Test: Maserati Quattroporte Trofeo

Een Italiaanse sedan met een V8 van Ferrari. Dat trucje voerde Lancia in de jaren 80 ook al uit met de Thema 8.32. Nu lachen we om die 205 pk, toen was het sensationeel, ware het niet dat er ook zoiets was als de 326 pk sterke Mercedes-Benz 500E. Het zijn waarden die verbleken bij de 580 pk en 730 Nm van deze Maserati.

De Quattroporte bestaat in deze vorm sinds 2012; hij werd in 2016 voor de eerste keer licht geretoucheerd en toen werden er ook nieuwe assistentiesystemen toegevoegd. Tijd voor afscheid is het nog niet, getuige de opfrisbeurt voor modeljaar 2021. De wijzigingen aan het exterieur vind je terug in de vorm van andere spijlen in de grille en nieuw gemodelleerde achterlichten, die, eenmaal brandend, de vorm van een boemerang hebben. Dat is dan weer geïnspireerd op de prachtige achterlichtunits van de eerste Maserati 3200 GT. Een volledig bijdetijds infotainmentsysteem mag niet ontbreken in een luxe sedan van de 21e eeuw en vol trots presenteren de Italianen daarom MIA: Maserati Intelligent Assistent, dat luistert naar het commando ‘hé Maserati’. Via je smartphone en Maserati Connect zijn allerlei functies en diensten oproepbaar.

LEVANTE TROFEO SNELLER

Je vroeg je af waarom al die pk-kanonnen van tegenwoordig vierwielaandrijving hebben? De Quattroporte Trofeo geeft het antwoord. Ja, al dat vermogen gaat bij hem naar de achterwielen en nee, zonder ingeschakelde tractioncontrol valt er op nat asfalt nauwelijks mee te rijden. Dat heeft alles te maken met de gretigheid en het temperament van de verrukkelijke V8. Dat is nagenoeg dezelfde krachtbron als in een Ferrari F8 Tributo, zij het dat die het tot 720 pk schopt, bij een gewicht van 1.370 kg en vanzelfsprekend evenmin vierwielaandrijving. Wij zijn met twee ton aan massa onderweg en de sprint vanuit stilstand naar 100 km/h gaat een paar tienden minder snel dan bij de gelijk gemotoriseerde Maserati Levante Trofeo, die wél hulp van de voorwielen krijgt tijdens de lancering.

Zelfs met alle elektronische waakhonden aan zet de achterkant van de grote, logge Quattroporte een stap opzij als je het gaspedaal gebruikt waarvoor het is gemaakt. En dat is nog best vermakelijk ook. Schakel je alle hulp uit, dan is het echt oppassen geblazen. Zelfs in rechte lijn kost het weinig moeite om bij voluit accelereren wielspin op te roepen en dat kan bij een tempo van 80 km/h desastreuze gevolgen hebben.

Het gewicht van de Quattroporte zit voor een deel ook in zijn lengte. Hij meet maar liefst 5,26 meter, dat is drie centimeter minder dan een verlengde Mercedes S-klasse. De wielbasis van 3,17 meter is eveneens riant, net als de beenruimte op de achterbank. De hoofdruimte heeft iets te lijden onder het schuifdak, maar tot een lengte van zo’n 1,90 meter is er goed te zitten. Maar daar koop je die Trofeo niet voor, je wilt achter het stuur en daar heb je niets te klagen. Voor de sportieve rijder zou de zetel nog iets verder naar beneden moeten kunnen misschien, maar hij omsluit je lijft uitstekend en dat garandeert veel zijdelingse steun. Het is elke keer weer wennen aan die startknop links van het stuur, dat is niet waar je hem verwacht.

Het scherm van het infotainmentsysteem heeft een hogere resolutie dan voorheen en is 10,1 inch groot. Bedienen kan via spraak, via een dubbele draai-drukknop op de middenconsole en uiteraard via het scherm zelf. Het werkt snel, de menustructuur is overzichtelijk en koppelen met je smartphone gaat draadloos, net als het opladen ervan in een handige lade achter de pook. Een ovaal, analoog klokje ontbreekt niet en de enige twee schakelaars die een beetje goedkoop ogen, zijn die van de verlichting en die voor de richtingaanwijzer en ruitenwissers links aan de stuurkolom.

SNELWEG IS EEN STRAF

Na het indrukken van die startknoop komt de V8 met een bescheiden grom tot leven. Pas wanneer je op het knopje ‘corsa sport’ hebt gedrukt, komt er meer en luider geblaf uit de vier uitlaatpoorten. Bovendien veranderen de gasrespons en het schakelgedrag. De boel staat op scherp! Rijden is vooral genieten en doet een enorm appel op je zelfbeheersing, want wat maakt dit ding grote stappen. Geef even een beetje gas en je dendert al met 150 km/h over een provinciale weg, terwijl dat aanvoelt als 80 km/h. De Trofeo is gewoon schandalig snel en de dubbel geblazen achtcilinder hangt aan het gas als een zwaar opgefokte, hitsige vierpitter. Een turbogat bestaat niet, hij gaat domweg altijd meteen. Rijden op de snelweg voelt als een geseling. De enige oplossing is daar om de adaptieve cruisecontrol in te schakelen en netjes met de brave 100 km/h-stroom mee te bewegen.

Opeens valt het je op dat de motor 2.000 toeren draait bij dat tempo. Dat kan minder en inderdaad: kies je voor de modus ‘ICE’ (Increased Control & Efficiency), dan zakt de naald naar 1.250, omdat de transmissie van zes naar acht doorschakelt. In die setting is het gebrul ook weg en wordt de dorst van de krachtbron iets minder groot.

ONVOLKOMENHEDEN

Los van de sportknop kun je de schokdemping ook een tandje straffer zetten en dat doet nog een extra schepje bovenop de rijdynamiek. Want het mag dan een zwaar bakbeest zijn, de rijeigenschappen op bochtige wegen zijn uitstekend. Gaat het te hard, dan geven de voorwielen het als eerste op, met wat licht onderstuur tot gevolg. Hij blijft goed handelbaar en is daarbij nooit oncomfortabel, ondanks de 21-inch wielen. Druk je na het starten geen enkel knopje in, dan is de Trofeo een stille reismachine, die daarbij opmerkelijk fijn stuurt.

Natuurlijk zijn er wel wat kleine onvolkomenheden, zoals het display tussen de tellers, dat bij invallend zonlicht totaal onleesbaar wordt. Of de volume- en selectie-knopjes aan de achterkant van het stuur, die zich niet zo gemakkelijk laten bedienen. En we zien dat de hoekjes van het kofferdeksel over de achterbumper schuren, dat is ook niet zo netjes. Je moet een auto als deze dan ook niet langs de meetlat van de Duitse concurrentie leggen. Dit is grotendeels pure emotie en dan maal je niet om een paar futiliteiten, net zomin als je wakker ligt van de aanschafprijs en de waarschijnlijk exorbitante afschrijving. Dat alles verdwijnt als sneeuw voor de zon zodra dat juweel uit Maranello tot leven komt en ook wanneer je vanaf een terrasje naar die prachtige lijnen kijkt.