Heeg-Lemmer per Toyota GR Supra 2.0 - Test

Geologische ontwikkelingen én mensenhanden hebben van Friesland een van onze meest waterrijke provincies gemaakt. Scandinavische gletsjers sleten tijdens voorlaatste ijstijd de Friese meren uit, tienduizenden jaren later zette de stijgende Zuiderzee delen van het gebied geregeld blank. Aan de andere kant klonk het land in door turfwinning, waardoor het nog kwetsbaarder werd voor het water. Je raadt het al, er werden binnendijken aangelegd en vaarten, sloten en kanalen gegraven. Na de februarivloed van 1852, waarbij een derde van Friesland onder liep, begon men bovendien met het versterken en verhogen van de zeedijken. We richten ons op de zuidwesthoek van Friesland, bij watersporters geliefd dankzij de meren bij onder andere Woudsend, Langweer, Heeg en Sneek, en de vele vaarroutes daartussen. Je betreedt er een andere wereld, eentje die wordt gedomineerd door scheepsmasten die je overal in de weide, platte omtrek ziet.

Het lijkt wel of er in Friesland meer zeilboten zijn dan mensen; bijna elk dorp of stadje heeft wel een haven, het leven draait hier overduidelijk om het water. Wij komen echter voor het asfalt dat daar tussendoor is gedrapeerd. Daar lust onze Toyota Supra immers wel pap van. We hebben de beschikking over de tweeliter, die enkele maanden geleden werd geïntroduceerd. Dat het de instapversie is naast de 3.0 zescilinder, doet helemaal niets af aan het speelse, maar o zo serieuze sportwagenkarakter. Dankzij de lichtere motor in de neus is de gewichtsverdeling verder geoptimaliseerd. Dat zul je misschien merken als je de Japanner op de limiet over een circuit jaagt, wat je wél voelt is dat-ie honderd k ilogram lichter is. Zeker op het beginstuk tussen Nijezijl, iets ten noorden van Heeg, en Tjerkwerd komt hij hierdoor volledig tot zijn recht.

LANGS HET IJSSELMEER

We koersen over achtereenvolgens de Pikedyk, Hissedyk en Hemdyk, relatief lage maar zeer bochtige en uitdagende dijken. Het kakelverse asfalt is aan beide kanten afgebakend met lage randstenen. Daardoor kun je optimaal scherp de ideale lijn rijden zonder bang te zijn om per ongeluk de berm mee te pakken of – nog erger – een van de achttien inch Michelins (255 millimeter voor, 275 achter) stuk te snijden aan de rand van de weg. De lichtvoetige, stijve Supra is uitzonderlijk trefzeker van de ene naar de andere bocht te dirigeren. De grip van de vooras en het ultra-lineaire karakter van de besturing is indrukwekkend. Zelfs nadat de koers al is ingezet, volstaat een minimale hoeveelheid extra input om de neus verder naar binnen te dirigeren, de compacte, lage sportcoupé doet precies wat je van hem verlangt. Dat hij zonder sperdifferentieel en met wat minder kracht op de achterwielen wellicht niet zo driftwaardig is als de 3.0, doet bij een toertocht als vandaag op geen enkel moment ter zake.

We steken door naar Gaast, gelegen aan het IJsselmeer. Hiervandaan zakken we onderlangs de Zeedijk af naar het zuiden. De weg doet denken aan die langs het Markermeer, aan de oostkant van Noord-Holland, die we voor aflevering 2 van deze serie reden. Het is smal en soms hobbelig, maar wel met een behoorlijk uitdagend bochtenwerk. Hier en daar is het uitkijken voor schapen en koeien; deze natuurlijke grazers houden de dijk gekortwiekt, maar staan soms gevaarlijk dicht langs het asfalt. Na Workum en voor Stavoren moet je even landinwaarts, daarna gaat het langs de dijk verder over de Zuiderweg. Die is breder en langgerekter dan het stuk hiervoor, een mooie gelegenheid om de 258 pk’s de sporen te geven. Feitelijk is dat vermogen in Nederland meer dan genoeg, zeker omdat het 400 Nmsterke koppel over een breed middengebied wordt uit gesmeerd en de viercilinder doordoor erg lekker aan het gas hangt. Toch zou je in een auto als deze een iets hoogtoeriger karakter wensen. Bij 5.500 tpm is de koek zo’n beetje op, terwijl je het liefst zou willen dat hij nog een extra punch geeft richting de 7.500.

LETTERLIJK HOOGTEPUNT

In een provincie die grotendeels zo plat is als een dubbeltje en wordt gekenmerkt door eindeloze weidegronden, komt de glooiende kustlijn van Gaasterland als een complete verrassing. Het gezegde ‘Al is Fryslân plat, it hat syn hichtepunten’ (het platte Friesland heeft zo zijn hoogtepunten) geldt tussen Skarl en Oudermirdum zeer letterlijk. Hetzelfde ijs dat ooit de meren uitsleet, stuwde langs dit stuk kust op diverse plekken het land omhoog. Het gevolg is dat het hier en daar zelfs een beetje Engels aandoet. Door het woeste gebeuk van de Zuiderzee-golven is eeuwen geleden zelfs een aantal kliffen van rond de tien meter hoog gevormd. Die steile hellingen zijn na de aanleg van de Afsluitdijk (en daarmee het intomen van het water) schuiner geworden en verbrokkeld, dat doet niets af aan het bijzondere fenomeen. We rijden nu afwisselend bovenop de Wieldyk en over stukken natuurlijke stuwwal. Rechts hebben we uitzicht over het IJsselmeer, links voor ons wordt grasland afgewisseld met bossen. Zelfs na acht afleveringen van De Dijk blijft Nederland ons verbazen. Zo klein als ons land is, zo veel valt er te ontdekken!