Na twee reizen naar Sovjet-Unie was het einde verhaal voor Rons Toyota Corolla Coupé

Ron, je was op vakantie in Spanje en besloot toen dat je een Toyota wilde hebben?

“Een vriend van mij had een Toyota 1000 en daarmee gingen we in 1977 op vakantie naar Spanje. We waren jong en zijn rijstijl was nogal enthousiast. Hij trok lekker lang door in de versnellingen en het tempo zat er goed in, maar dat kleine bakkie was niet kapot te krijgen. De auto liet een onverwoestbare indruk achter en ik besloot dat ik ook een Toyota wilde hebben. In het Leidsch Dagblad stond een verkoopadvertentie van een Corolla. Dat het een Hardtop Coupé betrof was helemaal mooi meegenomen. De auto had geen B-stijl en hij had zo’n fraaie kattentrap op de achterruit. Ik was meteen verkocht.”

In 1984 maakte je samen met Esther de verre reis naar de Sovjet-Unie. Dat klinkt als een spannend jongensboek.

“We waren jong en idealistisch. Het communistische Oostblok klonk als een heel andere wereld en dat wilden wij meemaken. Onze ouders vonden het idee maar niets en dachten dat ze ons nooit meer zouden terugzien. Esther was nog maar 19 jaar en ik was 25, maar ze konden ons niet tegenhouden. De auto kreeg een beurt en met een steeksleutelset en wat flessen koelvloeistof in de kofferbak gingen we voor een paar weken richting de Sovjet-Unie.”

Dat klinkt eenvoudig, maar die reis had vast enige voorbereiding nodig.

“Je moest niet alleen al je documenten op orde hebben, maar ook je complete reisverslag overleggen aan de Russen. Ze wilden precies weten welke route wij gingen rijden en in welke hotels we sliepen. Bij de grensovergang naar de Sovjet-Unie moesten we door een bak met water rijden, waarna ze met spiegels de onderkant controleerden. Daarna trokken ze de hele auto leeg en werden zelfs onze cassettebandjes beluisterd. Mijn vrouw had een paar magazines mee, de Viva, en daar stonden wat ontblote vrouwen in. Dat werd beschouwd als porno en de bladen werden afgepakt. Eenmaal over de grens zagen we boven de autoweg checkpoints waar ze met verrekijkers controleerden welke auto’s passeerden. Het was een spannende ervaring.”

Door een lekke band speelde de roest jullie parten?

“Mijn vader zei altijd over deze auto dat je er maar een trap tegenaan hoefde te geven en hij al begon te lopen. De techniek was simpel en probleemloos, maar de roest was echt een ding. De kofferbak lekte zo erg dat je er de winterdag in kon schaatsen en toen we in de Sovjet-Unie een lekke band wilden verwisselen, zakte de auto dwars door de krik. Een paar potige, Russische vrachtwagenchauffeurs zagen het gebeuren en hebben de auto opgetild zodat ik de band alsnog kon verwisselen. Wij wilden ze graag bedanken en iets teruggeven, maar ze gaven ons een hand en zeiden ‘Druzhba’, wat vriendschap betekent in het Russisch.

Tijdens jullie tweede reis naar de Sovjet-Unie kregen jullie een aanrijding. Was het toen einde oefening?

“Bij de grensovergang in Sopron kwam een West-Duitse touringcar ons tegemoet waarvan de chauffeur onwel werd. De bus kwam op onze weghelft terecht en raakte de rij auto’s die voor ons stond. Er ontstond een domino-effect dus de auto voor ons botste tegen ons en wij botsten weer tegen de Kever die achter ons stond. De Corolla zat voor en achter in elkaar maar we konden zonder grote problemen verder, net zoals de Kever. Daarvan lag de hele voorruit eruit. Ik zie die man nog zo zijn ruit oppakken, terug in de raamhouder duwen en wegrijden. Bij thuiskomst kreeg ik van de verzekeraar 900 gulden voor de auto en toen was het einde oefening voor de Corolla.”