Test: Hyundai Tucson

Er breekt een interessante periode aan voor Hyundai. Luxe-tak Genesis moet uiteindelijk ook in Europa verschijnen, onder de vlag van het submerk ‘Ioniq’ lanceert de fabrikant straks een drietal interessante EV’s en ook bij Hyundai zelf staat heel wat te gebeuren. Met de geheel nieuwe i20 liet het Koreaanse merk zich al eerder van een veel brutalere kant zien, maar met de Tucson doet het dat nog eens dunnetjes over. De middelgrote SUV is compleet nieuw. Niet alleen onderstel, techniek, aandrijflijnen en interieur zijn nieuw, maar zelfs zaken als de hendels aan de stuurkolom en – jawel – de sleutel moesten eraan geloven. Een complete make-over dus, met als resultaat een auto die zijn voorganger eigenlijk meteen doet vergeten. De uitgaande Tucson was keurig, maar in geen enkel opzicht opzienbarend. Hoe anders is dat met de nieuwe.

Vanuit alle hoeken is de auto een heel opvallende verschijning. De uit verschillende elementen opgebouwde dagrijlampen zijn bij stilstand vrijwel onzichtbaar, de grille is inclusief logo in ‘donker chroom’ uitgevoerd en de feitelijke koplampen zitten in een eigen, lager geplaatste behuizing. Van opzij valt niet alleen de forse chroomstrip over de zijruitpartij op, maar ook de opmerkelijk rechthoekige wielkasten en de nadrukkelijk aanwezige vouwen in de flank. De kont is minstens zo speciaal als het front. De aaneengesloten achterlichtpartij zien we tegenwoordig vaker, maar is bij de Tucson wel op geheel eigen wijze uitgevoerd.

Datzelfde geldt voor de in de dakspoiler verstopte ruitenwisser, die zo plaats maakt voor een groot, achter glas verstopt merklogo. Mooi of niet, het geheel oogt in elk geval in balans. En fors, maar dat is de nieuwe Tucson ook. Het scheelt aan alle kanten een paar centimeter ten opzichte van zijn voorganger. Een auto als de Toyota RAV4 is nog groter, maar moet het alsnog afleggen als het gaat om bagageruimte. Het exacte aantal liters dat de Hyundai biedt, verschilt een beetje per uitvoering, maar met maximaal 616 tot 1.795 liter hoeft de Koreaan zich zeker niet te schamen.

Driemaal hybride

Deze waarden horen opvallend genoeg bij de HEV-uitvoering, de hybride zonder stekker. Dat is de middelste van de drie versies die Hyundai in Nederland levert. De 150 pk sterke basisversie krijgt dezelfde 1.6 T-GDi-benzinemotor, maar moet het met mild-hybrid-ondersteuning doen. In de HEV levert de benzinemotor meer vermogen en er is ook nog een 60 pk sterke elektromotor present, voor een totaal van 230 pk. De topversie is een plug-in hybride met 265 pk en vierwielaandrijving. Dat extra vermogen is niet echt nodig, want ook de door ons gereden HEV komt al prima van zijn plek. Verbrandings- en elektromotor werken bovendien keurig samen met elkaar en met de zestrapsautomaat die de kracht naar de voorwielen overbrengt. Het in- en uitschakelen van de benzinemotor, die ook op de snelweg geregeld even uitvalt, gaat volkomen onmerkbaar. En een plotselinge versnelling wordt bovendien keurig opgevangen met een lineaire reactie, waar veel hybrides zich in zo’n geval toch even verslikken. Hoewel vlot is de Tucson zeker niet sportief. De auto doet weinig moeite om zijn gewicht van 1.500 kg te verbloemen en is duidelijk afgestemd op het bieden van zoveel mogelijk comfort. Hij is stil, stabiel en makkelijk controleerbaar, maar ook een tikje afstandelijk. Comfort en rust voeren de boventoon, wat bij een auto in deze categorie gelukkig geen schande is.

Slim

Dat de Tucson van achter het stuur aanvoelt als grote, zware auto wordt versterkt door de vrij hoge zitpositie. Het nadrukkelijk in tweeën gesplitste dashboard oogt modern en opgeruimd. Wat betreft bouwkwaliteit en materiaalgebruik maakt de auto grote stappen ten opzichte van zijn voorganger en behoort de nieuwe Tucson zelfs tot de top van dit segment. Dat geldt ook voor het bedieningsgemak. Net als veel concurrenten maakt Hyundai een stevige digitalisatieslag, maar dat gaat hier nauwelijks ten koste
van de ergonomie. Het grote, glanzende paneel dat in het midden de aanraaktoetsen herbergt, is zonder meer vlekgevoelig, maar indeling en reactiesnelheid zijn als vanouds goed voor elkaar. Dat geldt ook voor het scherm, waarvan de bekende lay-out wordt aangevuld met een volwassener kleurgebruik en een frissere vormgeving. Het centrale touchscreen is in duurdere versies 10,25 inch, precies gelijk aan het instrumentarium. Dat instrumentarium ziet er eveneens fraai uit, met als hoogtepunt zonder twijfel Hyundais ‘Blind-spot View Monitor’. Dat toont bij richting aangeven het beeld van een camera onder de buitenspiegels, zodat de dode hoek bijna tot het verleden behoort. Slim!

Ook elders is de Tucson mooi bij de tijd als het gaat om veiligheidssystemen en rijhulpjes, zeker in de topversie. Wel komt dat ook met de bijna verplichte ergernisjes, zoals een Lane Assist-systeem dat zichzelf na elke start weer inschakelt. Dat is niet altijd
fijn, maar slechts een heel klein smetje op het blazoen van een verder behoorlijk indrukwekkende auto. Als het met dit model niet lukt om uit de schaduw van de Kia Sportage te komen, lukt het wellicht nooit meer.