25 jaar Volvo lifestylestations: V40, V50, V60 en V70

De verschijning van de Volvo V40 in 1996 bracht nogal wat teweeg, want een Volvo-stationwagon met ronde vormen was net zo ongehoord als wat president Bill Clinton in dat jaar deed met zijn stagiaire. Tot dat moment was de enige V die je met Volvo associeerde die van Vierkant. Een Volvo-stationwagon was een collectie rechte lijnen en dito hoeken, die een ongehoord laadvolume opleverde. Hij maakte zijn kopers voor het leven merk­trouw dankzij een ongekende combinatie van gebruiksgemak, veiligheid en motoren die stoïcijns honderdduizenden kilometers opslokten. De nieuwe V, van Versatile, vergde enige gewenning, want afgeronde vormen zijn leuk voor het oog, maar de verstokte Volvo-rijder hou je niet voor de gek: die rondingen doen afbreuk aan de laadruimte en dus aan de veelzijdigheid. Precies dat was echter het punt: het merk wilde een breder publiek aan zich binden, dat verder kijkt dan laadvermogen, veiligheid en betrouwbaarheid. Dat wil een mooie auto, waarmee je de blits maakt en geheel bij de tijd bent, zonder iets van die ouderwetse kernwaarden in te leveren. Daarom die V40, die je kort na zijn introductie al op elke straathoek zag. Natuurlijk waren wij, Nederlanders, bevooroordeeld, want de V40 werd gebouwd bij NedCar in Born, maar als chauvinisme het enige argument was, hadden we ook massaal aan de Mitsubishi Carisma kunnen gaan. Dat deden we echter niet.

Opvolger V50, gebaseerd op de Ford Focus en geproduceerd in Gent, bleek onverminderd populair, net als de V60 die in het gat sprong dat de V50 na 2012 achterliet. Die V60 was met zijn hippe vormgeving en relatief kleinste laadruimte misschien wel de meest lifestyle-Volvo ooit. Gelukkig was er voor de puristen nog altijd de V70, de grote, vierkante station­wagon die zijn oorsprong vond in de legendarische 850. Ook die werd in de loop der jaren weliswaar wat ronder en hipper, maar bleef groot, vierkant en koppig genoeg om de cirkel rond te maken – en Volvo een merk voor iedereen. Dat bleef zo toen de V70 in 2016 uit beeld verdween en de nieuwe V60 en V90 het stokje overnamen. De nieuwe Volvo’s worden overal geprezen om hun schitterende vormgeving, die het hippe dat de eerste V40 tot zo’n succes maakte combineert met het vierkante dat Volvo altijd heeft gekenmerkt. En ze leefden nog lang en gelukkig.

V40 (1996-2004)

“Die moet je kopen, die is goed!” Toen Gijs Nonhof (22) een reis door Europa wilde maken, nam hij het aankoopadvies van zijn zus en zwager ter harte en kocht hij een Volvo. “Zij zijn nogal Volvo-minded”, zegt Gijs. Hij kocht zijn V40 1.8 uit 2000 op een veiling. “Hij kostte maar een paar honderd piek”, grijnst hij. Maar goed ook, want het coronavirus zette een streep door de geplande reis. Dat betekent niet dat het weggegooid geld was. Integendeel, Gijs knapte zijn V40 op en geeft nu al toe dat hij voor de rest van zijn leven Volvo-liefhebber is. “Het is een mooie auto. Steeds als ik erbij wegloop, kijk ik drie keer achterom. Hij is ook verrassend snel, ik trek de meeste Golfjes er gemakkelijk uit. Mooi, want met Volkswagens heb ik niets. En praktisch dat zo’n Volvo is! Ik ben schilder en neem altijd een hoop kratten, gereedschap en trappen mee. In mijn vorige auto, een Nissan Micra, was dat een probleem, maar in deze niet!” Gijs betaalde inmiddels al meer belasting voor zijn Volvo dan de aanschaf hem kostte, en hoe meer die belastingrekening oploopt, hoe meer hij van zijn V40 gaat houden. “Ik ben er heel trots op, en dat terwijl mijn plan eerst was om er mee te gaan reizen en hem ergens onderweg te verkopen. Nu weet ik niet eens of hij nog wel weggaat. Binnenkort wordt hij gekeurd. Als hij daar zonder gekkigheden doorkomt, wordt het een blijvertje. En anders? Dan lijkt een S80 V8 me wel wat.”

