Test: Alfa Romeo 156 Sportwagon 2.4 JTD 20V Distinctive (2004)

Sinds het modeljaar 2004 steekt de Alfa Romeo 156 in een nieuw jasje en dat Giugiaro de ontwerper is van deze nieuwe kledij kan je niet ontgaan. Op het voorspatbord prijkt namelijk het logo van dit fameuze designhuis. Overigens is dat schildje vrij veel eer voor het werk dat is gedaan, want buiten een gewijzigde neus en kofferklep veranderde er niet veel aan het ontwerp dat intussen z'n achtste levensjaar ingaat. Maar deze neus is een voorbeeld van het nieuwe gezicht van het Italiaanse merk die deze neus drie jaar geleden uitprobeerde op het Brera-studiemodel. Met deze nieuwe grille en koplampen kwam Alfa Romeo meteen met een nieuwe generatie dieselmotoren gekomen, die krachtiger en zuiniger zijn. Wij probeerden de motor uit die op papier er het meest uitdagend uitziet: de 2.4 MultiJet.

Lekkere roffel
Buiten de Sportwagon 2.4 is een vervaarlijk dieselgeluid te horen. De vijfcilinder klinkt zwaarmoedig en potent tegelijk. Een geluid dat een flinke bestelwagen niet zou misstaan. Hoor je een accelerende MultiJet voorbijkomen, dan wordt dat zware dieselgeluid aangevuld met een aanmoedigende fluit van de turbo. Ja, de vijfcilinder twintigklepper van 175 pk en 385 Nm (was tienklepper met 150 pk en 305 Nm) klinkt in ieder geval indrukwekkend.
Binnen hoor je dat bijna niet. Ja, je hoort wel een dieselmotor pruttelen onder de motorkap, maar van turbogeluiden en zwaarmoedig gedreun is geen sprake. Als je voluit accelereert hoor je alleen een lekkere vijfcilinderroffel en dat is een prettig geluid. Het houdt het midden tussen het blikkige van een vierpitter en het gegrom van een zescilinder en klinkt gewoon lekker sportief.
Presteren wil de MultiJet 20V ook wel. De stopwatch tikte al na 9,4 seconden de 100 aan. Dat is voor een auto van zo'n 1.400 kg heel behoorlijk. Tussensprints zijn nog veel interessanter: door 't reusachtige koppel van 385 Nm sleurt hij door elke versnelling. Wie hard wil rijden of een flinke kar wil trekken zit met de krachtige MultiJet geramd.

Weke voortrein
Maar het is niet alleen maar rozengeur met die 156. De motor is kennelijk zo zwaar dat de voortrein week is geworden. Hij deint graag met z'n neus en na een hobbel in het wegdek slaat hij vervaarlijk laag door. Kijk nooit raar op als je na een behoedzaam genomen verkeersdrempel toch met de neus over straat schaaft. De neiging om over z'n voorwielen weg te glijden is met deze motor ook behoorlijk aaanwezig.
Verder is de bediening van de koppeling niet echt vriendelijk. Bij het intrappen lijkt het pedaal een lange slag te hebben, maar bij het opkomen blijkt het aangrijpingspunt slechts enkele centimeters boven de 'bodem' te zitten. Een afslaande motor of hevig uit je slof schieten is aan de orde van de dag.

Comfort
Aan de mindere kant staat ook de zitpositie. Het stuur zit te laag en te ver weg en de pedalen zitten ook te dicht bij elkaar. De leuning van de stoelen maakt ook een rare bocht en dus is het absoluut niet de meest comfortabele middenklasser.
Tot slot zit de Distinctive-uitvoering tot over z'n oren in de standaarduitrusting, maar dat mag ook wel voor ruim 37.000 euro. En voor een auto die in z'n laatste levensfase zit. Tot de hoogtepunten van de Alfa 156 behoren de gescheiden klimaatregeling, acht airbags en fraaie lichtmetalen velgen.