Test: Mercedes-Benz G-klasse (2018)

Om maar met het belangrijkste aspect te beginnen: eigenaren van een G-klasse kunnen hun linkerarm voortaan relaxed uit het raam laten bungelen en tegelijkertijd met de linker- hand hun auto op koers houden, terwijl ze met de rechterhand de draai-druk- schakelaar bedienen en daarmee door de vele menu's gaan. Dat was bij de huidige G-klasse simpelweg onmogelijk. Ten eerste trof je in dit model weinig menu's aan en ten tweede moest je het stuur altijd met beide handen beetpakken om deze auto met zijn bonkige onderstel over de weg te loodsen. Zijn starre as aan de voorzijde stamde evenzeer uit de automobiele middeleeuwen als de ouderwetse kogel- kringloopbesturing. De nieuwe G-klasse heeft daarentegen een onafhankelijke voor- wielophanging en een tandheugelbesturing met elektrische bekrachtiging. Die is welis- waar nog steeds relatief straf afgesteld, maar hij zorgt er toch voor dat de G over een lichtvoetigheid beschikt die we niet kenden van dit model.

Tijdens onze kennismaking rijden we over bochtige provinciale wegen en gravelpaden. Ook duiken we het terrein in, waar de G-klasse dankzij de transmissie met lage gearing en de sper- differentiëlen nog net zo in zijn element is als voorheen. Dat moet ook, want hiervoor is dit model oorspronkelijk immers bedoeld. Op het asfalt weet met name de onderstelafstelling van de AMG G 63 ons te verrassen. Hij stuurt nauwkeuriger in dan de G 500, die nog altijd wat zwaarlijvig aanvoelt. De nieuwe adaptieve schokdempers zorgen dat de carrosserie ook als je met hoge snelheid over gravelpaden rijdt geen gekke bewegingen maakt.

Over het veercomfort valt evenmin te klagen, ook niet in het AMG-model. Op de snelweg is het windgeruis net als vanouds storend, ook al zeggen ze bij Mercedes trots dat de G-klasse veel stiller is geworden. Met een hoogte van 1,97 meter en een recht- opstaande voorruit kan een auto natuurlijk ook niet stil zijn. De nieuwe carrosserie ziet er net zo uit als de oude, maar hij is 6 centimeter breder en 5 centimeter langer. Zodoende is er veel meer ruimte in het interieur, waar je letterlijk in moet klimmen. De inzittenden zitten erg rechtop, opvallend hoog en erg comfortabel; daar is niets aan veranderd. Het dashboard is echter wel weer helemaal up-to-date. De bestuurder kijkt nu naar displays in plaats van naar klokken.

Allesbehalve modern is echter het verbruik. Met een gemiddelde van 15 liter per 100 kilometer (1 op 6,7) is de G 500 een flinke innemer. Dan hebben we bovendien nog rustig gereden, met maximaal 130 km/h op de teller. Als je het gaspedaal eens diep intrapt en de 200 km/h passeert met deze container, moet je rekening houden met zo'n 1 op 3. Het kan dan ook raadzaam zijn om te wachten op de nieuwe zescilinder dieselmotor, maar die volgt pas in de komende herfst.

De nieuwe G-klasse rijdt veel plezieriger dan de oude, maar het blijft een icoon uit het verleden voor liefhebbers met een goed gevulde portemonnee. Kort samengevat: moderne SUV's presteren beter op het asfalt, maar in het terrein is de G-klasse ze nog altijd de baas.