Chevrolet Bel Air (1958) - Klokje Rond Klassiek - 'Amerikaan, maar te groot voor McDrive'

Zwart is de Bel Air van Corné al tijden niet meer en als we naar de oogverblindend mooie Chevrolet kijken, begrijpen we heel goed waarom. “Die kleur vond ik vanaf het eerste moment al niet mooi en eerlijk gezegd was mijn oog ook niet op deze auto gevallen”, vertelt hij nu. Na jarenlang hard werken en veel sparen had hij midden jaren 80 het geld bij elkaar voor de auto van zijn dromen, een Cadillac. “Ik vond er een bij een autobedrijf. Die auto heb ik uitvoerig bekeken, maar niet meteen gekocht. Een week later kwam ik terug bij dat bedrijf en toen bleek dat de Cadillac ergens op een show had gestaan en daar was verkocht. Een flinke domper.”

Eerst Cadillac, toen Chrysler maar het werd een Chevrolet

Toen viel Cornés oog echter op een Chrysler van 1959. “De verkoper vroeg wat mijn doel was met de auto. Rijden, luidde mijn antwoord. Hij raadde mij aan om in dat geval een andere te kopen, de Chevrolet. Technisch minder complex en hij was in veel betere staat. Dat was ook zo, alle chroomdelen waren aanwezig en nog mooi en de binnen- en buitenkant oogden origineel. Alleen die kleur, daar moest ik doorheen kijken, ook al waren er op dat moment nog geen plannen voor restauratie. Het kenteken kwam er pas in 1988 op.”De eerste anderhalf jaar heeft Corné vooral veel met de Bel Air gereden, zelfs op vakantie naar Duitsland en naar de autoshow in Essen. Daar kreeg hij echter de schrik van zijn leven. “Toen we terugkwamen bij de parkeerplaats, was de Chevy weg! Ik kon wel janken. Wat bleek? De parkeerdienst had hem weggesleept, omdat ik daar niet mocht staan. Na het betalen van de boete kreeg ik hem weer terug met de opmerking ‘Das Auto war schwer ab zu schleppen’. We konden er uiteindelijk toch nog hartelijk om lachen en ik was enorm opgelucht. Zo hebben we door de jaren enorm veel beleefd met de Bel Air.”

Corné is zelf heel handig

Het feit dat Corné zelf twee rechterhanden heeft, speelt hem zeker in de kaart. Hij werkte ooit als monteur in een werkplaats van Harley-Davidson en was met zijn eigen motorfietsen jarenlang actief in de dragrace-wereld. In zijn garage staan dan ook nog altijd een paar leuke motorfietsen: een Kawasaki Z1000, een Honda 750 Bol d’Or en er wordt gewerkt aan een Yamaha XT600. “Die hobby laat mij nooit meer los. In de jaren 80 en 90 hebben we heel wat meegemaakt, gouden tijden waren dat. Op de Salzburgring in Oostenrijk fungeerde mijn Bel Air als terugsleepauto voor de dragracer van Alex Joosten.”

En dat is niet de enige wat er met de Bel Air is gesleept. “Ik weet nog heel goed dat we in 1999 met een caravan op vakantie gingen, nadat ik er zelf een trekhaak onder had gelast. Op de snelweg stonden we doodsangsten uit, want hij begon enorm te slingeren en we konden niet sneller dan 75 km/h. Vind je het gek, met diagonaalbanden? Dat had ik natuurlijk kunnen weten. Daarna heb ik de velgen laten verbreden en nu zitten er 225/70-radiaalbanden op. Een wereld van verschil. Nu kan ik 150 km/h rijden met twee vingers aan het stuur.”

Daarnaast heeft de eigenaar nog wat andere modificaties uitgevoerd. “Op de achteras heb ik schokdempers met luchtkamers gemonteerd. Die kun je oppompen als de auto zwaarbeladen is. Het verbaast mij vooral dat ze het al zo lang volhouden. Een andere belangrijke verbetering is de versnellingsbak. Ook dat is weer het voordeel van een Chevrolet: er is veel informatie over te vinden, dus ook een complete handleiding om de oude tweetraps automaat te vervangen door een modernere viertraps automaat uit een bestelbus. Echt een wereld van verschil en je hoeft alleen de cardanas maar iets in te korten. Met die nieuwe bak draait de motor bij 120 km/h nog maar 1.800 toeren, hij heeft koppel zat. Maar even een hamburgertje halen zit er niet in met deze breedte. Het mag dan een Amerikaanse auto zijn, hij past hier niet door de McDrive.”

