Fiat Punto Evo 1.4 Multi-air Dynamic (2010)

Aan de buitenkant is de Maseratiachtige grille van de Grande Punto opgedeeld. Dat had van ons niet zo nodig gehoeven, maar komt in werkelijkheid beter tot zijn recht dan op de foto's. De chromen strip op de neus blijft even aanwezig als eerder verwacht. De achterlichten zien er wel netjes uit; de Punto heeft led-verlichting gekregen en deze is verpakt in de stijl van Citroën. Aan de binnenkant is de middenconsole er duidelijk op vooruit gegaan. De zwarte pianolak spiegelt erg veel en is hierdoor wat besmettelijk voor stof, maar voor een auto in dit segment ziet het er toch allemaal erg netjes uit. Zoals in ons testmodel is te zien, kun je het materiaal eromheen optioneel in een andere kleur nemen. Dit vrolijkt de boel wat op. Het stuurtje heeft de verdikkingen op de goede plaatsen en ligt daardoor prima in de hand. De stoelen zouden wat minder zacht mogen zijn, maar de zijdelingse steun is wel in orde. Bovendien zitten we lekker laag. De klokken zijn net als de rest van de cockpit mooi met een duidelijk toefje Italiaanse flair. De afleesbaarheid is niet denderend, maar de Punto komt er door zijn stijl wat ons betreft mee weg.

Afzonderlijk bestuurbaar

De belangrijkste innovatie in de Punto Evo is zoals gezegd de motor. Deze beschikt niet langer over een gasklep. In plaats daarvan is elke inlaatklep afzonderlijk bestuurbaar. Hierdoor is zowel het tijdstip waarop de inlaatklep opent, de duur dat hij open blijft als hoe ver hij opent per verbrandingsslag afzonderlijk te regelen. Dit heeft Fiat gedaan door de nokken van de conventionele nokkenas niet meteen de kleppen te laten bedienen, maar door een zuiger die afhankelijk van oliedruk de inlaatklep opent of niet. De oliedruk wordt geregeld door elektrisch een klep in de zuiger te openen of te sluiten. In theorie wordt hierdoor de verbranding geoptimaliseerd, wat goed is voor zowel het vermogen als (het naar beneden halen van) de uitstoot. Wat toch een beetje tegenvalt, is de gasrespons.

Er is namelijk sprake van een te grote indirectheid tussen het gaspedaal en het gedrag van de auto. We hebben echter de indruk dat dit niet aan de motortechniek ligt, maar aan de keuzes die de Italianen hebben gemaakt wat betreft motormanagement. Als we wat langer experimenteren met deze Punto blijkt de Multi-air een behoorlijk pittig ding, dat je behoorlijk op zijn falie kunt geven. Neem bijvoorbeeld de kracht onderin. Zelfs rond de 1.200 toeren in een hoge versnelling pakt de motor goed op, zonder gebrom of getril. Dat is voor kleine vierpitters in deze klasse beslist geen vanzelfsprekendheid. Daarnaast merk je gewoon dat er sprake is van relatief veel koppel onderin. Ga je vervolgens toeren maken, dan zit er meer snelheid in de auto dan je zou verwachten.

Al met al is de Multi-air nog niet waar het moet zijn, maar volgens ons is er nog wel veel uit te halen. De rijeigenschappen van de Punto zijn alleraardigst. Je mist duidelijk wel wat scherpte, maar in lange doordraaiers op hoge snelheid ligt de auto wel strak. Je moet die sportiviteit wel een beetje ontdekken, want het stuurgevoel is zoals vanouds bij Fiat erg licht en niet communicatief.