Fiat Doblò 1.4 16V (2010)

Die zin zou zomaar in je hoofd kunnen springen bij het openen van de achterklep van de Fiat Doblò. De nieuwe bestelwagen-in-gezinsverpakking beschikt – zeker met de achterbank neergeklapt – over een werkelijk enorme bagageruimte, die een behoorlijke galm kan opleveren. En wat hoor je in een galmende ruimte als je je afvraagt wie de koning van Wezel is? 'Ezel! Ezel! Ezel!' Tenminste, dat schijnt. Nu is de Doblò niet zo groot dat je dit geintje echt kunt uithalen, maar het is duidelijk dat deze auto met één doel ontwikkeld is: ruimte, ruimte, en nog eens ruimte!

Aan de buitenkant is de koets van de Doblò een grote doos, al heeft Fiat ditmaal wel zijn best gedaan om die doos enige flair mee te geven. Vooral bij deze lichte kleur valt de enorme glasplaat in de achterklep op, die duidelijk voor een wat luxer tintje zorgt. Fiat had immers ook kunnen kiezen voor een saaie stalen klep. Met de doorlopende raamlijn en dat gekke neusje staat er zeker een opvallende auto. Uiteraard koop je een auto als deze allereerst vanwege het ruimteaanbod. Met de achterbank neergeklapt is er maar liefst 3.200 liter beschikbaar voor bagage en andere spullen. Bij de Doblò moet je de bank in twee stappen omklappen en blijft er altijd een pakketje tegen de voorstoelen staan.

Pluim verdiend

Het dashboard valt positief op door z'n materialen en design. Vooral het tellerblok ziet er heel leuk uit. De glimmend zwarte radio-unit uit de nieuwe Punto Evo staat de Doblò bijzonder goed en door de nette afwerking heb je zeker niet het idee in een kale, omgebouwde schilderskar te zitten. Daarvoor verdient Fiat wat ons betreft een pluim.

Minder enthousiast worden we van de motor. Die 1,4-liter viercilinder levert een redelijke 95 pk, maar die voel je in de praktijk nauwelijks. Hij voelt een beetje tam aan! Toch is enige relativering hier wel op zijn plaats. De Doblò is in de acceleratiemetingen namelijk snellerdan je op grond van je gevoel zou vermoeden. Het probleem schuilt hem vooral in de trage gasrespons van de krachtbron; je moet het pedaal vrij diep induwen om de Doblò een beetje vlot van z'n plek te laten komen. En nee, dan hebben we het niet over hard scheuren, maar soepel met het verkeer meerijden. Dat lukt de Doblò maar net, waarbij je de stroeve versnellingsbak regelmatig een verzetje terug moet tikken. Het voelt al met al net alsof deze Doblò nog niet helemaal is ingereden.

Misschien moeten we de Italiaan daarom het voordeel van de twijfel gunnen. Ook onze objectieve instrumenten spreken echter niet in het voordeel van de Doblò. Neem het geluid. Bij 120 km/h draait de motor 4.000 toeren en dat wreekt zich in de vorm van een hoge decibelwaarde. Tijdens lange snelwegritten ontpopt de Doblò zich daardoor niet als je grootste vriend, en dat is – zeker gezien z'n solide rijgedrag – erg jammer. Met dat rijgedrag gooit de Doblò namelijk hoge ogen. De Fiat rijdt rustig en zeker niet nerveus. Dat betaalt zich met name op langere ritten uit in meer comfort. Met een gemiddeld verbruik van 1 op 11,4 is de Italiaan zeker geen hoogvlieger. Een échte riksja is een stuk zuiniger ...