Citroen C2 1.6 16V VTS (2005)

De C2 ziet er lekker uit met z'n uitgeklopte spatborden en 'afgesneden' zijruiten achter, deze VTS doet er met zijn 16-inchwielen en zwarte grille nog een schep bovenop. De C2 VTS heeft een 1,6-liter zestienklepper die 125 pk levert, dankzij andere nokkenassen, aanpassingen aan de kleptiming en aan het injectiesysteem. Gelukkig koppelt Citroën het blok niet aan de Sensodrivetransmissie, maar aan een handbak.
We geven gas tot iets boven de 3.000 toeren. Het geloei van de motor klinkt luid door in het interieur. Klang, in één keer de koppeling omhoog om hem niet te laten slippen. In no time vindt het rubber van de Michelins Pilot Exalto in de maat 185/45R16 grip. In de eerste versnelling komt de C2 als een luipaard uit de startblokken. Met een lange slag knallen we de bak in twee en weer schiet de VTS vooruit. Boven de 4.000 toeren zet hij een extra spurt in. Bij 94 km/h op de snelheidsmeter stuitert de motor in de begrenzer.
Op 'n vlakke weg zitten we gemiddeld in 10,0 seconden van 0 op 100 km/h. Dat valt tegen, want de fabriek belooft een uiterst rappe 8,3 seconden. Het bederft de pret enigszins, maar zodra de eerste bocht opdoemt, zijn we het al weer vergeten. Insturen en hoppa, de C2 'hoekt' door de bocht. Overhellen doet 'ie nauwelijks, de Citroën stuurt lekker direct. De voorbandjes lijken de grip nooit te verliezen. Jammer dat de besturing niet wat meer gevoel biedt.

Kabaal
Aan geluidsisolatie doet Citroën nauwelijks. Tegen de motorkap zit geen 'dekentje', de kap is zelfs nauwelijks gespoten. De bijterige remmen maken de C2 een beetje onrustig en als 't middelste pedaal vol naar de bodem gaat, resulteert dat in brandende alarmlichten. Dit gebeurt alleen als het onbehoorlijk hard gaat, maar andere weggebruikers schrikken er toch van. Accelererend en remmend, van bocht naar bocht, word je heen en weer gesmeten. In de C2 VTS bieden de stoelen te weinig ondersteuning. Gelukkig kunnen we het stuur wel lekker ver naar ons toehalen.
In de C2 werkt de besturing bij lage snelheden eng licht, gaat het wat harder dan biedt het systeem meer weerstand. Tot nu hebben we de C2 nogal over de kling gejaagd, dan is de C2 VTS in z'n element. In het dagelijkse gebruik kan de C2 gaan irriteren. Vering en demping rekenen streng af met ongelijk asfalt, de C2 gaat er door stuiteren. En ook bij constante snelheden is de VTS luidruchtig. Bij 3.500 tpm klinkt de motordreun het hardst door, in vijf komt dat neer op een snelheid van 105 km/h op de teller. Harder of zachter rijden is de enige remedie.
In de C2 VTS kijk je tegen een massa grijze kunststof aan, een alleraardigst dashboard qua vormgeving, dat wel. Maar onderscheidende zaken zien we nauwelijks, of het moeten de dorpellijst en de aluminium pedalen zijn waardoor je kunt zien dat je in een VTS stapt. De bediening van de airco zit erg laag maar verder zijn er weinig ergonomische missers. Achterin gaat het er niet riant aan toe. En voor de naam bagageruimte komt de ruimte achter de stoelen van de C2 amper in aanmerking. Maar dat je voor minder dan 20.000 euro best heel wat automobiele pret kunt beleven, blijkt wel bij de Citroën C2 VTS. Het gaat om het GTI-gehalte, het gevoel dat je direct bij het wegrijden bespeurt: 'n goede zitpositie, tinteling in de onderbuik na elke bocht. Zo van: 'dat ging lekker, dat kan harder!' Ondanks de wat lichte besturing en de teleurstellende sprinttijd wekt de C2 VTS die emoties.
Relatief betaalbaar, sportief autorijden, kan dus nog! De C2 VTS het bewijs.