Donkervoort D8 150 (2000)

De D8 weegt 630 zielige kilootjes, en dat betekent dat een met bladeren bezaaide natte weg in een rottempo een einde maakt aan wat je normaal onder 'grip' verstaat. Glijden met een auto, en zeker met een Donkervoort, is natuurlijk reuzeleuk, behalve als het niet de bedoeling was. Maar kennelijk hebben de weergoden bij ons nog wat goed te maken, want de volgende dag is de hemel stralend blauw. En dan blijkt meteen hoe ontzettend relatief ellende kan zijn, want zonnetje = dak eraf = opeens prima zicht = droge weg = bakken grip = wat een ontzettend leuke auto, zo'n D8!
In een Donkervoort kunnen de ramen niet open, want de D8 hééft geen ramen. Hij heeft twee canvas deurtjes, waarin dik plastic is gemonteerd, zodat je in ieder geval de contouren van wat er naast je gebeurt kunt zien. Die deurtjes kun je verwijderen. Is echter niet altijd aan te raden, want de spiegels zitten aan de deuren vast en die ben je dan dus ook kwijt. Hoe dan ook: in de D8 val je sowieso ten prooi aan een sensationele hoeveelheid luchtwervelingen. Is niet erg - door je griezelig geringe afstand tot het asfalt heb je toch al altijd het idee dat je bruut hard gaat, en die permanente stormkracht draagt daar alleen maar aan bij.
Mocht u nou tussen de regels door denken te lezen dat wij niet direct gecharmeerd geraakt zijn van de Donkervoort D8, dan willen we u graag corrigeren. Wij zijn namelijk helemaal plat gegaan voor dit kunstwerk. Want inderdaad: de D8 ís een kunstwerk. Een auto die met zoveel liefde en bijna met de blote hand gemaakt wordt, kán al bijna alleen maar een kunstwerk zijn. Een D8 zet de uit en te na beproefde lijn van stamvader Lotus Super Seven gewoon door. Zo'n Lotus was al prachtig en een Donkervoort is dat nog altijd. En als je daar dan nog bij optelt hoe fenomenaal zo'n D8 rijdt, dan hou je iets van een zeldzame schoonheid over.

Automobiel minimalisme

Een Donkervoort D8 is, als we het dan toch op kunst aan het gooien zijn, automobiel minimalisme. Als het echt niet anders kan zit het erop, als het niet 100% noodzakelijk is, zit het in de weg en wordt het dus achterwege gelaten. Alles staat in het teken van het zo laag mogelijk houden van het gewicht. Wat je wel hebt, is een indrukwekkende rij meters: olie, water, turbodruk - alles is in de gaten te houden. Maar geen klokje - da's nergens voor nodig, de tijd vliegt toch wel.
Onze D8 stelt ook zo z'n dieet-eisen aan de bestuurder. Je mag niet langer zijn dan zo'n 1,85 meter en dient dan zeker niet meer dan een kilo of 85 te wegen, anders pas je niet in de kuipjes of zelfs maar in de auto. Het luistert allemaal nogal nauw - het woord dat perfect van toepassing is op de neus van de D8, waar behalve een hoop techniek ook je benen een plek zullen moeten vinden. Zo zul je na het koppelen je linkervoet maar gewoon boven het pedaal moeten laten zweven - ergens anders is domweg geen plaats. Het spreekt vanzelf dat de pook, voorzien van aluminium bol, er een van het ultrakorte soort is. Hij priemt net een paar centimeter uit de middenconsole, en is met enige kracht een zelfde afstand naar links, rechts, voren of achteren te bewegen.
Sturen gaat in een D8 reuzelicht. Stuurbekrachtiging zit er natuurlijk niet op, maar is ook allesbehalve nodig. Het fraaie zit hem echter in het directe en precieze dat de besturing kenmerkt. Het lijkt haast alsof je de wielen zelf vasthebt. Wat ook een forse kei bijdraagt is het feit dat je de wielen kunt zien terwijl je stuurt - maak je ook niet iedere dag mee. Het weggedrag heeft iets uitgesproken skelterigs. Te hard op het gas betekent in, voor of te laat in de bocht dus dat de achterkant van de auto niet langer van plan is braaf de voorkant te volgen. Sterker: dan is een Donkervoort sowieso niet braaf. Wie echter volgens de regels van de Kunst het gaspedaal en het stuur bedient, kan alles met een bocht - als 't met een D8 niet kan, dan is het onmogelijk.
De Donkervoort is zo onvoorstelbaar onpraktisch, zo ontiegelijk oncomfortabel en zo fenomenaal leuk om te rijden. Daarnaast is het een van de weinige auto's die nog op een haast ambachtelijke manier wordt vervaardigd, waar je degene die de laatste schroeven heeft aangedraaid nog een handje kunt geven. Puurder wordt het gewoon niet. En dat uiterlijk: wie vindt dat nou níet prachtig?