Dodge Charger Daytona R/T

In 1966 luidde de komst van de Charger voor Dodge een nieuw tijdperk in. Het merk had tot dan toe alleen maar saai ogende, betaalbare auto's gebouwd. Weliswaar had Chrysler in 1964 de7-liter V8-motor uitgebracht, die ook door Dodge werd gebruikt. Die krachtbron was razend populair bij straat- en dragracers, maar zijn vierkante verpakking was niet bepaald aantrekkelijk. Toen kwam de Charger, die was gebouwd op het verouderde platform van de Coronet. Dat vormde op zich geen probleem, want de fastbackstyling van de Charger paste helemaal in het juist ontluikende muscle car-tijdperk. Sterker nog, de Daytona-versie met zijn Hemi V8 maakte hem vanwege de successen in de racerij onsterfelijk.

Dát kan niet

De moderne Charger wordt gebouwd op de bodemplaat van de Chrysler 300C, net zoals de Touring en de Magnum, de beide stationwagens van de twee divisies. Dat de Charger een coupé lijkt, maar voorzien is van vier portieren, heeft aan de andere kant van de oceaan nogal wat discussie los gemaakt. Een Charger met vier deuren... dát kan niet. Maar daar zal de verkoop van de Charger niet onder lijden. Integendeel, met een orderportefeuille van 28.000 auto's op de dag van de marktintroductie maakte de Charger zelfs een betere start dan de 300C. Daarop zal de brede waardering voor de 300C en de Magnum zeker van invloed zijn geweest. Opvallend detail is dat, hoewel de naam Charger al drie decennia geleden van de markt verdween, ruim tweederde van de Amerikanen de naam herkent. De mobiele hoofdrol die de Charger speelde in 'The Dukes of Hazzard', een tv-serie die nog regelmatig wordt herhaald, zal daar ook wel een handje bij hebben geholpen.

Oranje of geel

Met zijn wielbasis van 3,05 m en zijn lengte van 5,08 m moet hij in theorie natuurlijk een ruime cockpit hebben. Ook al lijkt hij op een coupé, hij biedt wel degelijk plaats aan vijf volwassen inzittenden. Toch gaat 't daar bij de Charger eigenlijk helemaal niet om. Binnenruimte o.k., maar wát zit er onder zijn huid? In het geval van de Daytona R/T (wat staat voor Road/Track), de speciale versie die alleen in 'Go ManGo'-oranje of bananengeel beschikbaar is, is dat de 350 pk sterke versie van de Hemi V8 en - hoe kan 't ook anders - achterwielaandrijving. Twee componenten die borg staan voor rijplezier en dat is ook precies wat de Charger R/T Daytona moet bieden.

De basisversie van de Charger wordt geleverd met een 3,5-liter V6 met 250 pk, de R/T-uitvoering is uitgerust met de Hemi met 340 pk en de Daytona R/T heeft dus 10 pk meer. De motoren zijn altijd gekoppeld aan een vijftraps automatische transmissie met AutoStick.

Verder is het onderstel van de R/T aangepast en heeft de Daytona schokdempers met automatische instelling. De snelste versie staat op 18-inchwielen en banden in de maat 235/55. De R/T heeft van zichzelf al een 'performance'-uitlaatsysteem, maar voor de Daytona is bovendien het geluid getuned. Verder is de Daytona voorzien van een spoilerlip aan de voorkant, die in combinatie met de spoiler achterop zorgt voor een betere stroomlijn.

Je kunt de snelle versie dus meteen herkennen aan zijn kleur. Wie dat niet weet, kan niet om de matzwarte motorkap en de Daytona-stickers heen, terwijl een blik in het interieur zal vallen op de geborduurde logo's in de hoofdsteunen van de sportstoelen voorin. De suède inzetstukken voor het zitmeubilair zijn trouwens ook verkrijgbaar in de kleur van de carrosserie, maar dat zal zeker voor een Amerikaan misschien een beetje veel van het goede zijn. Onze Daytona heeft dat niet, maar hij is in ieder geval wel voorzien van oranje stiksels en een oranje middenconsole. En ben je kleurenblind, dan zie je altijd nog de badge met Daytona Limited Edition en serienummer op het instrumentenpaneel. Ook onder de motorkap wordt de kleurstelling doorgetrokken.

Uithangen

De Charger R/T komt qua onderstel en andere rijkarakteristieken aardig in de buurt van de SRT8 uitvoering van de 300C. De vering is niet te hard en de demping is uitstekend. Met die keurige balans helt de auto nauwelijks in bochten. Remmen is evenmin een probleem en van een duikneiging van de ruim 1.800 kg zware Daytona is ook maar weinig sprake. Met dat gewicht en met een lengte van dik vijf meter moet je aan de Charger wel je handen vol hebben. Maar op het testcircuit bleek al snel dat, hoe harder je gaat, hij beter hij aanvoelt. Dan heb je niet meer in de gaten hoe groot deze muscle car is. Daarbij helpt een gevoelige en direct reagerende besturing natuurlijk ook, hoewel we toch liever niet dat ongevoelige punt hebben bij het insturen van een bocht, ook al is dat heel snel weer weg. Met zijn Hemi V8 is 't ronduit genieten. De motor reageert gretig op het gaspedaal en daarbij krijg je een fraaie roffel te horen. De 350 paardekrachten zijn immer paraat en het grote koppel van 529 Nm wordt subiet via de vijftraps automaat en de achterwielen aan de weg gebracht.

De vier schijfremmen brengen de Charger weer snel tot staan. Tractiecontrole is er ook, maar die kan je uitzetten en dan heb je de kans om de achterkant ouderwets te laten uithangen, zoals je vroeger vaak ongewild had met de muscle cars van toen. Nu gaat het bewust en vooral gecontroleerd en dat is gewoon leuk.

De Charger is voorlopig voorbehouden aan de Amerikaanse markt. De basisversie met V6 begint in de VS bij 22.995 dollar. Chrysler heeft inmiddels gemerkt dat 45 procent van zijn klanten kiest voor de Hemi-motor en die groep klanten zal dan 31.495 dollar op tafel moeten leggen. Voor de R/T Daytona is dat nog 1.000 dollar extra. Daarmee heb je tot de komst van de SRT8 later dit jaar, niet alleen de duurste versie, maar kan je - mits hij oranje is - zeggen "Go ManGo!"