Jaguar XF 3.0 V6 Premium Luxury (2010)

Met de XF heeft Jaguar al z'n traditionele waarden voor wat betreft de vormgeving laten varen, zo lijkt het. De klassieke lijnen van voorganger S-Type zijn ver te zoeken in de XF, of het zouden de glooiingen van de motorkap over de koplampen moeten zijn. Van voren valt-ie wat tegen, maar driekwart van achteren is de Jaguar echt schitterend en hint hij, vooral vanwege de vormgeving van de achterlichten, naar Aston Martin.

De instap-benzinemotor van de XF is de 238 pk sterke drieliter V6. Geen misselijk motortje, maar ook weer geen beul van een krachtbron. Hij ontwikkelt maximaal 293 Nm bij 4.100 tpm en dat is geen waarde waar de beoogde concurrentie van zal schrikken. De acceleratie naar 100 km/h duurt maar liefst 8,2 tellen. Dat ligt niet zozeer aan de V6, maar aan de zestrapsautomaat. Wanneer je het gaspedaal in het tapijt trapt, duurt het – zelfs in stand S, waarin zowel de bak als de respons op bewegingen van het gaspedaal alerter worden – te lang voordat hij terugschakelt en de motor vermogen kan opbouwen. Maar geluid biedt hij voldoende om de liefhebber te bekoren.

De XF brengt een uitermate sportieve roffel ten gehore, die bij kick-down overgaat in een opzwepende huil. Die akoestische begeleiding van een sprint maakt de XF buitengewoon attractief. Geen zwiepende staart Tijdens bochtenwerk spreekt de XF eveneens tot de verbeelding.

Voor de goede orde: echt spannend wordt het nu ook weer niet, want we hebben te maken met de lichtst gemotoriseerde benzineversie van de XF, dus met een zwiepende staart door de bochten is er niet zo snel bij. Je moet behoorlijk aandringen om de achterkant van de achterwielaangedreven auto naar buiten te laten waaieren. Het onderstel is vrij hard afgesteld en korte oneffenheden komen nogal sterk door. Pas boven de 120 km/h komt de XF volledig tot z'n recht en worden onregelmatigheden in het wegdek mooi  gladgestreken. De besturing werkt wat te licht, maar wel behoorlijk exact. Je kunt de Brit exact daar zetten waar je hem hebben wilt. De Jaguar-stoelen zijn wat minder geprofileerd dan je zou wensen. Deze onvolkomenheid vergeet je overigens snel, niet alleen omdat de zitpositie verder oké is, maar met name omdat je aandacht wordt afgeleid door andere zaken, die bij elke liefhebber steevast een brede glimlach op het gelaat toveren. In het interieur gebeurt namelijk van alles zodra je instapt.

De startknop op de middenconsole begint rood op te lichten. Het pulserende licht stelt de hartslag van de XF voor. Hij leeft en wacht tot de bestuurder hem doet ontwaken. Op het moment dat je de motor start, schuiven er – begeleid door een uiterst mysterieus gezoem – vier luikjes op het dashboard open, waarachter de ventilatieroosters schuilgaan. De mooiste attractie is wel de grote, ronde aluminium draaiknop, die fluisterstil uit de middenconsole verrijst. Dit is de keuzeschakelaar van de automatische versnellingsbak, die de karakteristieke J-gate naar de vergetelheid dirigeert.  Ja, dit is genieten. In deze bijzondere ambiance moet je echter wel voor lief nemen dat de kwaliteit van de gebruikte materialen hier en daar tekortschiet. Niet onoverkomelijk, maar toch... Valt ons een beetje tegen.