Test: Alfa Romeo Giulia - Jaguar XE - BMW 3-serie

Er zijn van die auto's die je als liefhebber vanaf het eerste moment pakken. De Alfa Romeo Giulia is er zo één. Bij de eerste bocht verbaas je je over de natuurlijke, nagenoeg perfecte balans in het chassis. Bij bocht twee zit je met een grijns van oor tot oor te genieten en bij de derde bocht vraag je je af of Alfa soms de afgelopen 25 jaar stiekem door is gegaan met het bouwen van achterwielaangedreven sedans. Je zou namelijk niet denken dat het merk sinds de 75 geen achterwielaandrijving meer gebruikt voor zijn middenklassers, zo goed is het onderstel van de Giulia. Zodra je denkt aan insturen gáát de auto. Een klein beetje rol, maar de neus draait vrijwel onmiddellijk naar binnen. Onderstuur kent hij niet, je belandt als vanzelf op de grens tussen wat kan en wat niet meer. En die grens ligt ver, want de grip zit op hetzelfde indrukwekkende niveau als de balans. Bocht uit voel je de achterzijde duwen. Dat wil je bij een sportsedan in het D-segment. Tel daar het enorm lichtvoetige gevoel bij op en het zal duidelijk zijn: dit heeft Alfa Romeo erg goed voor elkaar. De hyperdirecte stuurinrichting past goed bij de insteek van het onderstel, maar is wel iets waarvan je moet houden. Het heeft namelijk tot gevolg dat de auto op de snelweg wat onrustiger aanvoelt dat zijn concurrenten. En dat zegt wat aangezien noch de BMW 3-serie, noch de Jaguar XE bekend staat om zijn limousine-achtige insteek. Met die laatste auto verraste Jaguar vorig jaar vriend en vijand. Sinds de vermaledijde X-type was het merk niet meer actief in de luxe middenklasse en de XE bleek in alles zoveel meer Jaguar. Een auto die het sportieve DNA van het Engelse merk met trots kon verdedigen. In verhouding tot de Giulia voelt de XE aanzienlijk zwaarder aan, iets wat door de vierwielaandrijving van het testexemplaar nog eens wordt versterkt. Desondanks blijkt ook de Jag bochten te verslinden op een manier die verslavend werkt. De auto moet zich iets meer zetten voor de bocht, maar dan slaat de XE zijn klauwen in het asfalt en laat hij ook niet meer los, totdat de snelheidsmeter hoogst onfatsoenlijke snelheden aanwijst. Ondanks de aanwezigheid van adaptieve schokdempers haalt de Engelsman echter nooit de lichtvoetigheid van de Alfa, al stelt de XE daar wel meer comfort tegenover. Omwille van het toch al aanzienlijke gewicht zouden wij vierwielaandrijving echter achterwege laten. Eerder konden we al ondervinden dat de tractie van de modellen met alleen achterwielaandrijving ook meer dan afdoende is.