Test: Mazda CX-7 (2009)

Wie 'SUV' zegt, zegt over het algemeen ook 'dieselmotor'. Alleen daarmee zijn de gebruikskosten van zo'n zwaarlijvige lobbes immers nog een beetje overzichtelijk te houden. Maar mensen die een Mazda-showroom binnenstapten voor een CX-7, waren automatisch aangewezen uit de dorstige 2,3 liter turbomotor die ook in de Mazda 3 MPS is te vinden. Geen wonder dus dat de CX-7 – die in eerste instantie alleen voor de Amerikaanse markt was bedoeld – in Nederland een zeldzame verschijning bleef. Er is echter hoop voor de dames en heren Mazda-verkopers: het Japanse merk heeft de facelift van haar SUV aangegrepen om de 2,2 liter dieselmotor uit de 6 in het vooronder te lepelen. En die hebben we leren kennen als een prettige, krachtige dieselmotor die over de juiste papieren beschikt om ook de circa 1.800 kg zware CX-7 voort te bewegen. Met een vermogen van 173 pk moet hij aardig uit de voeten kunnen, in combinatie met een gemiddeld verbruik dat tijdens onze eerste rij-indruk rond de 1 op 12 schommelde. De manier waarop is overigens opmerkelijk. In de CX-7 wordt de viercilinder namelijk gekoppeld aan SCR-techniek. Daarbij wordt NOx door middel van een ureumtoevoeging omgezet in schadeloos stikstof en water. Het SCR-systeem reinigt de uitlaatgassen met behulp van AdBlue, een goedje dat is opgeslagen in een tankje onder de laadvloer. Dit wordt direct in het uitlaatsysteem gespoten, waarbij een chemische reactie ongeveer 40 procent van de NOx omzet. De 15,5 liter grote AdBlue-tank hoef je overigens niet zelf bij te vullen, dat doet de garage voor je bij de reguliere onderhoudsbeurten. Via een indicator in het instrumentarium kun je de voorraad in de gaten houden. Dankzij AdBlue voldoet de CX-7 2.2 CiTD aan de Euro 5-norm. Feitelijk een zwaktebod natuurlijk omdat de Euro 5-norm inmiddels gangbaar is en Mazda dus speciale techniek nodig heeft om dat te halen met deze motor in deze auto.

Overbodig
Tijdens het rijden merk je overigens helemaal niets van deze ureuminspuiting. De 2,2 liter dieselmotor ontpopt zich als een motor die gemaakt lijkt voor de CX-7. Een vermogen van 173 pk is gezien zijn forse gewicht op papier niet denderend, maar in de praktijk heb je niet gauw behoefte aan meer. Bij lage toeren heeft de Mazda duidelijk even moeite om de gang erin te krijgen – onder 2.000 tpm moet er een behoorlijk turbogat worden overwonnen – maar vervolgens begint de diesel er lekker aan te sleuren en dat doet hij bovendien in alle rust. Je moet redelijk schakelen om de gang er lekker in te houden, maar dat is met de nauwkeurig en soepel schakelende zesbak geen straf. De koppeling grijpt bij het wegrijden wel wat bruusk aan, niet zo verwonderlijk gezien het koppel van 400 Nm. Wie overigens liever een automaat wil, vist nog altijd achter het net. En dat is een gemis in deze klasse.
De 2,2 liter is bij erg lage toerentallen wat 'arm' afgesteld, ongetwijfeld om op de rollenbank betere verbruikscijfers te realiseren. Maar dit zijn de enige nadelen van de diesel, het is gewoon een uitermate prettige metgezel die de 2,3 liter benzinemotor overbodig maakt. Met zijn 260 pk zorgt die weliswaar voor uitstekende prestaties, maar wie die benut kan de fabrieksopgave van 10,4 liter op 100 km rustig vergeten.
Er is geen twijfel over mogelijk: de CiTD is de versie die je wilt hebben. Door het gebrek aan koppel onderin is de acceleratie van 0 naar 100 km/h niet echt denderend en ook een topsnelheid van 200 km/h is slechts gemiddeld, maar hij voelt subjectief beschouwd absoluut sneller aan.

Interessante positie
Met zijn lengte van 4,68 meter is de Mazda CX-7 eerder vergelijkbaar met auto's als de Volvo XC60 of de Ford S-Max dan met bijvoorbeeld een VW Tiguan of Ford Kuga. Wat prijs betreft valt hij echter tussen deze twee segmenten in, want voor 42.595 euro mag de 2.2 diesel mee naar huis. Daarmee heeft de CX-7 zich in een interessante positie gemanoeuvreerd, want qua binnenruimte is hij beslist vergelijkbaar met de duurdere XC60, terwijl hij wat design en uitstraling betreft auto's als de Tiguan of de Mitsubishi Outlander met gemak in zijn zak steekt. De brede spatborden met RX8-achtige welvingen geven hem iets diks, alleen die nieuwe voorspoiler met zijn enorme luchtinlaten is dan weer net een beetje over the top. Dat geldt ook voor de grijze achterlichten. Deze 'Lexus-look' verwacht je op een oude Golf, maar niet op een auto in deze prijsklasse. Ook het feit dat er 'Mazda' op de neus staat zal in dit prestigegevoelige segment wel eens een serieuze handicap kunnen zijn. Maar wie nuchter kijkt, zal weinig op de CX-7 aan kunnen merken. Als gezegd is de binnenruimte bijvoorbeeld prima voor elkaar, ook achterin zitten langlijvigen goed. Alleen jammer van de veel te lage zitting die ervoor zorgt dat je met sterk opgetrokken knieën zit.
Voorin kijk je uit over een logisch ingedeeld dashboard waarin alleen het veel te kleine navigatiescherm in negatieve zin opvalt. De voorstoelen zitten heerlijk, met een goede zijdelingse steun en lekker lange zittingen. Een comfortabele zitpositie is snel gevonden. Alleen jammer dat de bijrijdersstoel niet in hoogte verstelbaar is. En nu we toch aan het mopperen zijn: een stoelverwarming met slechts één stand is niet meer van deze tijd en de optionele dodehoeksensor is nogal overijverig met piepen.

Tweede kans
Over het onderstel van de CX-7 geen klachten: je hebt geen moment het gevoel met een zware SUV op pad te zijn. Je zit ook niet zo hoog als gebruikelijk in dit type auto en dat zorgt er samen met de lekker directe besturing en relatief straffe demping voor dat je echt sportief kunt rijden met de Mazda. Wat handling en stuurgevoel betreft komt ook de sportieve rijder aan zijn trekken. Het gaat te ver om van 'MX5-genen' te spreken, maar hij doet zijn gewicht grotendeels vergeten.Tegelijkertijd is de vering comfortabel genoeg, hoewel de 19 inch wielen onder onze testauto dwarsrichels wat al te nadrukkelijk doorgeven. Desondanks is het een prima reisauto waarmee het ook nog eens prima sturen is. Als de voorwielen te weinig tractie hebben, zorgt een koppelverdeler ervoor dat er automatisch vermogen richting de achterwielen wordt gestuurd. Op gladde ondergrond zou dit overigens best wat sneller mogen gebeuren. Desalniettemin: de CX-7 is een auto waarmee het lekker sturen is en die nog eens praktisch is ook. Het muurbloempje van weleer kon dankzij de beschikbaarheid van een dieselmotor best eens gewild gaan worden. De CX-7 verdient een tweede kans.