Citroën Grand C4 SpaceTourer vs. Seat Tarraco - Test

De MPV is in Europa nagenoeg dood. Dat gold al eerder voor grotere exemplaren als de Seat Alhambra, Chrysler Voyager en Citroën C8, maar het geldt inmiddels ook voor de kleinere midi-MPV’s, die niet zo lang geleden ongekend populair waren. Hoezeer fabrikanten dat segment hebben opgegeven, bewijst onder meer de Opel Zafira. Waar deze zevenzitter ooit dé keuze was voor grote gezinnen, is de illustere naam nu op de personenwagenversie van bestelauto Vivaro geplakt. Ook de Volkswagen Touran is van de markt verdwenen, waarmee net als in een bepaalde stripserie alleen Fransen standhouden tegen de oprukkende alternatieven. Renault heeft nog altijd een Scénic en Citroën handhaaft de C4 Spacetourer. Die naam verscheen in 2018 als vervanging van Picasso, maar aan de auto zelf wijzigde nagenoeg niets.

Zo bleef hij er in een korte en een langere Grand-variant, waarvan alleen die laatste over een derde zitrij beschikt. Op een minimale facelift in 2016 na is er optisch zelfs niets veranderd sinds de tweede generatie C4 Picasso in 2014 werd gelanceerd. Daarmee heeft hij wat ons betreft aangetoond tijdloos te zijn. De C4 ziet er nog altijd fris uit, zijn weinig modieuze carrosserievorm ten spijt. De bolle vormen sluiten naadloos aan bij het Citroën van nu en het dakrailelement in contrastkleuren maakt hem lekker herkenbaar. Toch knap, voor een auto waarbij functie nadrukkelijk voor vorm gaat. Wel opvallend is de verlichting: terwijl de ruimtelijke C4’s vóór de facelift van 2016 van leden zelfs xenonverlichting konden worden voorzien, moet de huidige editie het altijd doen met de halogeenunits die aanvankelijk voor de basisversies bestemd waren.

De Seat Tarraco moet daar niets van weten en pronkt in alle beschikbare uitvoeringen met ledverlichting rondom. Het Spaanse equivalent van de Volkswagen Tiguan Allspace en de Skoda Kodiaq steekt de familieband met die auto’s niet onder stoelen of banken, maar is toch ook anders, op een wat karakterloze manier. Ook de Seat is een rechtlijnige, stoere verschijning met een nogal traditionele SUV-koets, waarbij hooguit de neus en de achterlichtpartij voor wat sjeu zorgen.

HENDELS, LIPJES EN WIELTJES

Die traditionele SUV-vorm betekent een forse, vlakke motorkap, terwijl de C4 Spacetourer naar goed MPV-gebruik is getekend volgens het cab forward-principe. De motorkap gaat zonder knik over in de voorruit en bestuurder en passagier zitten vrij ver naar voren. Dat lijkt efficiënt, maar het resulteert toch vooral in een enorm diep dashboard. Dit brengt wel een erg ruimtelijk gevoel met zich mee, want de voorste inzittenden van de C4 hebben een enorme bak lucht voor zich. Aan licht is evenmin gebrek, dankzij een panoramische voorruit die zich uitstrekt tot boven de stoelen, minimale A-stijlen en een forse, bruikbare extra zijruit tussen voorportier en voorruit. Wel is het jammer dat de buitenspiegels erg klein zijn voor zo’n forse auto. Het zicht vanaf de opvallend laag geplaatste voorstoelen is evengoed fenomenaal en uniek in het hedendaagse autolandschap. Wie dit ruimteschipgevoel weet te waarderen kan best lol beleven aan de C4, al heeft dat niets te maken met sportiviteit.

