Volvo 940 GLE - Rijtest - Uit de Oude Doos
Stijlvol, snel en comfortabel
Terwijl de nog behoorlijk nieuwe 850 de aandacht behoorlijk opeiste op de showroomvloer bij de Volvo-dealer, stond daar ook nog de grotere en maar net iets oudere 940. Een interessante optie hoger in de markt, zo bleek wel uit een test met de 940 GLE.
Volvo gooide behoorlijk hoge ogen met ontwerp van de 850, dat in 1991 aan de wereld getoond werd. Vergeleken met grote broer 940 oogde die al een stuk moderner, al was de 940 er ook pas relatief kort bij. Dat de 940 qua uiterlijk van een wat behoudender snit was, was uiteraard geen reden om eraan voorbij te wandelen. Een rijtest met de 940 GLE 16V precies dertig jaar geleden wees namelijk uit dat Volvo daarmee ook echt wel een eigentijdse en fijne auto neer had gezet.
Hoewel de 900-serie nog aardig leek op de voorganger, de 700-serie, hadden onder meer modernere achterlichten en een hier en daar iets afgeronder uiterlijk ervoor gezorgd dat er toch een duidelijk frisser model stond. Heel schokkend was de vernieuwing echter niet en dat gold ook voor wat er nieuw was in het interieur. Volvo voer duidelijk een conservatieve koers voor zijn nieuwe topmodel. Nog altijd kwam er 'veel auto' aanzetten. Een auto die zo overal doorheen leek te kunnen rijden, met zijn robuuste en nog steeds (zeker voor de jaren 90) zeer hoekige uiterlijk.
We hadden de 940 uiteraard al eens eerder gereden, maar gingen in 1992 op pad met de 940 GLE 16V en kwamen opnieuw tot de conclusie dat de 940 beduidend kwieker aanvoelde dan hij eruitzag. Dat begon al met het stuurgedrag. Ondanks zijn formaat liet de 940 zich betrekkelijk moeiteloos manoeuvreren. Het grootste pluspunt aan deze specifieke 940 was echter het blok. Die 2.3 viercilinder leverde namelijk 155 pk en 203 Nm en dat was genoeg om van de net geen 1.400 kilo zware 940 een redelijk vlotte auto te maken. "De stevige Zweed laat zich met een minimum aan inspanning besturen en de opvallend soepele, fors geschapen viercilinder met zijn zestien kleppen reageert heel gewillig op het gaspedaal," zo schreven we. Het gemiddelde testverbruik van zo'n 1 op 9 vonden we 'keurig'. Andere tijden...
Wie wat steviger stuurwerk opzocht, had volgens de redacteur van dienst ook een fijne metgezel aan de 940 GLE. Dat kwam mede door de aanwezigheid van een sperdifferentieel, dat niet op iedere 940 standaard aanwezig was. "Zelfs bij zeer pittig bochtenrijden (eigenlijk geen gezicht met zo'n grote bak) blijven de uitbreekneigingen van de achterkant heel netjes binnen de perken. Het resultaat van zo'n sperdifferentieel is dat je harder, strakker en zonder hachelijke capriolen een bocht door kunt. Nóg een mooi rijtechnisch extraatje is het ABS, dat eveneens standaard is op de GLE." Als we toch een klein minpunt moesten benoemen, was dat de wat afstandelijke opzet van het dashboard. "Sommige knoppen en hendels lijken aanvankelijk wat ver weg te zitten, maar in het gebruik valt het nog best mee."
De 940 GLE zat goed in zijn accessoires. Zo waren er onder meer elektrisch bedienbare ramen en spiegels, centrale vergrendeling, stoelverwarming en getint glas aanwezig. We kwamen dan ook tot de conclusie dat de 940 GLE eigenlijk een perfecte optie was voor wie er heel warmpjes bij wilde zitten, maar niet voor de hoofdprijs wilde winkelen bij Volvo. Je had immers ook de 960 nog, maar 'zo'n superluxe 960 kost maar liefst een kleine 50 mille meer dan zijn wat bescheidener 940-broer'. Slik.