V50 (2004-2012)

Eens een Volvo, altijd een Volvo. Voor veel liefhebbers gaat het zo, maar niet voor Rudy Rozendaal (40). Hij was overtuigd Toyota-rijder, en hoewel hij meer dan tevreden was over de spreekwoordelijke Japanse betrouwbaarheid was hij dat niet over het zouteloze design. Dus gunde hij zichzelf een uitstapje naar een Volvo V50. “Een mooie auto en qua ruimte ideaal voor een gezin met drie kinderen zoals dat van ons”, is zijn oordeel. “En een verantwoorde gok, want Volvo’s zijn ook superbetrouwbaar.” Misschien is dat zo, maar het gold niet voor de V50 2.0D waarmee Rudy zijn eerste schreden op het Volvo-pad zette. Die eindigde rokend op de vluchtstrook. “Hij sloeg op hol door een stijgend oliepeil, een bekende kwaal. Het was mijn eerste ervaring met betrouwbare Volvo’s. Ik moest er even van bijkomen.” De liefde voor het model bleef, zodat Rudy zich liet overhalen tot een tweede poging, ditmaal een D5 uit 2007. “Dit is de auto waarvoor ik de overstap naar Volvo heb gemaakt!” De toch al niet kinderachtige vijfcilinder diesel liet hij chiptunen, waardoor het vermogen nu rond de 225 pk schommelt. “Daar ging het mij niet om, er was vooral beloofd dat hij daardoor zuiniger zou worden en dat is ook gelukt. Maar dat extra vermogen is natuurlijk mooi meegenomen. En het koppel, dat is gewoon ziekelijk leuk.” Rudy hoopt vurig dat de overheid hem in de toekomst niet uit zijn diesel gaat pesten, want hij is zijn V50, ondanks de kilometerstand van ruim vier ton, nog lang niet beu. Maar een echte liefhebber is niet voor één gat te vangen. “Mijn vrouw heeft een bedrijf waarin ze meubels opknapt. Daarvoor is zelfs de V50 te klein. Op mijn advies rijdt zij nu een V70 Classic. Ook dat is een vijfcilinder, maar dan met echt veel ruimte. Ik vind het fantastisch om ook zo’n echte baksteen voor de deur te hebben. Wij komen thuis niets tekort!”

V60 (2010-2018)

Vraag Ron Dingemans (51) naar de sterke punten van zijn Volvo V60 D4 Summum uit 2014 en hij haalt zijn schouders op. “Hij voelt gewoon goed.” Die nuchterheid wil niet zeggen dat hij geen liefhebber is van het Zweedse merk. Integendeel, Ron zweert erbij. “Eén keer heb ik een Volkswagen Passat gehad. Daarvan ging meteen de koppakking kapot. Ik wist niet hoe snel ik weer terug moest.” Rons Volvo-carrière begon in 2003, toen hij zelfstandig ondernemer werd en een auto zocht waarmee hij veel kilometers kon maken zonder overdreven kosten, maar met veel comfort. Sindsdien is hij vooral verslingerd aan de vijfcilinder diesels. “Ze zijn ontzettend betrouwbaar en je weet dat er echt wat gebeurt als je gas geeft. Al mijn Volvo’s hebben probleemloos hoge kilometerstanden gehaald. Deze V60 heeft nog maar net twee ton gelopen, dus hij kan nog wel even mee. Ik vind het een mooie auto, zeker in deze kleur. Hij zit vol toeters en bellen, waar je nooit naar hoeft te zoeken. Dat alles op een logische plek zit, is voor mij ook typisch Volvo. Misschien is hij inmiddels wat te groot, want mijn dochters zijn volwassen, dus ruimte is nu iets minder belangrijk dan vroeger. Aan de andere kant, ik ben een fanatieke fietser en dan merk ik wel een belangrijk verschil met de drie V70’s die ik vroeger had en met de XC70, mijn vorige auto. Daarin fietste je zo naar binnen, geen enkel probleem. Dat gaat je in deze V60 niet lukken. Hij is dus al een stukje kleiner dan zijn voorgangers. Is dat dan lifestyle?”

