Geeft niet, wij ook niet”, overtuigt Michiel het duo. Toch neemt hij een klein toelatingsexamen af, waar het stel redelijk voor slaagt. Alleen mevrouw maakt een vergissing door de XM uit te schelden voor Renault. Ondanks die vergissing is ze heel stellig: “Ik ga voor de Twingo. Ik vind het heel knap dat je daarmee hier boven komt.” Haar nummer twee? Ze wijst naar de XM. “Dit vind ik ook wel grappig.” Opnieuw spreekt ze haar bewondering uit voor Joy: “Ik ben ooit met een Fiesta op wintersport geweest en heb de hele weg achter vrachtwagens gehangen.”

De jongeman die Joy aanschiet, wijst vrijwel zonder aarzelen naar de CLK. “Omdat die de beste motor heeft. Dat is wat je op deze bergwegen wilt. Jouw Twingo moet hier vechten.” Over zijn antwoord op de vraag wat zijn nummer twee is, moet hij iets langer nadenken. Maar niet al te lang. De Twingo vindt hij duidelijk niks, dus wordt het de XM.

Een zuur moment voor Joy. Een handvol willekeurige toeristen heeft op de valreep de einduitslag van de Budgetbrigade Monstertocht 2025 overhoop gegooid, waardoor Joy nipt de Gouden Drijfstang mist.

Rokende remmen

Daarmee is het officiële gedeelte van de monstertocht voorbij, maar we moeten nog terug, dus het avontuur is nog niet afgelopen. Op weg naar beneden treffen we twee testrijders die de remschijven van hun druk bestickerde A6-en met uit de kluiten gewassen föhns staan te koelen. Ze doen er niet moeilijk over dat we wat foto’s maken, maar dat is niet zo gek, aangezien de nieuwe A6 al officieel onthuld is. Wel is het leuk om even naar binnen te gluren. Wat ons betreft had het nieuwe dashboard wat opgeruimder gemogen. De Audi’s zijn vol bepakt en voorzien van de meest dichte wielen. Op die manier rijden ze constant remmend de berg af, keer op keer.

Mochten we dat een beetje overdreven hebben gevonden, dan zou die vergissing gauw gelogenstraft worden. De avond begint te vallen, het licht is op zijn mooist en fotograaf Willem besluit dat hij nog wat mooie groepsfoto’s, rijdend omlaag, wil hebben. Daarbij besluit de verliezer van deze editie Budgetbrigade nog even het laatste woord op te eisen. We rollen kilometers achtereen in dichte formatie achter de Forester aan en op de motor remmen is daarvoor niet voldoende doseerbaar. Na een minuut of tien begint Frank zijn remmen te ruiken. Hij geeft de schuld aan Michiel, die voor hem rijdt. Maar dan voelt hij zijn eigen remkracht afnemen: fading. Het setje rijdt snel een parkeerplaats op, waar uit beide voorwielen van de CLK dikke rookpluimen opstijgen. Als een haas weer de weg op dus, ditmaal berg op met gezwinde spoed om het spul weer te koelen. Gelukkig is Willem tevreden met wat hij nu heeft.

Na een flinke, remvrije cooldown-ronde omhoog weet de CLK veilig, met gierende motor in een geforceerd lage versnelling, beneden te komen. Nog duizend kilometer snelwegen en we zijn weer thuis. Eitje toch, met zulke goede auto’s?

De strijd om de Gouden Drijfstang

Bijna de hele competitie bleef Michiel in zijn XM aan kop, maar naarmate de tijd voortging, begon Joy met haar dappere Twinkie steeds dichter in zijn nek te hijgen. Even moesten ze de eerste plek delen, waarna Joy de koppositie zelfs voor zich alleen wist te veroveren. Helaas verloor ze die op het laatste onderdeel weer aan Michiel, die daarmee de Gouden Drijfstang in de wacht sleepte. En Frank met zijn brakke Benz? Tja.