Fiat Bravo 1.4 T-Jet 16v 120 Racing (2008)

Niet lang na de introductie van de 150 pk sterke T-Jet kwam Fiat met een 120 pk-variant op de proppen voor de Bravo. Dezelfde motor met minder vermogen. Wat destijds direct opviel aan deze motor – en dat gaat in feite op voor de hele nieuwe generatie turbomotoren – is de gretigheid, al vanaf lage toerentallen. Van een turbogat is geen sprake meer. Ja, als je er echt op gaat letten, merk je dat er boven de 1.500 tpm net even iets meer gebeurt dan daaronder, maar het is niet alsof je dan ineens een klap in je rug krijgt. Het vermogen van 120 pk is op zich niet opzienbarend voor een auto in deze klasse, maar die 206 newton meters, die vanaf 1.750 tpm allemaal paraat staan, zorgen ervoor dat je altijd trekkracht in overvloed hebt.
Onder de kap klinken niet veel turbogerelateerde geluiden; wat overheerst, is de (voor een viercilinder) dikke 'brom' uit het vooronder. Dit klinkt niet als een mager 1.4-tje, eerder als een tweeliter. En zo presteert-ie ook: een 0-100-tijd van onder de tien seconden is prima, maar voor je gevoel gaat het sneller. Dat komt door de onuitputtelijke trekkracht van het aggregaat voorin. Voor inhaalacties is het niet noodzakelijk om een versnelling terug te schakelen. We klokten de 80-120-sprint in de vijfde versnelling in 10,7 seconden en dat is een keurige score. Doe je dit in '4', dan haal je er zelfs meer dan twee seconden af. Nee, je hebt bij deze motor nooit het gevoel dat je iets tekort komt. De door de fabriek opgegeven verbruikscijfers haalt de Bravo niet. Wij reden 11,1 kilometer op een liter benzine. Natuurlijk, het kan zuiniger als je echt je best doet, maar het karakter van de turbomotor nodigt nu eenmaal uit tot doorrijden. Daarmee doe je het theoretische voordeel van de T-Jet behoorlijk teniet.

Temperamentvol
De wegligging van de Bravo zal de sportief in gestelde chauffeur zeker niet teleurstellen. Sturen in de Bravo gaat wel met wat weinig gevoel; het gaat wat licht en weinig direct en voelt wat kunstmatig aan. De bak is soepel, maar iets hakerig. Vanwege de langere pook maak je wat langere slagen.
Het interieur van de Bravo is lekker temperamentvol. We zien fraaie combinaties van zwarte en rode stof, zwarte vlakken afgewisseld door donkergrijze en zilver kleurige, carbonlook accenten en een dashboard-layout die frivool en smaakvol is. Een mooi staaltje Italiaanse architectuur! Het oog voor detail zien we terug in de handgrepen, die worden verlicht door een klein oranje lampje.

De Bravo is nogal uitbundig met knopjes, die bovendien niet altijd op de meest voor de hand liggende locaties zijn ondergebracht. Toch vind je er vrij gemakkelijk je weg. De semi-sportstoelen zijn tamelijk zacht en daardoor comfortabel; met de zijdelingse steun is weinig mis. Een deurtje verder, op de achterbank, gaat het er in de Italiaan wat krap aan toe. Er is simpelweg weinig beenruimte De hoofdruimte is goed, ook wanneer je langer dan 1,85 meter bent. Je krijgt zelfs de kans tot extra lichaamsbeweging, want de achterste zijruiten dienen ouderwets naar beneden geslingerd te worden.