Lancia Delta 1.8 Di Turbo-jet Sportronic (2010)

Het Italiaanse merk ziet de hatchback als een echte concurrent voor de gevestigde zakenauto, doorgaans een sedan. Opmerkelijk is dat de Delta volgens de gegevens van de RDW zelfs een stationwagon is. In één ding is de nieuwe Delta in elk geval goed, en dat is aandacht trekken. Waar je ook gaat of staat, altijd zie je wel een paar verscherpte blikken en hoofden die omdraaien. Logisch, het merk weet zich te onderscheiden met een geheel eigen ontwerptaal. De Delta mag dan wel zijn genen delen met de Fiat Bravo, daar zie je niets van. Het front wordt opgeluisterd door de karakteristieke Lancia-grille en de achterlichten liggen als een stel sieraden op de carrosserie. Voeg daarbij het zwarte dak en het gestrekte profiel en je hebt een auto die de grijze massa op alle fronten ontstijgt.

Lancia staat voor exclusiviteit en luxe. Ook het interieur ademt die sfeer. Dat tilt hem trouwens niet automatisch naar de topklasse, want daarvoor schiet de materiaalkwaliteit nét iets tekort. Zo zien we wat te veel zilverkleurig plastic en kijk je als bestuurder naar links, dan zie je de gietnaden op de behuizing van de buitenspiegel. Het dashboardontwerp is origineel, de bediening is op sommige punten een tikje onlogisch. Het kost dus even tijd voor je weet waar alle knoppen en schakelaars zitten. Vorm gaat op een aantal punten boven functie, zoals we wel vaker zien bij Italiaanse auto's.

Turbomachine

Onlangs werd het programma van de Delta uitgebreid met een 200 pk sterke turbomachine, een 1,7-liter die door Lancia 1.8 Di Turbo-jet werd gedoopt. Hij is goed voor een indrukwekkend koppel van 320 Nm bij 1.400 toeren. Lancia heeft veel aandacht besteed aan de trekkracht bij lage toerentallen. Standaard is deze motor verbonden met een zestrapsautomaat. Via het Torque Transfer Control wordt de trekkracht zo goed mogelijk over de voorwielen verdeeld. Geen sperdifferentieel dus, maar een elektronische regeleenheid die het remsysteem gebruikt. Toch voel je dat de banden soms naar grip zoeken als je vol op het gas gaat en in het stuur zijn ook aandrijfreacties waarneembaar. Maar snel is deze Delta wel, dat staat als een paal boven water, hoewel hij bij lage toerentallen minder sterk is dan de specificaties beloven. Er is toch nog sprake van een krachtsexplosie wanneer de turbo volop zijn werk doet. De zestrapsautomaat is altijd goed bij de les. Hij schakelt snel en bijna onmerkbaar. Tijdens het afremmen hoor je hem steeds een verzetje terugschakelen, alsof je zelf de touwtjes in handen hebt. De prestaties hebben een keerzijde in de vorm van een fors verbruik. We haalden niet eens 1 op 10.

En dan hebben we echt niet continu zitten trappen. Dat moet beter kunnen. Van een Italiaanse auto mag je een vrij sportief weg- en stuurgedrag verwachten, maar daarvoor is de Delta niet in de wieg gelegd. De nadruk ligt meer op comfort, hoewel dat er in de praktijk niet zo uitkomt. Hij reageert iets te heftig op oneffenheden. De besturing reageert direct, maar biedt niet al te veel contact met de voorwielen. Ook zou het meubilair beter kunnen. De stoelen bieden te weinig zijdelingse steun en ook de achterbank is van matige kwaliteit. De beenruimte mag dan riant zijn, het zitcomfort schiet tekort.