Test: Fiat Panda (2003)

Helemaal van deze tijd, die nieuwste van Fiat. De Italianen gaan er vol voor en trekken met deze dreumes ten strijde tegen de Agila's, Twingo's en Arosa's van deze wereld. En pakken onderweg de Atos en Matiz ook even mee. Een fris, strak Punto-achtig frontje en vooral een frisse, eigenwijze achterkant met opmerkelijke (knikkende) daklijn en dito derde zijruitje krijgen dat vast voor elkaar. Fiat doet er ook nog eens een opmerkelijk vormgegeven binnenkant bij. De middenconsole van het dashboard is uiterst verzorgd onder het motto: ook al rijd je klein, het oog wil dan ook wel wat.
Om met die bestuurderspositie te beginnen, die vinden we reuze. Je zit voldoende hoog voor een prima overzicht en de bediening van de Panda is van een prettige vanzelfsprekendheid. De vijfbak schakelt uitstekend en de hooggeplaatste pook in de middenconsole is natuurlijk perfect bereikbaar.

Erg comfortabel
De eerste Nuova Panda-kilometers – we maken ze in de Portugese hoofdstad Lissabon - zijn vooral erg comfortabel. Fiat koos voor een behoorlijk zacht onderstel, bijna op het weke af. Dat merk je in bochtenwerk. Gelukkig houden de stoelen ons goed op onze plaats. Ook tijdens stevig stuurwerk valt op dat de Panda best snel de buitenkant van de bocht wil opzoeken of middels bandengepiep aangeeft dat te willen doen. Dat mag wel wat minder. Onderstuur opheffen gaat overigens gemoedelijk en supersimpel door even gas terug te nemen. De 1,2-liter viercilinder benzinemotor van 60 pk (er is ook een 54 pk sterke 1.1) past de Panda prima. Alleen bij steil klimwerk in de straten van Lissabon is het geduld hebben maar de krachtbron - een 8-klepper FIRE-motor- voldoet. Van motorlawaai hebben we geen last. Wel horen we (daardoor) de banden een tikkeltje te nadrukkelijk.
Fiat roemt de geweldige binnenruimte van de nieuwe Panda. Da's overdreven, maar met een lengte van 1 meter 80 kun je 'achter jezelf zitten', wat op zich natuurlijk al prima is. Hoofdruimte heb je dan nog over, knieruimte niet. Maar we kunnen wél zitten. Het is jammer dat de Panda geen nieuw verrassend hoofdstuk toevoegt aan de wedloop 'wie maakt de veelzijdigste ukkepuk', want verder dan een in delen neerklapbare achterbank en een verstelbare rugleuning van de achterzetels komt de Panda niet. Vanaf januari is de Panda verkrijgbaar met een verschuifbare achterbank, net als de Twingo. Verder is weliswaar de rechtervoorstoelzitting opklapbaar, maar da's een optie. Evengoed blijft kaarsrecht overeind staan dat je met vier volwassenen op pad kunt in je Panda. En wat dat betreft, is de Fiat dus helemaal bij de tijd in de klasse van mini-MPV's. Bagageruimte? Met 206 liter is dat onderdeel goed bedeeld voor zo'n hummel. Ter vergelijking: de Alto scoort ….., de Cuore doet …. en de Matiz komt tot .... liters.
Vanaf vrijdag 19 september gaat de nieuwe Fiat-baby officieel in première. Stukken stoerder dan zijn voorvader. Dus dat duidt erop, dat hij volwassen geworden is!

En nu... dieselen!
Fiat maakt van zijn JTD-techniek een paradepaardje en terecht, want keer op keer komen ze er lekker mee in beeld. Ja, ook deze mini is (vanaf januari) leverbaar met een kleine commonrail-dieselmotor. Opmerkelijk, al gaan Agila (Opel) en Wagon R+ (Suzuki) ook een dergelijke mogelijkheid bieden, nota bene met dezelfde motor. Goed, Fiat doet de 70 pk 1,3-liter in de nieuwe Panda en dat gaat erg gretig van kiet. Hij sleurt er lekker aan, maar loopt toch slechts 1 op 23 gemiddeld (fabrieksopgave). Het lijkt ver gezocht, een dieselmotor in een kleintje als de Panda, maar toch verwacht de importeur dat 1 op de 4 verkochte Panda's weleens een dieselaar kan zijn. Het reiscomfort, zitcomfort en onderstel maakt kilometersvreten in deze Fiat geen straf, dus de combinatie Panda-diesel lijkt te passen. Mede door overheidsregelingen is de dieselversie van de Panda uiteraard een serieuzere investering en da's jammer. Over een maand zijn we op de hoogte van de Panda-dieselprijzen
Hoe goed de JTD Multijet ook past in de pittige Panda, de 1.2 vinden we toch nauwelijks voor hem onderdoen. Wel opmerkelijk is, dat we de JTD alleen horen als we in zonnig Lissabon (31 graden) de ramen helemaal (elektrisch) open zetten. Binnen bleef het nog lang stil.