Lada 2107 – 1988 – 603.674 km - Klokje Rond

Lada-ambassadeur

We schrijven 1988, het jaar dat het Nederlands voetbalelftal voor het laatst een grote prijs pakte. Nico Keesmaat ging op een auto uit. “Aangezien ik geen zin had in de ellende van een ander, zocht ik in het aanbod aan nieuwe auto's. Maar die kosten best veel geld. Ik had het budget voor een nieuwe Lada dus dat moest hem worden.” Het was het begin van een innige relatie met het Russische merk want … er zouden nog vele Lada’s volgen! Je kunt welhaast stellen dat Nico een zuivere ambassadeur is geworden. “Maar dat is nooit de bedoeling geweest”, legt hij uit. “Er zat geen plan achter of zo.”

Het was de kwaliteit van Lada die hem steeds meer overtuigde en daarom is hij bij het merk gebleven. Hij breidde zijn wagenpark uit. “Ja, ik word in de gaten gehouden door de binnenlandse veiligheidsdienst, maar daar heb ik verder geen last van”, grapt de goedlachse Nico. Broer Eric is erbij en ook hij zit niet om een grapje verlegen.

Zuiger stuk

Keurmeester Tim de Leeuw krabt zich eens achter de oren als hij de Lada 2107 in zich opneemt, voor hij instapt voor de proefrit. “Laat ik beginnen met te zeggen dat ik simpelweg weinig ervaring heb met auto’s van deze leeftijd. Dit wordt voor mij de eerste keer in een Lada, we komen ze in de werkplaats zelden tegen. Dus het is voor mij lastig beoordelen.” Wij hebben er natuurlijk alle vertrouwen in.

Bij terugkeer wil Tim nog niet alles kwijt maar hij geeft wel één intrigerend woord prijs: “Interessant ...” En hij manoeuvreert de Lada de brug op.

Terug naar onze gast Nico. De kwaliteit van Lada, waarin schuilt die? “Kijk, er is van alles aan te merken op Lada's zoals deze 2107, maar je moet verder kijken dan je neus lang is. Er mankeert geregeld wat aan, maar ze blijven altijd rijden. Ook als er een zuiger stukgaat bijvoorbeeld, kom je toch altijd thuis. Roesten doen ze behoorlijk, maar ja, het staal is zo dik dat het toch nog best lang duurt voor de gaten erin vallen.”

Aha, het kwartje begint te vallen: het is een mindset. Het is een auto die me droog van A naar B brengt, zonder poespas en tierlantijnen. Hoeveel auto heeft een mens nodig. Op die fiets dus. Toch is dat maar een deel van het verhaal want Nico viel wel degelijk voor de looks van deze 2107. “Die grille hè, dat doet ’t ’m. Geregeld zie je mensen verwonderd kijken. Ze kunnen hem niet meteen thuisbrengen vanwege die voorname grille, daardoor lijkt hij veel duurder.”

Lada kreeg een Mercedes-Benz achterop

Ook door wat Nico en zijn familie meemaakten met de eerste Lada is hij het merk trouw gebleven. “We waren met vakantie in Duitsland. Mijn broer, onze moeder en ik. Op een kruispunt werden we met 80 km/h ge-T-boned door een Mercedes-Benz. Die had ons volslagen niet gezien. De klap was vreselijk en we kwamen alle drie in het ziekenhuis terecht. Uiteindelijk hebben we er niets aan overgehouden. Dankzij die stevige Lada durf ik wel te zeggen.”

2104 ernaast gekocht: Lada stationwagon

En in september 1990 … Toen kocht Nico er nog een Lada bij, een 2104. “Mijn broer en ik zijn allebei verzamelaars en rijden in het weekend vlooien- en rommelmarkten af om onze verzamelingen aan te vullen. Eric gaat het om oud gereedschap en mij om oude meetapparatuur, want dat was mijn beroep: landmeter.” Dan is een stationcar natuurlijk handig. Maar waar laat je al die spullen? “Dat is ook een verhaal. We zijn geboren in Amsterdam, hebben in Drenthe gewoond maar uiteindelijk hebben we in Bant, in de Noordoostpolder, een mooi groot huis kunnen kopen met een dubbele garage. Handig voor de auto’s en handig voor onze verzamelingen,” aldus Nico, die met zijn broer en zijn oude moeder van 90 in dat grote huis in Bant woont.

Die Lada 2104 stationcar werd na zes jaar vervangen door een andere 2104 en in 2005 kocht Nico zijn derde 2104 ‘voor erbij’ en die heeft hij nog steeds in zijn bezit, naast de 2107 die we nu keuren. Dat beestje is goed voor meer dan vier ton op de klok, dus Nico is een heuse Lada-miljonair. En dat is behoorlijk uniek. Maar hoe is het met de techniek en met het plaatwerk gesteld van de 2107?

Keurmeester Tim: “Ik heb zelden een auto gezien die zo rechttoe rechtaan in elkaar is geschroefd. Alles is in de eerste plaats functioneel, zonder poespas. Da’s heel strikt doorgevoerd.” Nico vermaakt zich in de werkplaats van Carrec naarmate de keuring vordert. En hij maakt zich niet al te druk. “Een Lada uit 1988 met zes ton op de klok. Daar mankeert vast wel wat aan, maar reken erop dat ik na de keuring evengoed weer gewoon thuiskom”, lacht hij. En is een auto daarvoor niet in de eerste plaats bedoeld?

Dit mankeert er aan de Lada 2107

Overal behandelde roest. Veel ingelaste plaatjes en dikke plakken plamuur (onder de lak en tectyl).
Zeer veel speling op het stuursysteem.
Diverse bijgeluiden uit het onderstel onder diverse omstandigheden.
Onderkant is behandeld met een enorme laag tectyl.
Alle rubbers van de wielophanging zijn vergaand verdroogd en vallen uit elkaar.
Alle rubber slangen rondom de motor zijn vergaand verdroogd.
Motor lekt olie en er zijn sporen zichtbaar van koelwaterlekkage.
Voorbanden zijn uit 2011.
Speling op meerdere delen van de wielophanging en stuurinrichting.

De mening van Carrec Technocenter

“Wat in ieder geval opviel was dat de auto eigenlijk helemaal niet slecht rijdt. Voldoende vermogen, schakelt en koppelt prima en trilt ook niet overmatig.

Wel zit er bijzonder veel vrije slag in het stuursysteem en de motor mist bij lage toeren wat souplesse. Ook zijn er bij rijden over slecht wegdek meerdere vreemde bijgeluiden te horen vanuit het onderstel. In het interieur valt op dat er van alles niet meer goed vast zit, er onder het dashboard diverse kabels loshangen en ook de nodige zaken zoals de verwarming, interieurverlichting en radio niet meer werken.

Aan de buitenkant, maar ook onder de auto valt op dat er veel aan de auto gedaan is op het gebied van roestbehandeling en preventie. Toch is ook duidelijk dat dit niet overal geholpen heeft en de roest gewoon doorgaat, alleen dan onder de lak en beschermende lagen.

Mijn conclusie is dat deze auto bijzonder degelijk en simpel in elkaar zit, waardoor je er eindeloos mee door kunt rijden, zelfs nu er van alles versleten is.”