Rolls-Royce Phantom-bloedlijn

Generatie I
De legendarische Silver Ghost werd in 1925 vervangen door de Phantom. Rolls-Royce leverde in principe alleen het chassis, de motor en de bijbehorende onderdelen. Voor de koets moest je als klant aankloppen bij een coachbuilder; dat verklaart de vele unieke exemplaren, waaronder ook lijkwagens en shooting-brakes. Onder de motorkap lag een fonkelnieuwe 7,6-liter zescilinder met 95 pk, goed voor een topsnelheid van een slordige 145 km/h. Opmerkelijk is dat er Britse en Amerikaanse varianten in omloop waren, die onderling afwijken qua wielbasis en aantal versnellingen. Een bekende Phantom I-eigenaar was de oprichter van het Amerikaanse Bel-Air hotel.

Generatie II
In 1929 verscheen er al een opvolger van generatie I, aangezien zo'n beetje het volledige onderstel plus versnellingsbak aan vernieuwing toe waren. De 7,6-liter zescilinder, een doorontwikkeling van het exemplaar in de oer-Phantom, leverde voortaan een machtige 120 pk. Van dit model werden volgens het bekende coachbuild-principe 1.680 stuks vervaardigd. Een van de kopers was de verbannen prins van Nepal, die een veilig onderkomen in Engeland had gevonden. Coachbouwer Windovers bouwde de oorspronkelijke koets, maar de prins was niet tevreden en gaf de Franse carrosseriebouwer Figoni et Falaschi opdracht om de auto van een art deco-saus te voorzien.

Generatie III
Hoewel mede-oprichter Henry Royce de introductie helaas niet meer mocht meemaken, kreeg de Phantom III in 1936 een gloednieuwe 7,3-liter V12 van aluminium in zijn vooronder, die werd gekoppeld aan een vierversnellingsbak. Het majestueuze blok was nu goed voor 167 pk. De Phantom kreeg bovendien onafhankelijke voorwielophanging. Na de levering van de eerste exemplaren klaagden eigenaren over oververhitte motoren na lange afstanden op topsnelheid. De ontwerpers hadden nooit rekening gehouden met dergelijk intensief gebruik en Rolls-Royce adviseerde dan ook om niet harder dan 120 km/h te rijden. Deze oplossing schoot sommige eigenaren in het verkeerde keelgat; ze zeiden dat de 'beste auto ter wereld' technisch onvolmaakt was. Om deze reputatie weg te poetsen, werd in 1938 een overdrive geïntroduceerd. Mede door dit incident rolden er slechts 727 exemplaren van deze generatie van de band voordat de productie in 1939 werd gestaakt.

Generatie IV
De Phantom IV kwam pas in 1950 op de markt, maar was voorbestemd aan regeringsleiders en vorsten. De machtige twaalfcilinder werd ingeruild voor een veel kleinere, maar oersterke 5,7-liter V8 met 166 pk. Zijn topsnelheid lag om en nabij de 160 km/h. Met slechts 18 gebouwde exemplaren is deze Phantom uiterst zeldzaam. Koningin Elizabeth II heeft deze Rolls in haar garage staan. Vanaf 1954 tot eind jaren 80 maakte de Britse koninklijke familie gebruik van een Landaulette, een creatie van coachbuilder Hooper. In 1954 vertolkte deze generatie als eerste Rolls-Royce de rol van officiële staatslimousine tijdens de opening van het Parlement. Voor die tijd was die taak louter weggelegd voor Daimlers.

Generatie V
De Silver Cloud II dient als basis voor de vijfde Phantom, die in 1959 ten tonele verschijnt. Ook de 6,2-liter V8 en de automaat van General Motors leent hij van zijn merkgenoot. Het blok heeft deze keer 200 paarden in huis en het versnellen houdt pas op bij zo'n 163 km/h. Met een gewicht van maar liefst 2.540 kilo en een wielbasis van 368 centimeter is dit echt een enorm apparaat. Een facelift volgt in 1963: de auto krijgt dubbele koplampen en een nieuwe achtcilinder. Het vermogen stijgt naar zo'n 223 pk. Een bekende Phantom V-eigenaar is Elvis Presley, die zijn Rolls achterliet bij het Amerikaanse James Young Coachbuilders. Daar liet de 'King' onder meer een Blaupunkt Köln-radio, elektrisch bedienbare ramen, airconditioning en een heuse microfoon plaatsen. Een ingebouwd kastje met kristallen glazen maakte het plaatje compleet.

Generatie VI
In 1968 werd de Phantom geïntroduceerd, die uiteindelijk het langst in productie is geweest: niettemin zijn er tot 1991 slechts 374 exemplaren van gebouwd. Aanvankelijk deed een 6,2-liter V8 dienst onder de immense motorkap, in 1979 werd de cilinderinhoud vergroot naar 6,7 liter. Het aantal paardenkrachten nam met ongeveer 20 paarden toe tot 220 pk, waardoor de 2.500 kilo zware mastodont in staat was een maximumsnelheid van 166 km/h te halen. Dit was overigens de laatste Rolls met een apart chassis. In de periode tot 2003 waren er twee Phantom-alternatieven: de Touring Limousine-versie van de Silver Spirit, die in samenwerking met coachbuilder Mulliner Park Ward tot stand kwam, en de Park Ward Limousine, een verlengde Silver Spur mark IV.

Generatie VII
In 2003 maakt de wereld na twaalf stille jaren kennis met de zevende telg binnen de Phantom-lijn. Verantwoordelijk voor de aandrijving is deze keer een 6,7-liter twaalfcilinder van BMW, goed voor 460 pk en 720 Nm, goed voor een top van 240 km/h. Zo'n 15 procent van de onderdelen is afkomstig uit de schappen van BMW, terwijl de assemblage in Goodwood plaatsvindt. De auto is uiteindelijk 4.915 keer besteld. Een open versie van de Rolls diende zich in 2007 aan onder de naam Phantom Drophead Coupé; de Phantom Coupé maakt de familie een jaar later compleet. Tot slot kregen de Phantom en Phantom EWB (Extended Wheel Base) in 2012 een update in de vorm van de Phantom Series II. Het onderstel werd nog eens verfijnd en er kwam een nieuwe achttrapsautomaat. De multimediasystemen werden daarnaast verbeterd en de Phantom werd voorzien van led-verlichting.