Een andere grappige anekdote is die van de gasinstallatie, die er jaren in heeft gezeten zonder dat daar bij de apk ooit iets van is gezien. “Inderdaad, hij is twaalf keer gekeurd met lpg erin, maar dat stond niet op het kenteken. De tank zat in de kofferbak weggewerkt achter een schot, niets van te zien. Alle leidingen liepen onzichtbaar door het interieur onder de vloer­bedekking door en zelfs de verdamper had ik volledig weggewerkt. Het enige wat ik deed, was onder de motorkap een paar slangen weghalen voor de keuring, verder niets.”

Bel Air is drie keer gespoten

We hebben het nog niet over de kleur gehad. Of beter: de kleurencombinatie. Hoe kwam die keuze tot stand? “Deze uitvoering stond in een originele brochure die ik op de kop tikte. Daar was ik meteen helemaal weg van en het stond direct vast dat hij er exact zo uit zou gaan zien. Ik heb veel werk aan de carrosserie zelf gedaan en bij het schuren veel hulp van een vriend gehad. De kofferbakvloer is vernieuwd, daar zaten honderden piepkleine roestgaatjes in. Het restaureren van de oren boven de koplampen kostte heel veel tijd en pas achteraf kwam ik erachter dat die gewoon nieuw te koop zijn.”

Alle binnenkanten heeft Corné zelf gespoten, de rest liet hij aan een vakman over. “Die heeft zijn werk goed gedaan. De Chevy is drie keer gespoten. De eerste keer in een soort bruine kleur. Daarna weer schuren, toen in de proeflak voor een tweede inspectie en vervolgens nog een keer gladschuren en pas daarna de nieuwe, definitieve kleur.”

Intussen is ook de motor nog gereviseerd. Twee keer zelfs, want de eerste keer was het niet goed gedaan. “En hij is meteen een beetje opgepept”, zegt Corné. “Mijn zoon Gino heb ik op zijn 27e verjaardag de reservesleutels gegeven. Daarmee is hij de officiële erfgenaam van de Bel Air. Ik weet zeker dat hij bij hem in goede handen is.”

Deze Bel Air slecht een jaar in productie geweest

Als je denkt aan een Chevrolet Bel Air zie je wellicht eerst zo’n prachtige, enorme en typische jaren 50-cabriolet voor je. De Bel Air van Corné is er eentje van de derde generatie en als je daar destijds wel oren naar had, moest je snel zijn: dit model was slechts één jaar in productie. Net als generatie vier trouwens. De eerste Bel Air verscheen in 1953 en dat liep door tot de zevende generatie, die in 1975 voor het laatst van de band rolde.

Wij richten ons op de derde lichting, die te koop was als vierdeurs sedan, tweedeurs sedan (de auto op deze pagina’s), tweedeurs coupé en cabriolet en als stationwagon. Zustermodellen zijn de Chevrolet Delray, Biscayne, Yeoman, Brookwood, Nomad en Impala. Leverbaar met een 3,9-liter zescilinder lijnmotor, met een 4,6-liter V8 (Small Block) of met de 5,7-liter V8 (Big Block). Over de 4.6-V8 lezen we: ‘supervierkante Turbo-Fire’ met als bijzonderheid kopkleppen en zelfs al hydraulische klepstoters. De 4.6 was tevens leverbaar met één of twee vierpoorts carburateurs in combinatie met een hogere compressieverhouding. Een dubbel uitlaatsysteem was ook leverbaar, net als brandstofinjectie.

Schroefveren

De grote motor stond voor Nederland niet in de prijslijst. In de VS beleefde Chevrolet een topjaar in 1958. Het merk werd nummer één. Bijzonderheden voor de 1958 Bel Air zijn het extra veilige chassis en de achterwielophanging. Het chassis is in de vorm van een X gebouwd (in plaats van het traditionele ladderchassis), wat voor extra torsiestijfheid en meer botsveiligheid moest zorgen. En op de starre achteras zien we geen bladveren, maar schroefveren en scharnierende draagarmen aan de onderkant. Verder spreekt de brochure van zelfbekrachtigende hydraulische remmen en over de stuurinrichting lezen we dat het een ‘licht en accuraat functionerend’ mechanisme is, met een stuurstangenstelsel dat voor de hartlijn van de voorwielen is gemonteerd voor ‘ultra-snel reageren’.