Oldtimers op St. Helena

Timmy keek vroeger als hij uit school kwam regelmatig over het hek. Af en toe bleef hij wat langer, omdat hij Jonathan niet zag in de grote tuin. Jonathan was toen al zo rond de 120, anno 2020 is hij waarschijnlijk 188 jaar oud. Misschien kan het oudste dier op aarde, voor zover bekend, zich de koetsen en auto’s nog herinneren die in de 19e en 20e eeuw langs het kantoor van de gouverneur reden. Het zou echter goed kunnen dat Jonathan dat allemaal is vergeten en dat hij zich alleen het vele gras kan herinneren dat hij door de jaren heen heeft gegeten. Geen mens komt uiteraard ook maar in de buurt van Jonathans bijbelse leeftijd, maar wellicht kunnen de auto’s die op St. Helena rondrijden een poging wagen. Die auto’s, ‘Saints’ genoemd, worden namelijk enorm vertroeteld door de bewoners van het eiland. ‘Saint Helena’ ligt zo afgelegen in het zuidelijke deel van de Atlantische Oceaan dat de aanschaf van een auto een dure, complexe grap is. Daarom moeten ze eigenlijk eeuwig meegaan.

Timmy Sims schattig uitziende Austin A30 is uit het bouwjaar 1954 en daarmee maar vijf jaar jonger dan zijn eigenaar. De kleine Britse auto is eigenlijk helemaal niet zo geschikt voor de bochtige eilandwegen. “De motor raakt snel oververhit”, zegt zijn eigenaar. “Maar ik houd van mijn A30. In tegen stelling tot nieuwe auto’s is hij ongecompliceerd en snel te repareren.”

ENORM VOORZICHTIG

Uiteraard zijn de meeste klassiekers afkomstig uit Britse fabrieken, aangezien het slechts 15 kilometer lange en elf kilometer brede eiland Brits overzees gebied is. Op St. Helena betaal je met ponden, de officiële taal en de meest gesproken taal is Engels. Het wegennet is maar 130 kilometer lang, er wordt links gereden. Pat Musk kent elke bocht. Met name bij krappe haarspeldbochten adviseert ze om de motor uit te zetten en dan te luisteren of er iemand aankomt. En natuurlijk moet je daarbij ook laten weten dat je eraan komt met je claxon. Musk is altijd enorm voorzichtig, aangezien ze in een MG Midget uit 1976 rijdt. Ze kreeg de MG ooit voor haar verjaardag van haar man, die inmiddels is overleden. Op het moment heeft de brandstofpomp weliswaar kuren, maar voor de rest is de old timer een betrouwbare metgezel voor de gepensioneerde vrouw.

Ook Harry Legg maakt heel wat kilometers met zijn oude Brit. De 78-jarige heeft ook het nodige te stellen met de techniek van zijn auto. Zijn Rover SD1 2.6 Vanden Plas uit 1984 was een paar weken uit de running vanwege defecte zuigerveren. Vlak voor de jaarwisseling heeft de garage waar hij klant is het probleem opgelost. “De mensen zijn hier heel vindingrijk als het gaat om het verlengen van de levensduur van producten. Dit eiland is een levend automuseum”, aldus Philip Rushbrook, de gouverneur van koningin Elisabeth II. De gouverneur is de eerste ambtshouder die met het vliegtuig naar het eiland kwam. Zijn voorganger moest nog de postboot nemen, die tot de opening van het vliegveld in de herfst van 2017 de enige verbinding met de buitenwereld verzorgde.

SPECIALE GELEGENHEDEN

Harold Williams rijdt al sinds 1984 in zijn Ford Cortina uit 1967. Hij gebruikt de Ford meestal om naar de hoofdstad Jamestown te rijden of om op zondag een kerkdienst in de St. Paul-kathedraal bij te wonen, die in de groene heuvels ligt. De donkerblauwe sedan werd vroeger ingezet als taxi. Williams liet zich er ooit mee brengen naar zijn eerste afspraak met zijn inmiddels overleden vrouw Lilly. Voor het vertrek vult hij koelwater bij, dat echter al snel weer op de straat lekt. “Natuurlijk zou ik liever een modernere auto hebben. Dan zou ik de Cortina alleen voor speciale gelegenheden gebruiken. Ik heb echter het geld niet om twee auto’s te hebben”, aldus Williams. “Bovendien, waarom zou ik iets wegdoen wat nog werkt?”

De meeste Saints moeten dus heel pragmatisch denken, zo ook de Corkers. De familie is in het bezit van de oudste nog rijdende auto op het eiland, een Chevrolet Charabanc uit 1929. Colin Corker rijdt er toeristen mee rond over het eiland. Hij heeft meer dan een dozijn auto’s in zijn bezit, waaronder drie Fords Escort van de eerste generatie en een Ford Transit uit 1965. De meeste auto’s staan overigens niet op kenteken, enerzijds om geen belastingen te hoeven betalen en anderzijds omdat hij dan nog meer vervangende onderdelen zou moeten hebben, die bijna niet meer te krijgen zijn. “Je moet exact weten welk onderdeel je nodig hebt”, zegt hij. “Als het niet past, moet het worden teruggestuurd naar Groot-Brittannië, waardoor de auto mogelijk wekenlang stilstaat.”

CHOCOLADEREEP

Stephen Biggs moet misschien wel de meeste moeite doen om zijn klassieker rijdend te houden. Hij rijdt de enige Rolls-Royce op het eiland, een beige Silver Shadow uit 1974 met een lichtbruin dak. Vroeger was de auto donkerbruin. De Saints zijn erg creatief met bijnamen. Zodoende werd de limousine al snel ‘chocoladereep’ genoemd. Dat terwijl eigenaar Biggs zich niet met cacao-, maar met koffiebonen bezighoudt. Jaarlijks oogst hij ongeveer 100 kilo koffiebonen op zijn plantage.

Vanwege het milde klimaat op het eiland en de vulkanische bodem staat de koffie van St. Helena te boek als de beste ter wereld, een kilo kost circa € 80. Barry Hubbard neemt net een slok van zijn koffie. De directeur van de lokale energiemaatschappij heeft met zijn Ford Capri een ‘koffierit’ naar de plantages gemaakt. In tegenstelling tot de andere klassiekers op het eiland maakt hij maar weinig ritten met zijn coupé uit de eerste serie. “Vooral als het warm is, val ik vaak stil. Zodoende probeer ik de auto een beetje te ontzien.”

Bij Paul Augustus is dat een ander verhaal. Hij rijdt elke dag in zijn Capri. De coupé van de timmerman is met zijn verchroomde wielen en op de auto geschilderde vlammen misschien wel de meest opvallende auto op het eiland. Echt hard rijden kan hij echter nergens op St. Helena. Alleen op de nieuwe weg richting het vliegveld ligt de maximumsnelheid iets hoger. “Soms droom ik over een stukje autobahn”, zegt de 51-jarige Paul lachend. Daar kunnen we ons iets bij voorstellen in zo’n autoparadijs.