Mazda 2 1.5 GT-M (2010)

Het de 2 rekenden de Japanners voorgoed af met de doosvorm door fraai welvende wielkasten toe te passen. En profil trekt vooral de wigvorm de aandacht, geaccentueerd door de scherp getekende schouderlijn, die aan de achterzijde afloopt boven de ver over de spatschermen doorlopende achterlichtclusters.

Binnenin ziet het er ook allemaal prima uit. De ronde vormen geven speelsheid aan de cockpit van de 2 en dat is ook wel nodig, want het geheel bestaat voornamelijk uit keihard grijs plastic en dat doet de kwaliteitsbeleving bepaald geen goed. Wel grappig is dat er boven in het dashboardkastje een soort brievenbus zit waardoor je spullen tijdens het rijden zo naar binnen kunt gooien. De zit achter het stuur is lekker diep en hoewel het stuur niet axiaal te verstellen is,  zullen de meeste bestuurders een goede zitpositie kunnen vinden. De stoelen bieden redelijk wat ondersteuning, maar niet zoveel als je zou willen. Dat is jammer, want die steun zou je bij de bochtensnelheden die je met de Mazda haalt echt wel kunnen gebruiken.

Fijne stuurmansauto

Wanneer we eenmaal onderweg zijn met de Mazda blijkt het namelijk eens temeer een ontzettend fijne stuurmansauto te zijn. Door de harde vering en demping is er van een overhellende koets gewoon geen sprake, zelfs niet als je belachelijk hard de bocht in duikt. De neus volgt de commando's van het stuurwiel heel direct op en de communicatie is bijzonder helder. Dat komt vooral door het gevoel dat het onderstel aan je doorgeeft, want in het stuurwiel zelf zit jammer genoeg niet ontzettend veel gevoel. Wel gaat het stuur aangenaam zwaar, waardoor het toch mogelijk blijft de Mazda precies de bocht in te zetten. Door het lage gewicht en de straffe vering gaat de auto ook direct. Tijd om zichzelf te zetten, heeft de Mazda eigenlijk niet nodig en dat zorgt ervoor dat de auto heel levendig aandoet en elke keer weer een grijns op je gezicht tovert. Als je echt naar de grens op zoek gaat, onderstuurt de 2 uiteindelijk. Ga van het gas af en de achterzijde komt om, wat netjes wordt opgevangen door het ESP.

Helaas heeft het comfort op lange afstanden wel te lijden onder het plankharde onderstel, want zeker richels in de snelweg zijn uitermate oncomfortabel. Ook hoge drempels zijn allesbehalve een pretje. Dat je auto vlug door de bocht kunt loodsen, is ook te danken aan het lage eigen gewicht. Bij Mazda hebben ze heel wat overtollig vet weg weten te laten, zodat de 2 slechts 935 kilo op de weegschaal zet. Behalve het verbeterde weggedrag betekent het ook dat de prestaties vlot zijn, zonder dat daarvoor een ontzettend zware en dus onzuinige motor nodig is. De Mazda 2 is volgens de fabrikant goed voor een verbruik van 1 op 17,5. Helaas blijken we dat door de sportieve rijstijl lang niet te halen. De Mazda-motor is namelijk op z'n best boven de 4.000 toeren. De Japanse 1,5-liter produceert 103 pk en zorgt voor een sprint naar 100 km/h in 9,8 seconden. Onderin is het blok niet zo wakker, dus om de vaart erin te houden, zul je vaak een versnelling terug moeten. Dat is geen straf, want met het korte, hoog geplaatste pookje kun je lekker door het H-patroon heen en weer. Wel verlangt de bak een strakke hand.