Ford C-MAX 2.0 TDCi Titanium (2011)

Ford doopte zijn z'n sequentiële zestrapsautomaat met dubbele koppeling Powershift. Deze bak kan om onduidelijke redenen slechts aan de tweeliterdiesels worden gekoppeld. Onze keuze zou er niet direct op vallen. Voor een moderne automaat met twee koppelingen schakelt hij niet zo vlug en schokvrij als je zou willen. Net als andere DSG-achtigen schakelt de Powershift zo snel mogelijk op naar de hoogst mogelijke versnelling. Soms té snel.

Terugschakelen duurt juist net te lang en gaat niet altijd geheel schokvrij. Voor de introductie van de tweede generatie van de C-Max is de 2,0-liter TDCi gemodificeerd, waardoor z'n vermogensafgifte mooier is dan voorheen. De Ford-motor kende eerder een zogenaamd 'aan-uitkarakter', maar de krachtsopbouw is nu geleidelijker en minder nerveus. Hij is nu ook voorzien van een start-stopsysteem.

Het weggedrag is een Ford waardig. Stabiliteit in bochten en koersvastheid zijn dik in orde. Onderstuur kun je oproepen, maar daarvoor moet je flink aandringen, en een gillende band van een spinnend binnenste voorwiel zul je niet horen, dankzij de toepassing van Torque Vectoring Control. Het verdeelt de aandrijfkrachten continu tussen de voorwielen.

Kunstmatig

De besturing werkt direct genoeg, maar de installatie mist het vlezige van de besturing die de vorige C-Max nog had, en die hem het echte Ford-gevoel gaf. De huidige C-Max heeft een elektrisch bekrachtigde stuurinrichting die brandstofbesparend moet werken, maar het systeem zorgt er tevens voor dat de besturing kunstmatig en tamelijk licht aanvoelt.

Het dashboard van de Ford C-Max is niet vrij van imperfecties. De in diepe kokers gevatte instrumenten geven de Ford een toefje sportiviteit en de waaier van bedieningsorganen op het middendeel ziet er bijna futuristisch uit. Die zit weliswaar lekker hoog, waardoor je er goed bij kunt, maar het zijn zoveel knopjes, dat enige studie op z'n plaats is. De overzichtelijkheid is een beetje zoek. Dat geldt ook voor het centrale display dat mooi geplaatst is, maar tevens aan de kleine kant is. Ook zijn sommige delen van het dashboard opgetrokken uit hard plastic, wat de kwaliteitsbeleving geweld aandoet. De hoge middenconsole – met daarop de versnellingspook – en de hoge zitpositie verraden dat je in een MPV zit. Maar je zit niet onaangenaam hoog op de bok en de stoelen genereren aangenaam veel steun.

Er passen drie volwassenen achter in de C-Max, maar de middelste heeft het niet fijn. Die zit op een smalle zitting met z'n rug tegen een veredelde armleuning. Dat kan op langere ritten een onaangename ervaring worden. Feitelijk is de C-Max dus geen vijfzitter, maar een vierenhalfzitter. De achterbank kent wel meerdere opstellingen. In een handomdraai maak je er een tweezitter van. Het middelste deel klapt naar achteren en verleent de buitenste delen daarmee ruimte om over schuin geplaatste rails naar achteren en naar elkaar toe te schuiven. Zo hebben de achterpassagiers meer bewegingsvrijheid en zitten ze niet met hun schouders tegen de zijkanten van de auto aan.