Citroën Grand C4 Picasso e-HDi 110 Tendance (2012)

De Citroën C4 Picasso onderging in september 2010 nog een facelift, maar inmiddels wordt er gewerkt aan een opvolger. Wij gingen onderweg met de Grand Picasso 1.6 e-HDI.

Z'n dieselmotor is een fijn aggregaat. Vanaf zo'n 1.500 tpm begint hij er al aan te sleuren en krijg je een fijne duw in je rug. Hij valt je niet lastig met luid genagel of stevige vibraties. De diesel is gekoppeld aan een zesversnellingsbak, die zich door een kleine hendel laat bedienen. We hebben het over een gerobotiseerde handbak. Doordat gebruik wordt gemaakt van een conventionele transmissie is het systeem vrij goedkoop, licht en ongecompliceerd. Nadeel is de manier waarop het wisselen van verzet plaatsvindt. Vlak voor het overschakelen voel je de motor inhouden en voor je gevoel is de schakelpauze lang. Je kunt het proces zelf enigszins beïnvloeden door even het gaspedaal te liften, waarna vrij direct wordt overgeschakeld. De ervaring heeft geleerd dat de meeste mensen na een paar weken rijden gewend zijn aan het karakter van dit type transmissie. In de stad of file is zo'n (semi)automaat wel erg prettig. In combinatie met het startstopsysteem is het ideaal. Waar je bij een handgeschakelde auto eerst de pook in de vrij moet zetten en de koppeling los moet laten, gaat hier alles vanzelf.

Weldadige zetels

Stap je in de Picasso, dan zie je dat de jaren beginnen te tellen. Het dashboard is karakteristiek en eigenzinnig, maar de materiaalkeuze staat niet op het niveau dat we tegenwoordig gewend zijn. Het stuur zit bevestigd achter een paneel met heel veel knoppen van hard plastic. Het duurt lang voordat je die allemaal blindelings bedient. En waar je normaal gesproken een lel op het hart van het stuur geeft om te claxonneren, ben je nu aangewezen op de daaronder geplaatste halfronde balk. De positionering van het bedieningspaneel voor de klimaatregeling is ook bijzonder. Dat zit links naast het stuur, een beetje uit het zicht.

Wie van zachte, comfortabele zetels houdt, is goed bediend met de Picasso. Desondanks bieden ze ruim voldoende steun en gaat er zelfs een weldadigheid van uit. Achterin vinden we drie stoelen en daarachter twee kleine zitjes voor de kleinste schatjes. De auto heeft een apart te openen ruitje in de achterklep. Dat kan handig zijn als de kofferbak stampvol zit of als je alleen een paar kleine dingen naar binnen wilt gooien.

De Picasso zal met zijn veercomfort de verstokte Citroën-rijder aanspreken. We noemden de zachte zetels al, de vering toont een mate van souplesse die we lang niet meer tegenkwamen in een testauto. Dit neigt zelfs naar de hydropneumatische vering waarmee het merk faam verwierf. Niet iedereen zal ervan houden, maar feit is wel dat je bij het overbruggen van grote afstanden die rust aan boord gaat waarderen. Zeker, het gaat ten koste van de rijdynamiek, maar een auto als deze koop je per definitie niet voor vlijmscherp bochtenwerk. De besturing voelt afstandelijk aan, maar met de wegligging zelf is niets mis. In elk geval doet het karakter van deze auto iets met je. Ongemerkt sluipt er iets van onthaasting naar binnen, voel je je ontspannen achter het stuur. Het hoeft dus niet altijd hard en sportief te zijn, zo bewijst deze gezinsauto.