V70 (2008-2016)

Ronald Kolk (48) kan er niks aan doen, hij is gewoon gek van stationwagons. En zoals zoveel mensen vindt ook hij dat geen merk dat concept beter beheerst dan Volvo. Dus rijdt hij trots in een V70 D4 Summum uit 2013 in de kleur Twilight Bronze, die hij helemaal het einde vindt. Voorheen reed hij veel leasewagens, vooral van Franse merken, en raakte hij steevast teleurgesteld door de slechte afwerking en veel elektronische problemen. Ronald beloofde zichzelf een Volvo met drie ton op de klok, die hij kocht zodra zijn laatste leasecontract afliep. “Volvo’s zag ik als veilige, degelijke auto’s, waar je lang mee kunt doen. Ik weet dat dat het een cliché is, maar het is wel een cliché dat mij bevalt.” Zijn eerste V70 reed hij tot er een half miljoen op de klok stond. Toen nam hij afscheid, omdat hij bij de lokale dealer een bronskleurige V70 zag staan. De teller stond toen (drie jaar geleden) op slechts anderhalve ton en inmiddels komt de drie ton alweer in zicht. “Vroeger wilde ik altijd nieuwe, moderne auto’s, maar deze V70 voelt niet aan alsof hij al acht jaar is. Het lijkt alsof hij minder snel slijt dan andere auto’s. Zo voel ik het althans.” Ronald rijdt veel lange afstanden, onder meer voor zijn werk bij de rijksoverheid. “Ik zweer bij diesel. De techniek is betrouwbaar, de actie­radius is enorm en het verbruik is prima. Mijn werk­gever stimuleert het gebruik van het ov, maar omdat ik veel op afgelegen plekken moet zijn, ben ik aangewezen op de auto. We hebben ook elektrische poolauto’s die ik kan gebruiken, maar ik rij liever in mijn Volvo. Die keuze kan ik tegenover iedereen verdedigen. Elektrisch, daar ben ik nog niet aan toe.”

V60 (2018-heden)

Het beste van twee werelden. Dat is de tweede generatie van de Volvo V60, die in 2018 op de markt kwam. Hij volgt niet alleen de eerste V60 op, maar is in alles behalve zijn naam ook de opvolger van de grotere V70, die in 2016 van het toneel verdween. En dat is te zien: de nieuwe V60 combineert het vierkante van de Volvo’s van vroeger met een eigentijdse vorm­geving en dito techniek. Een combinatie die, getuige het aantal V60’s op de weg, bij veel mensen in de smaak valt. Rijden gaat feilloos, met een boterzachte achttraps automaat en een stuurgevoel dat de grote stationwagon domweg compact doet aanvoelen, en lekker levendig bovendien. Of je nu een mild hybrid of een plug-in hybride onder je achterwerk hebt, de tweeliter turbomotor heeft in elke variant voldoende pit, ongeacht de elektrische assis­tentie die hij krijgt. Ook in gadgets is Volvo inmiddels zeer bedreven: de V60 heeft alle gangbare extra’s, maar ook stuurverwarming, parkeerhulpcamera’s met 360 graden zicht, een head-up display en een fantastisch audiosysteem. De kilometervreter die van oudsher voor Volvo kiest, is ook met de nieuwe V60 uitstekend bediend. Dat waarderen Gijs, Rudy, Ron en Ronald zeer, net als de enorme kofferruimte. Allemaal ontdekken ze in de nieuwe V60 bovendien zowel overeenkomsten als verschillen met hun eigen V’s. “Hoe langer ik kijk, hoe meer ik hem op mijn V50 vind lijken”, zegt Rudy. Gijs kan achter het stuur van de nieuwe V60 zijn geluk nauwelijks op over zoveel stijl, luxe, gadgets en power. En hoewel Ron kritisch is over de ruimte op de achterbank zegt hij ook eerlijk dat hij de ‘vierkante’ lijn van de nieuwe V60 mooier vindt dan de meer afgeronde vorm van zijn eigen V60. Ronald noemt de nieuwe V60 "de mooiste stationwagon van dit moment". Hij hoopt vurig dat Volvo doorgaat met het bouwen van stationwagons. Wie weet krijgt hij zijn zin. Want ook al lijkt de stationwagon een uitstervende soort temidden van alle cross-overs en SUV’s, de V60 bewijst wel dat juist Volvo als geen ander merk in staat is om de station­wagon relevant en in leven te houden. En daar wordt iedereen blij van. Ook de labrador.