Test: Alfa Romeo Tonale

Er hangt duidelijk een lichte spanning om dit introductie-evenement. Behalve tal van experts en ingenieurs is ook CEO Jean-Philippe Imparato aanwezig. Met niet mis te verstane bewoordingen legt hij uit waar het in de kern om gaat: Alfa is terug, en de Tonale is een heel ‘echte’. Dat laatste komt eigenlijk alleen bij een liefhebbersmerk als Alfa voor.

Onder je huid

We hebben bij Kia of Volkswagen nog nooit gehoord dat een nieuw model ‘heus een heel echte’ is, maar een Alfa moet meer zijn dan alleen een goede auto. Het moet een auto zijn die onder je huid kruipt, die begeerte oproept en karakter heeft. In dat kader hebben de Italianen het zichzelf zeker niet gemakkelijk gemaakt door met een compacte SUV te komen. In rationeel opzicht lijkt de keuze voor dit segment echter een schot in de roos, want deze klasse is wereldwijd erg in trek.

Concurrent XC40, X1, Q3

In het gezelschap van concurrenten als de Volvo XC40, BMW X1 en Audi Q3 valt de Tonale in elk geval op met zijn uiterlijk. De strakke neus is in het echt heel fraai en ook de rest van de koets is doorspekt met Alfa-designelementen, al oogt de auto door zijn relatief kleine wielkasten, hoge flanken en flinke overhangen niet zo dynamisch als bijvoorbeeld een Stelvio. Met 4,53 meter is de Tonale wat langer dan zijn directe rivalen. Dat zien we terug in een vrij forse bagageruimte. Het ruimteaanbod op de achterbank is keurig, maar niet grensverleggend. Het interieur is een mengeling van geslaagde en minder geslaagde elementen. Plastic sierstrips in aluminium-look en goedkoop aanvoelende knoppen vallen in de laatste categorie, maar daar staan een fraai digitaal instrumentarium, mooi leer en een herkenbare vormgeving tegenover. Het infotainment, duidelijk nog afkomstig uit de FCA-stallen, werkt bovendien erg fijn en is hypermodern, zonder alle aandacht naar zich toe te trekken. Zo zien we het graag. Ook op het gebied van rijassistentiesystemen is Alfa helemaal bij de tijd, met niveau 2-autonomie als betaalbare optie.

Hybride

De Tonale is de eerste Alfa met geëlektrificeerde aandrijflijnen en is daarmee het startschot voor de ambitie om al in 2027 een geheel elektrisch merk te zijn. Dat is nogal wat, want nu heeft Alfa nog geen enkele EV in het aanbod. Die komt in 2024, een jaar eerder voorafgegaan door een plug-in hybride-versie van de Tonale. Nu, in 2022, start het elektrificeren met een reguliere hybride-versie van die auto. Die deelt zijn aandrijflijn in de basis met de Jeep Compass e-Hybrid, de auto die ook het platform van de Tonale leverde.

160 pk exclusief voor Alfa

Alfa benadrukt echter dat vrijwel elk onderdeel uitgebreid is aangepast aan de wensen van de Italianen. Bij de aandrijflijn betekent dat in elk geval meer vermogen, want de door ons gereden 160 pk-versie is voorlopig exclusief voor Alfa. De basis wordt gevormd door een nieuwe 1,5-liter viercilinder, die familie is van de 1.3 die we al langer kennen. Hij is er ook met 130 pk, maar alleen de 160 pk-variant krijgt een turbo met variabele geometrie. De motor wordt ondersteund door een elektrische starter-generator zoals je die in mild-hybrides vindt en heeft daarnaast een tweede 48V-elektromotor die in de zeventraps automaat met dubbele koppeling is verwerkt. Dat exemplaar levert 15 kW en krijgt zijn stroom uit een accu van 0,8 kWh. Daarmee moet het mogelijk zijn om af en toe elektrisch te rijden, maar dat doet de Tonale tijdens onze eerste kennismaking nauwelijks. Hij voelt daardoor meer als een mild-hybride dan als een volwaardige hybride. Wat dat betekent voor het verbruik, zal in Nederland moeten blijken. Wel is duidelijk dat de aandrijflijn prettig in de omgang is. De viercilinder loopt mooi rond, heeft een fijne, sportieve brom en levert ook voldoende kracht om vlot door het verkeer te gaan. Dat de motor bijna altijd draait, betekent ook dat de bestuurder zich verbonden weet met de aandrijflijn, zoals dat in hybrides zeker niet altijd het geval is. De bak verslikt zich hier en daar even, met een kleine schok tot gevolg. Buiten dat is hij echter mooi bij de les, ook als er met de flippers achter het stuur wordt geschakeld. Dat is een feestje, want net als de Giulia en de Stelvio krijgt ook de Tonale enorme aluminium exemplaren aan de stuurkolom mee. Sportief!

Hoge zit

Toch is dat sportieve gevoel zeker niet vanaf de eerste meters aanwezig. Dat begint al met de zitpositie, want de stoelen hebben een korte zitting en staan ook in de laagste stand vrij hoog. Daardoor voelen we ons niet zo één met de auto als we eigenlijk zouden willen, zeker omdat ook de diepteverstelling van het stuur te wensen overlaat. De besturing zelf is bovendien erg licht en zeker niet zo scherp en communicatief als Alfa belooft. Het onderstel is stevig, maar neigt daarmee op de slechte Italiaanse wegen ook naar oncomfortabel. Er zit nogal wat beweging in de koets en bovendien dringen er best wat rol- en onderstelgeluiden tot het interieur door, al kan het feit dat we op 20-inch wielen rijden ook meespelen. Op gladder, bochtiger asfalt komt de auto echter tot leven.

DNA

Met de DNA-knop in ‘D’ – van Dynamic – staat alles op scherp en dat levert significant meer gevoel met de auto op. De koets blijft ondanks zijn hoogte mooi vlak, de besturing is nu een stukje communicatiever en er is veel grip. Onderstuur blijft zelfs op de kletsnatte testdag heel lang weg en als het toch verschijnt, wordt de boel door het standaard aanwezige elektronische sperdifferentieel voelbaar weer in het gareel gedwongen. Zo scherp als een Giulia of een Stelvio wordt de Tonale nooit, maar voor zijn genre is het zo toch leuk sturen. Is het daarmee een echte Alfa? Eigenlijk is dat de verkeerde vraag. Veel belangrijker is of dit de auto is die Alfa kan laten groeien, en die kans lijkt groot. Hij ziet er leuk uit, heeft een scherp randje en is met zijn hybride-techniek goed te verantwoorden. Foutloos is hij zeker niet, maar dat heeft de vele échte Alfa’s uit het verleden ook bepaald niet in de weg gezeten.