Het dashboard kent een indeling die we alleen uit MPV’s kennen. Centraal daarop prijkt het instrumentarium, dat bij duurdere uitvoeringen van de Spacetourer een scherm met een doorsnee van maar liefst 12 inch is. Het laat zich indelen met behulp van een eronder geplaatst touchscreen. Dat gaat ook zo in andere PSA-producten, maar door de enorme omvang van het instrumentarium komt het systeem hier beter uit de verf. Wel is het touchscreen naar hedendaagse maatstaven aan de trage kant. Dat heeft niets met de leeftijd van de C4 te maken, want net als de buitenkant is het binnenste opvallend fris. Citroëns keuze om fysieke knoppen en schakelaars zo veel mogelijk te elimineren, resulteert in een opgeruimd geheel. De climatecontrolbediening blijft via het touchscreen wat omslachtig.

De knoppen die er nog wel zijn, bevinden zich grotendeels op het stuur. Wat heet: in totaal tellen we twaalf druktoetsen en vier scrollwieltjes. Dat komt aanvankelijk nogal intimiderend over, maar door de logische clustering is het na enige gewenning best handig om nagenoeg alles vanaf het stuurwiel te kunnen bedienen. Zelfs voor de bediening van de automaat hoeven de handen nauwelijks van het stuur te wijken, want de wat fragiele hendel steekt opvallend hoog uit de stuurkolom. Dat levert extra ruimte op tussen de voorstoelen, waar toch al een overdaad aan vakjes en bakjes te vinden is.

De ruime centrale bak is zelfs compleet te verwijderen, wat het mogelijk maakt om tussen de voorstoelen door naar achteren te kruipen. Dat is uiteraard de plaats waar deze MPV zijn voordelen echt kan tonen. Klaptafeltjes, zonneschermpjes en bakjes onder de vloer worden hier gecombineerd met vijf losse stoelen, die zich uiteraard individueel laten platgooien. De middelste drie zijn bovendien verschuifbaar, zodat het met wat inschikken echt mogelijk is om met zeven volwassenen op pad te gaan. Riant is dat voor de achterste passagiers natuurlijk niet, maar dat het kan is al heel wat. Toch kent het C4-binnenste ook wat nadelen. Zo blijft er met zeven stoelen in gebruik vrijwel geen bagageruimte over. Ook moet het rolscherm thuisblijven als rij drie in gebruik is en vereist het omklappen van de stoelen door een overdaad aan hendels, wieltjes en lipjes wat puzzelwerk.

TRADITIONEEL

Bij de Tarraco is het precies andersom. De traditionele achterbank omklappen kan met één ruk aan de hendel in de bagageruimte en ook het opvouwen van de achterste zitrij is eenvoudig. De keerzijde is dat een, weliswaar in drie delen, opvouwbare bank minder handig is als er daadwerkelijk drie kinderen op moeten worden vervoerd. Voor twee volwassenen is de verschuifbare Seatbank wel fijn, vooral door een overdaad aan beenruimte en een wat natuurlijker zithouding. Helemaal achterin hebben zij dan weer niets te zoeken in de Seat, die hier alleen geschikt is voor het vervoer van kinderen. Opvallend genoeg slaat de Spanjaard achter dit bankje weer terug.

Niet alleen met een iets groter vloeroppervlak om bagage op te stapelen, maar ook doordat het rolscherm onder die vloer netjes opgeborgen kan worden. Ook voorin zijn de verschillen groot. Waar het Citroën-interieur in alles net even anders is dan gebruikelijk, is dat van de Seat nou juist erg traditioneel van opzet. Opnieuw is het weliswaar anders dan in een vergelijkbare Volkswagen of Skoda, maar zonder echt eigen karakter. Dat dit een Seat is, blijkt behalve uit het logo vooral uit de rode accenten in het standaard digitale instrumentarium en het centrale touchscreen.

Buiten de gezellige, maar uitvoeringafhankelijke bekledingsstof is alles bovendien zwart, wat het zakelijke en strenge karakter nog eens versterkt. De bouwkwaliteit is gevoelsmatig van een hoger niveau dan in de Citroën, wat materiaalgebruik betreft zijn de twee aan elkaar gewaagd. Het Seatbinnenste is dan wel wat saai, maar heeft als voordeel dat de indeling in één oogopslag helder is. Alles zit precies waar je het verwacht: een automaatpook tussen de voorstoelen, klimaatknoppen daar netjes boven en een touchscreen bovenaan. Het glimmende scherm is qua snelheid en indeling meer bij de tijd dan dat van de Citroën en het werkt erg prettig. Ook het uitgebreide Virtual Cockpit-instrumentarium maakt indruk. Het biedt veel mogelijkheden en laat zich na enige gewenning eenvoudig via het stuur en het centrale scherm bedienen.

