Test: Kia Rio (2017)

Toen de eerste generatie Rio in 2000 het levenslicht zag, gaven weinigen die auto veel kansen op onze markt. Hij kwam min of meer in plaats van de Pride, een ronduit lelijke, maar praktische budgetauto die door aangescherpte milieueisen uit ons land werd verbannen. Die eerste Kia Rio was een compacte sedan of stationwagon en viel dus enigszins buiten de boot van het B-segment, maar zijn opvolger was als compacte hatchback een schot in de roos. Vanaf dat moment groeide de Rio dan ook door tot wat het vandaag de dag is: wereldwijd het op één na bestverkopende model van Kia. In Europa staat hij op de derde plaats, na de Sportage en de Cee'd. Waar de tweede generatie Rio qua rijden en ontwerp nog een tamelijk Koreaanse auto was, maakte het model bij de overstap naar de derde generatie in 2011 een ware revolutie door. Niet alleen waren uiterlijk en interieur veel meer westers georiënteerd, ook de rijbeleving was veel beter op onze smaak afgestemd.

WINST

Dat alles laat minder ruimte voor verdere verbetering; ook die Rio ontkomt niet aan de wet van de remmende voorsprong. De vierde generatie is wat betreft design vooral een doorontwikkeling van het uitlopende model. De voor- en achterlichten zijn wel aangrijpend aangescherpt, maar de klassieke ronde C-stijl heeft de Rio min of meer behouden. Dat is opmerkelijk in een tijd waarin veel merken juist daar experimenteren met aparte vormen en kleuren. Het neemt niet weg dat de koets wel degelijk volledig nieuw is, wat alleen al blijkt uit de cijfers.

De nieuwe Rio is – en dat is wél conform de huidige trends – langer (15 mm), breder (5 mm) en lager (5 mm) dan zijn voorganger. Die dimensies geven hem een wat stoerder, meer volwassen voorkomen. Ook de wielbasis is toegenomen met 10 mm; dat is winst voor het weggedrag en voor de binnenruimte. Tegelijkertijd staat de achtersteven een stuk steiler en ook dat komt de interieurruimte ten goede. De C-stijl is wat smaller gemaakt en de achterruit hoger, teneinde een beter zicht naar achteren te bereiken. Op de achterbank heb je zelfs als volwassene van 1,90 meter voldoende hoofd- en beenruimte, en de kofferbak is in vergelijking met de vorige generatie met 37 liter toegenomen, waardoor hij nu 325 liter meet. Dat is fors voor dit segment. Ter vergelijking: de belangrijkste concurrenten hier (Clio, Polo en Fiesta) kunnen daar maximaal 300 liter kwijt. De rugleuning van de achterbank van de Rio kan in twee ongelijke delen (60:40) bijna helemaal vlak en de vloer van de laadruimte kent twee hoogtes.

MAGERTJES

Het dashboard van de nieuwe Rio is helder en overzichtelijk opgebouwd, maar niet echt verrassend. De materialen zijn hier en daar wat te wensen over als het gaat om de kwaliteitsbeleving. Je doet er trouwens goed aan om te kiezen voor een two toneuitvoering; de zwart-rood-combinatie doet het interieur echt enorm goed. Het stuur ligt goed in de hand en door het kleine, ronde hart ziet het er sportief uit. Gadgetfreaks krijgen usb-aansluitingen voor en achter en het infotainmentsysteem (afhankelijk van de uitvoering) laat zich gemakkelijk synchroniseren met Android en iOS.

We kiezen de motorisering die in ons land de overgrote meerderheid van de verkopen voor zijn rekening zal nemen: de nieuwe direct ingespoten driecilinder turbomotor met 100 pk. Het eerste stuk van onze rit vanaf het vliegveld van Lissabon voert over de snelweg en meteen valt op hoe prettig de Rio daar stuurt. Het onderstel neigt naar zacht, maar op een prettige manier. In combinatie met de in de middenstand neutrale, rustige besturing en de op deellast vrij stille motor is de Rio een rustgevend vervoermiddel. Zodra we aan de westkust de snelweg verlaten om de uitdagend bochtige binnenwegen rond Cascais te rijden, blijkt het onderstel ook een andere aard te herbergen. Het heeft enige moeite met het wegwerken van slecht asfalt, waardoor de auto wat bonkerig wordt. Dat blijkt echter vooral te worden veroorzaakt door de 17-inchwielen van ons exemplaar. Een dag later rijden we namelijk de diesel op 16-inch-exemplaren en die is op dezelfde weg een stuk rustiger. Tegelijkertijd ontpopt de Rio zich hier als een verrassend leuke auto om bochten mee te ronden. Hij is moeilijk onderstuurd te krijgen en hervindt snel zijn evenwicht na een plotselinge koerswissel, waardoor je hem kwiek door de heuvels slingert. Wel wordt de typische driecilinderroffel dan een stuk beter hoorbaar en ook het onderstel laat zich horen.

HEKEL AAN SCHAKELEN

Deze lichte variant van de driecilinder is wat ons betreft ruim genoeg bemeten voor de Rio, maar je kunt ook voor de 120 pk versie gaan. Dan krijg je meteen zes in plaats van vijf versnellingen. Die zesbak hoort ook standaard bij de dieselmotor. Er staat een viertraps automaat op de prijslijst, maar je moet wel een enorme hekel aan schakelen hebben om die te kiezen. Hij kost zes mille meer dan de vergelijkbare handgeschakelde Rio. Hij wordt namelijk gecombineerd met de atmosferische 1,4-liter viercilinder en dat heeft grote gevolgen voor het verbruik en de uitstoot.