Test: Honda S2000 (2006)

De in 1999 geïntroduceerde S2000 staat dicht bij de oer-roadsters van weleer, maar motorisch heeft hij een grote hoogte bereikt. De auto is twee jaar geleden gefacelift, maar je moet een auto-nerd zijn om de 'nieuwe' te herkennen. De Honda S2000 heeft prachtige, tijdloze lijnen. Er lijkt geen einde te komen aan de motorkap, zodat de bestuurder bijna op de achteras zit.
Drukke, onverwachte lijnen zijn de Honda vreemd. Toch is dat geen garantie tegen veroudering, want dezelfde eigenschap – de afwezigheid van poespas – karakteriseert het interieur van de S2000 en daar krijg je toch het gevoel in een verouderde auto te zitten. Het digitale dashboard lijkt je toe te schreeuwen dat het ooit echt hartstikke Cool was en de bedieningsknoppen lijken zo uit het museum voor Japanse auto-industrie te komen.

De essentie
Je zit geweldig in de Honda. Deze auto is gemaakt om te rijden. Daarvoor heb je alleen stuur, pook en pedalen nodig en die zitten precies op de juiste plaats. Andere zaken zijn door enkele basis-knoppen vertegenwoordigd op twee paneeltjes die links en rechts zo dicht bij het stuur zitten dat je ze kunt bedienen zonder het wiel los te laten.

Elk kiezeltje, elke oneffenheid voel je, het directe stuur vraagt permanente oplettendheid en de herrie van de motor maakt dat je eindeloos lang zou kunnen doorrijden zonder ook maar een ogenblik in te dommelen.
Wie onvoorbereid met deze auto op stap gaat, komt waarschijnlijk teleurgesteld terug. In gewone auto's heb je bij 6.000 tpm toch wel doorgeschakeld, maar in de S2000 gebeurt er tot 6.000 tpm niet veel; de S2000 voelt (motorisch) aan als een pittige middenklasser. Maar daarna! Het voelt bijna alsof een astronomisch turbogat overbrugd is, toch is deze VTEC is zo atmosferisch als hij maar zijn kan. De auto begint als een gek in je rug te duwen, waarbij de motor het uitgilt. Pas wanneer je de 9.000 tpm-grens hebt overschreden, voorkomt de toeren-begrenzer dat je het risico loopt de kleppen door de motorkap te schieten. Het gevolg is dat je de 200 km/h nadert op het moment dat de vijf aan de beurt is, en je pas bij 225 km/h door hoeft naar de zes. Niet dat het schakelen een straf is, want zelden bedienden we een versnellingsbak die zich zo strak, kort en trefzeker in het juiste verzet laat leggen.

Niet voor debutanten
Het gedrag van de motor maakt van de S2000 een auto die zich niet leent voor debutanten. Want als je in de bocht de motor op toeren houdt, betekent een millimeter beweging van je rechtervoet al het verschil tussen als op rails de bocht door en je achterspatbord tegen een boom. Maar heb je eenmaal geoefend, dan is de S2000 goed te bestieren en kun je er erg veel plezier mee beleven.
De stoelen zijn niet in hoogte verstelbaar, de stuurpositie moet je nemen zoals hij is (goed overigens) en vakjes voor losse spullen heb je amper. En door de stand van de voorruit kom je in een S2000 gegarandeerd met een Einstein-kapsel op je bestemming aan.
De linnen kap lijkt te worden bedreigd met uitsterven, nu steeds meer fabrikanten overgaan op cabrio's met een stalen vouwdak. Toch valt voor de klassieke linnen
kap een hoop te zeggen. Je bespaart gewicht, het kost minder, het is sneller in- en uit te vouwen en het neemt aanzienlijk minder ruimte in beslag dan een stalen vouwkap. De stoffen kap is elektrisch bedienbaar, maar in de S2000 moet je eerst handmatig twee klemmen losmaken.