De zit achter dat stuur is opvallend hoger dan in de Citroën. Samen met de vrij rechtopstaande voorruit en de vlakke motorkap zorgt dat voor een stoer SUV-gevoel, al zou een wat lagere zit beter bij Seat passen.

HEERLIJKE REISAUTO

Het leveringsgamma van de Citroën C4 Spacetourer heeft in korte tijd al heel wat opvallende wijzigingen ondergaan. Zo was de auto er na zijn naamsverandering eerst alleen als diesel, pas later verscheen er een PureTech 130-benzinemotor. Die werd altijd aan een handgeschakelde zesbak gekoppeld, maar hij is inmiddels in beide carrosserievarianten te combineren met een automaat. Dat is om meerdere redenen een aanrader. We noemden al de extra ruimte die de column shifter oplevert, maar het karakter van de C4 smeekt ook gewoon om een automatische transmissie. Van enige sportiviteit is namelijk geen sprake, maar een heerlijke reisauto is het des te meer.

De overdaad aan licht en ruimte wordt aangevuld met een comfortabel onderstel, en een prettige besturing. Dat de auto met 1.374 kg relatief licht is, is goed nieuws voor de prestaties, het motorrijtuigenbelastingtarief en het verbruik. Doordat de auto nooit uitnodigt tot scheuren, is de 130 pk sterke driecilinder uitstekend op zijn taak berekend. Ook het feit dat de automatische achtbak niet de snelste is valt daardoor minder op, maar wordt wel duidelijk na een rondje in de Seat. De DSG daarin schakelt razendsnel en zijdezacht en staat daarmee duidelijk op een hoger plan dan de Franse automaat. Voorheen moest ervoor worden uitgeweken naar de 2.0 TSI, maar inmiddels kan de automaat ook gecombineerd worden met de veel vriendelijker geprijsde 1.5 TSI. Juist dankzij die rappe automaat is de 1.5 krachtig genoeg voor de dik 1.500 kg wegende Tarraco, waarbij de motor met 150 pk ook echt krachtiger is dan de 1.2 van de C4. Hij is bovendien verfijnder, dankzij een extra cilinder, die voor een mooiere loop en een prettiger geluid zorgt.

Hoewel de term ‘sportief’ voor de Seat toch echt te hoog gegrepen is, is de auto zeker dynamischer dan zijn rivaal. Seat mocht duidelijk zijn eigen sausje over het onderstel uitgieten, wat resulteert in een stevige, maar niet oncomfortabele afstelling. Het resultaat is een auto die zijn bestuurder op een fijne manier bij het rijden betrekt. Met een hoger verbruik (zie kader) en dito gewicht is de Tarraco echter ook duurder om te rijden dan de C4. Ook de aanschafprijs komt iets hoger uit, al scheelt het in het geval van de testauto’s een verwaarloosbare € 470. Voor € 46.130 is de geteste C4 echter wel helemaal afgeladen, terwijl er aan de Seat nog wel wat aan te kleden valt.

Zo moet de Tarraco het voor € 46.600 zonder leer of stoelverwarming doen en laten de stoelen zich handmatig verstellen. Dat het verschil in werkelijkheid dus groter is, blijkt ook uit de vanafprijzen. De eenvoudigste Grand C4 Spacetourer met automaat staat voor € 35.600 te boek, terwijl een Tarraco met deze aandrijflijn normaal gesproken € 39.990 moet opbrengen. Dankzij een tijdelijke actie ligt die prijs momenteel € 1.000 lager, maar dat wordt gecompenseerd door de derde zitrij. Bij Citroën is die standaard, Seat vraagt er € 950 extra voor.