Honda Civic 1.8 Comfort (2012)

Honda claimt dat het karakter van de auto is gebleven, maar dat hij nu meer automobilisten tevreden zal stellen. Het onderstel is verbeterd (lees: zachter geworden) en andere, typische Civic-onhebbelijkheden zijn aangepakt. Het uiterlijk werd ook gewijzigd. De nieuwe Civic ziet er lekker sportief uit, zeker met de dikke wielen en de strips met imitatiekoolstofvezel langs de bumpers en in de 'diffuser' in de achterbumper.

Dat Honda geen Tourer-versie van de nieuwe Civic in de planning heeft, deert je niet veel zodra je ziet welke slimme oplossingen de Japanners allemaal in hun hatchback hebben verstopt. Die heeft standaard al een grote bagageruimte met een opvallend diepe bak en dankzij de doordachte achterbankconstructie gooi je de bank ook nog met één simpele handeling plat. De Civic scoort ook punten met de magic seats. Daarmee klap je de zitting van de achterbank heel simpel op, waarna je eenvoudig hoge spullen in de Civic kunt schuiven. Op de achterbank zit je niet heel riant, want de hoofdruimte houdt niet over. Ook voorin valt het niet mee om een prettige zitpositie te verkrijgen. Lange mensen zitten relatief krap, terwijl kortere bestuurders problemen ondervinden met hun knieën zodra ze lekker dicht op het stuur kruipen

Bekende waarden

Voor de aandrijflijn houdt Honda vast aan bekende waarden. In de testauto ligt de 1,8-liter viercilinder benzinemotor die we kennen van de vorige generatie, zij het nu voorzien van twee extra pk's en start-stoptechnologie. Hij is soepel genoeg voor Nederlands gebruik, maar zwemt niet in z'n kracht. Je merkt dat de machine toeren moet maken. Dat doet hij graag en goed, maar daardoor mis je soms de alertheid bij lage toerentallen die sommige turbomotoren zo fijn maakt. De transmissie verdient alle lof. Wat een fenomenaal fijne handbak is dit, zeg! De koppeling grijpt mooi voorspelbaar aan, de pook is lekker binnen handbereik geplaatst, maar vooral het gevoel waarmee je van verzet wisselt, is prachtig. De slagen zijn kort en de speling in het mechaniek is minimaal.

De Civic bewandelt wat betreft de onderstelafstemming een middenweg. Het is nog steeds een behoorlijk stugge auto met een merkbaar strak afgesteld onderstel, maar hij weet slecht wegdek redelijk te absorberen. Tijdens de slalom ontpopt de Civic zich echter nog steeds als een heel directe auto. Het onderstel mag dan zachter zijn geworden ten opzichte van zijn voorganger, de Honda is onverminderd een feest om mee te sturen. Wat is er zo goed? De besturing voelt eerlijk aan; geen zompige stuurbekrachtiging, maar een relatief directe overbrenging met vrij veel gevoel en heldere reacties. Van ons had de stuurpomp wel iets zwaarder mogen staan, maar na een paar bochten weet je in de Civic al meteen waar je aan toe bent en loods je hem met speels gemak tussen de oranje pylonen door. Honda's Vehicle Stability Assist (VSA) grijpt zo nu en dan heel lichtjes in om de auto op koers te houden, maar de basis is prima. Jammer dat de achterkant van de auto de neiging heeft om wat te gaan zwalken in snelle bochten. Een volledig onafhankelijke achterwielophanging had van de Civic een nog fijner rijdende auto gemaakt.