Test: Mini Cooper S (2002)

Voor de jongere lezers: een Cooper S is niets bijzonders. Niets bijzonders? Nou, ja, het is allemaal al een keer gedaan (zie kader) en de introductie van de splinternieuwe Cooper S is een niet meer dan logisch vervolg op de One (de basisversie) en de Cooper. Dat wil niet zeggen dat we die dan ook maar even ongemerkt voorbij laten gaan. Integendeel! Hier willen we best even kennis mee maken! Maar eerst eens kijken wat voor vlees we eigenlijk in de kuip hebben. Van de motor die BMW tegenwoordig in de Cooper S hangt, zouden ze back in the days waarschijnlijk doodsbang geworden zijn. 163 pk in zo'n klein en licht karretje? Krankzinnig! Honderddrieenzestig stuks! Maar tijden veranderen en van die 163 pk raken we vandaag de dag niet meer over onze toeren. Tenslotte heb je tegenwoordig ook bommetjes als de Honda Civic Type R, die doodleuk tweehonderd paarden de weide instuurt. Maar een Honda Civic is – sorry, Honda-adepten – geen Mini Cooper. Een Mini is iets speciaals, een Mini Cooper is iets héél speciaals en een Mini Cooper S is, eh... nou ja, veel specialer krijg je het niet!

Met de S van...

Om aan die eerdergenoemde hoeveelheid pk's te komen, heeft Mini de assistentie ingeschakeld van een supercharger plus intercooler, die van het bescheiden 1.6'je een bijzonder serieus te nemen machine maken. Nou is het in de 'gewone' Cooper al behoorlijk dringen daar onder het kapje, laat staan als je er ook nog zo'n supercharger kwijt moet. Dat gaat dus niet. Probleem? Nee hoor, BMW maakte de motorkap 'gewoon' even vier centimeter hoger, zodat ook de luchthapper er op esthetische wijze in verwerkt kon worden. Voor de accu was evengoed geen plek meer, dus die verhuisde naar de kofferruimte. De S onderscheidt zich verder van de Cooper door een beschaafde dakspoiler, 16-inchlichtmetaal (17 inch is ook leverbaar), dubbele, centraal geplaatste uitlaten, een retrotankdop en andere voor- en achterbumpers. De afmetingen van de Cooper S verschillen behalve in de hoogte ook in de lengte (hij is bijna drie centimeter langer dan de Cooper) en de breedte (de spoorbreedte werd iets groter). Daar is eigenlijk nog maar weinig Mini aan – dit is een potente jongen...

Niet praten maar sturen!

Om deze puist vermogen een beetje knap op de straatstenen kwijt te kunnen, zet BMW de Cooper S op een Sport Plus-onderstel, dat nog stugger is geveerd en gedempt dan het al niet bepaald weke onderstel van de Cooper. Daarmee wordt 'ie er niet comfortabeler op, maar dat maakt helemaal niet uit; de S is niet gemaakt om urenlang mee op de snelweg te cruisen, nee, hier moet mee gestuurd worden en het is de hoogste tijd dat we dat maar eens gaan doen ook. Hier die sleutels! We laten ons afglijden in de sportstoelen, die in de S gelukkig wel genoeg zijdelingse steun bieden, maar nog steeds wat aan de korte kant zijn. Sleuteltje omdraaien en een donkerbruine brom beroert de trommelvliezen. Lekker geluidje, helemaal als je het gas even flink intrapt en weer loslaat. Door middel van een speciale resonator in de tussendemper van het uitlaatsysteem brengen de twee pijpen een prachtige roffel voort. Pluim voor de audiodivisie van BMW! Terwijl de supercharger zoemt, ontvluchten we zo snel mogelijk de binnenstad van Lissabon en storten we ons op de slingerende bergweggetjes in de prachtige omgeving. Hier komt de Cooper S pas echt tot z'n recht. Hoewel tractie- en stabiliteitscontrole aanwezig zijn, zetten we die maar even uit om het pure rijdersgevoel te ervaren. Sturen deed de Cooper al als de beste, en de S gaat dankzij het Sport Plus-onderstel nog strakker door de bocht. En dat gaat behoorlijk neutraal, totdat het onvermijdelijke onderstuur optreedt. Geeft niks; beetje van het gas af, beetje tegensturen en de Cooper S laat zich prachtig door de Portugese curves dirigeren. Om de motor goed bij de les te houden, is regelmatig wisselen van verzet noodzakelijk. Gelukkig is de standaard zesbak er eentje van de beste categorie en de 1.6 blíjft gaan totdat het bij 218 km/h echt afgelopen is. Dat hebben we niet geprobeerd, maar even achteloos de 200 aantikken in een Mini is een aparte ervaring, kunnen we u melden.

Zwaar verslavend

En dan moeten we met stekende pijn in het hart weer afstand doen van onze grijsmetallic gekleurde Cooper S. Zelden viel een sleuteloverdracht zo zwaar. Want rijden met dit duivelse doosje is zwaar verslavend. Je kunt de S heerlijk relaxed rijden, maar 'm ook ongehoord tekeer laten gaan. Daarin zit 'm de kneep: hij is fantastisch uitgebalanceerd, terwijl je in eerdergenoemde Civic Type R of Renault Clio Sport eigenlijk alleen maar nerveus wordt van al dat vermogen. Bovendien staan de kwaliteit en afwerking op zeer hoog (BMW-)niveau. Blijft de vraag of je ruim zeven euromille verder moet sparen om het verschil tussen de Cooper en de Cooper S te overbruggen. Voor de extra's die de S biedt, zouden wij best tot juli (als 'ie leverbaar is) op water en brood willen leven.