De Citroën Méhari is 55: op pad met de leukste badeend

De Méhari begon zijn leven in een turbulente tijd. Terwijl in Parijs de studentenrevolte van 1968 in volle gang was en de straten van de Franse hoofdstad brandden, presenteerde Citroën op een golfbaan in de mondaine Normandische badplaats Deauville een kleine terreinwagen. Het was een ietwat koddig ogend geheel, een vrolijk model, gebouwd op het platform van de 2CV, voorzien van een carrosserie van kunststof. De naam: Méhari – niet alleen de naam van een dromedarissoort, maar ook van een beruchte eenheid van het Franse Vreemdelingenlegioen, die kamelen gebruikt als rijdier. Met die naam liet Citroën zien dat het zijn nieuweling zag als serieus vervoermiddel, niet als speelgoed. 

Full color brochures van de Méhari

Wie twijfelde aan de zin van de eend van plastic, kon in luxe full color brochures op glanspapier lezen welke doelgroepen Citroën in gedachten had voor zijn creatie. En dat waren er nog al wat; van surfliefhebbers tot groentemannen, van zeevissers en melkboeren tot golfers: de Méhari was bedoeld als pakezel voor professionals én hobbyisten – lifestyle ontmoet laadvermogen.

Carroserie Méhari van thermoplastische kunststof

Grappig genoeg was het juist zijn unieke carrosserie die de Méhari in eerste instantie problemen bezorgde. ABS, ofwel Acrylonitrile-Butadieen-Styreen, is een thermoplastische kunststof (wat inhoudt dat het smelt als het wordt verwarmd) die voor duizend-en-één doeleinden wordt gebruikt. Legosteentjes zijn er bijvoorbeeld van gemaakt. En de Méhari dus. In sommige landen, zoals Duitsland, namen ze dat ‘hij smelt als hij warm wordt’-verhaal iets te letterlijk. De legende ontstond dat de ABS-carrosserie van de Méhari brandbaar was. Niet dus. ABS brandt zelfs belabberd; het wordt warm, als het té warm wordt smelt het, maar pas boven de 400 graden Celsius vliegt het in brand.

Angst voor spontane zelfontbranding hoef je in de Méhari dus niet te hebben, maar waarvoor wél? Daar kom je alleen achter door er in te rijden. En dus melden we ons bij Ad van der Horst uit het Brabantse Boerdonk. Deze Citroën-specialist levert ons een fel-oranje Méhari voor een ritje door de Brabantse dreven. Gelukkig is het geen overgerestaureerd exemplaar; integendeel zelfs. Je kunt je voorstellen dat de auto gisteren nog in de een of andere boomgaard actief was om het plukpersoneel en hun dagopbrengst te vervoeren. 

Zonder veel ceremonieel overhandigt Ad ons de sleutel, en wijst ons vriendelijk op de talloze stickers met aanwijzingen die in de Méhari zijn opgeplakt. ‘Niet roken’, bijvoorbeeld, en ‘Rustig schakelen’. Want het is geen sportwagen natuurlijk. En dan nog, schakelen via de uit het dashboard priemende pook is sowieso een kwestie van gewenning. We beloven ons netjes te gedragen en sturen de oranje Citroën het erf af. 

De power van de Eend, een tweecilinder met 28,5 pk.

Te vrezen valt dat Ad nog voordat we uit het zicht zijn verdwenen het nodige gekraak en tandengeknars opvangt, want vooral tussen de tweede en derde versnelling vraagt de bak een fluwelen hand. Anderzijds is de pook meteen zo’n beetje het enige bedieningsorgaan in de Méhari, dus we kunnen onze aandacht volledig aan het schakelen wijden. Rond de centraal geplaatste snelheidsmeter zitten een paar bedieningsknoppen, naast de versnellingspook priemt de handrem onder het dashboard vandaan en er zijn zowaar ventilatieroosters gemonteerd, dat is het wel.

We rijden natuurlijk dakloos en gelukkig hoefden we het kapje niet zelf te verwijderen; dat kost ongeveer net zo veel tijd als het afbreken van een bungalowtent – vermoedelijk kan het sneller naarmate je een paar keer oefent. Wat niet sneller kan is de Méhari zelf, als je harder wilt dan 80 km/h. De bekende 602 cc luchtgekoelde tweecilinder levert een magere 28,5 pk en dat betekent dat de snelheidsmeter nooit hoger komt dan halverwege 80 en 90 op de schaal.

Méhari rijden is rijplezier zonder snelheid

Dat is vooral in de eerste kilometers van de rit even vervelend, zeker als opdringerige vrachtcombinaties hun huizenhoge neus tot op een paar meter van de eendenkont laten rollen. Maar al snel komt er een ander gevoel over je, het gevoel dat hoort bij een auto als deze: je beweegt je voort. Langzaam en lawaaiig, maar je rijdt – meer is niet nodig om van A naar B te komen in een van de meest minimalistische vervoermiddelen die er zijn: een motor, vier wielen, vier stoelen en een stuur. Je beseft weer dat rijplezier eigenlijk niet zo veel te maken hoeft te hebben met snelheid.
Zelfs op de vlakke Brabantse B-wegen voelt rijden in een Méhari als een avontuur – alle zintuigen worden getriggerd. Maar even duidelijk wordt dat de Méhari geen funcar is. Het is geen lifestylemobiel pur sang. Het is een arbeider, ontwikkeld voor degenen die in de late jaren zestig een werkpaard op wielen nodig hadden op de boerderij, in de haven, in de wijngaard of op de groenteveiling. Voor zulke gebruikers was de Méhari perfect. Geen wonder dat er van de eerste eend met ABS bijna 150.000 stuks werden verkocht in de bijna twintig jaar dat hij werd geproduceerd.

Technische gegevens

• Tweecilinder boxermotor, luchtgekoeld, in lengterichting geplaatst, enkele nokkenas, twee kleppen per cilinder, Solex-carburateur
• Cilinderinhoud 602 cc
• Vermogen 28,5 PK (21 KW) bij 5.750 tpm
• Max. koppel 39 Nm bij 3.900 tpm
• Handgeschakelde vierversnellingsbak
• Voorwielaandrijving
• Kunststof carrosserie op platformchassis
• Onafh.wielophanging rondom, langsarmen, voor en achter gekoppeld door trekstangen en horizontale schroefveren
• Trommelremmen rondom
• Banden 125x380 Michelin X
• Wielbasis 2.400 mm
• Afmetingen (l x b x)  3,52 x 1,53 x 1,64 m
• Leeggewicht 570 kg
• Topsnelheid 115 km/h

Dit verhaal is eerder gepubliceerd in AutoWeek Classics 7 2013