McLaren W1: F1- en P1-nazaat met 1.275 pk op de achterwielen

McLaren heeft met de Artura, GTS, 750S en 765LT en de al dan niet bestaande open varianten daarvan een uitgebreid portfolio vol supercars waarvan de een nog dynamischer en sneller is dan de ander. Hoog in de McLaren-hiërarchie maken de modellen van de Ultimate Series de dienst uit. Recente voorbeelden van McLaren uit zijn topklasse zijn de Senna, Elva, Speedtail en de speciaal voor circuitgebruik bestemde Solus GT. Als de iconische McLaren F1 nu had bestaan, zou dat ook zéker een model uit de Ultimate Series zijn. De McLaren F1 vond jaren nadat hij in 2000 ten grave gedragen werd opvolging in de machtige P1, maar ook die McLaren P1 wordt al jaren niet meer gevoerd. Sterker nog: eind volgend jaar is de P1 al tien jaar uit productie. Hij blijft niet zonder directe opvolger. Dit is de namelijk de McLaren W1. En die is zo mogelijk nóg ontzagwekkender.

De McLaren W1 en zijn iconische voorvaderen: de F1 (links) en P1 (midden).

Door het in slechts enkele regels opsommen van de cijfers waarmee de McLaren W1 ten tonele verschijnt, kunnen we de waanzin van het model vangen. De McLaren W1 legt 1.399 kilo in de schaal en wordt door een 4.0 liter grote V8 met twee turbo's in beweging gebracht. Die dubbel geblazen achtcilinder wekt 928 pk (233 pk per liter!)  en 900 Nm op. De toerenbegrenzer hakt er pas bij 9.200 tpm in. Maar het blijft niet bij bijna 930 pk. De fonkelnieuwe V8 - die MPH-8 heet - krijgt namelijk bijval van een elektromotor die goed is voor 346 pk en 440 Nm. Deze elektromotor put z'n energie uit een opvallend kleine accu van slechts 1,4 kWh. Een plug-in is de W1 in tegenstelling tot de P1 dan ook niet. Op enkel elektrokracht moet je dan ook slechts 2 kilometer kunnen rijden. Het totaalplaatje: een systeemvermogen van 1.275 pk en 1.340 Nm. 911 pk per ton dus. Waar dat vermogen naartoe gaat? Hou je vast: enkel naar de achterwielen! Schakelen gaat middels een achttraps automaat met dubbele koppeling en daarmee heeft de W1 een verzet meer dan voorganger P1. Interessant: achterruit rijden gaat op de elektromotor, een traditionele achteruitversnelling heeft de W1 dan ook niet. In de McLaren-stal is dit overigens niet nieuw: ook de Artura heeft zo'n 'E-reverse'.

McLaren W1: extreem gevleugeld. Letterlijk en figuurlijk.

Meer cijfers? Hebben we. De McLaren W1 sprint vanuit stilstand in 2,7 seconden naar de 100 km/h. Dat is niet grensverleggend, wat onder meer komt door het feit dat de W1 zoal gezegd geen vierwielaandrijving heeft en doordat een relatief klein deel van het systeemvermogen afkomstig is uit een elektromotor. Indrukwekkender zijn de slechts 5,8 tellen die de W1 nodig heeft om de 200 km/h aan te tikken. Om 'minder dan 12,7 seconden' - opvallend specifiek - dendert de W1 met een snelheid van 300 km/h over het asfalt. Ter vergelijking: de aalgladde Speedtail bereikt de 300 km/h een seconde later. Een verwaarloosbaar verschil voor de normale sterveling, maar in supercarland een relevant verschil. De topsnelheid van de W1 elektronisch afgeregeld op 350 km/h. En vertragen? Dat wil de W1 ook wel. De remweg bedraagt bij een snelheid van 200 km/h slechts 100 meter... Een ronde op McLaren's testcircuit legt de W1 maar liefst 3 seconden sneller af dan de extreem gevleugelde Senna, onder meer dankzij deels uit de 3D-printer afkomstige ophanging die wordt aangestuurd door McLaren Race Active Chassis Control III. Elektrische stuurbekrachtiging? Vergeet het maar. In tegenstelling tot veel andere hypercars in deze klasse heeft de W1 gewoon hydraulische stuurbekrachtiging, alles voor net dat extra beetje stuurgevoel.

McLaren W1

Uiteraard is de McLaren W1 gebouwd rond een uit koolstofvezel vervaardigde monocoque. Om de lengte van de W1 te beperken - en om gewicht te besparen - zijn de stoelen niet in lengte verschuifbaar. In plaats daarvan zijn de pedalen naar voren of naar achteren te brengen. Ook moet de W1 het zonder de driezitsconfiguratie van de F1 doen, al had ook de P1 dit al niet meer. De 4,64 meter lange McLaren W1 heeft een wielbasis van 2,68 meter en is - met de zijspiegels meegerekend - maar liefst 2,19 meter breed. Kort is -ie niet, krap wél. Een echte bagageruimte tref je er namelijk niet in aan. Achter de stoelen vind je een kleine opbergruimte die je alleen kunt benutten door de hoofdsteunen van de stoelen naar voren te klappen. De ruimte erachter is slechts 117 liter groot. Volgens McLaren precies groot genoeg om twee racehelmen in te persen. Dat noemen de Engelsen niet zomaar. De W1 heeft namelijk een Race-modus waarin de auto aan de voorzijde 3,7 centimeter en achter 1,7 centimeter dichter bij het asfalt komt te hangen. De actieve aerodynamica stelt zich daarbij zodanig in dat het tot wel 1.000 kilo aan neerwaartse druk kan genereren (350 kilo voor, 650 kilo achter). Die flinke downforce wordt onder meer mogelijk gemaakt door wat McLaren zijn Active Long Tail noemt, een achtervleugel die tot 30 centimeter naar achteren steekt. In tegenstelling tot eerdere McLarens heeft de W1 geen 'vlinderdeuren', maar heuse vleugeldeuren in de stijl van auto's als de Mercedes-Benz 300 SL! Het interieur is uiteraard relatief eenvoudig van opzet. Interessant: de uit koolstofvezel opgetrokken zonnekleppen in het interieur zijn slechts 3 mm dik.

Via McLarens MSO-afdeling is de W1 tot in de kleinste nisjes, hoekjes en naadjes te personaliseren. Uiteraard drijven de extraatjes de prijs behoorlijk op, al verwachten we dat dat in dit segment geen rol speelt. Een 'kale' McLaren W1 kost in zijn thuisland omgerekend al 2,39 miljoen euro. Er komen 399 exemplaren van en die zijn - je raadt het al - allemaal al vergeven. Leuk weetje: de McLaren W1 is bewust op 6 oktober aan het daglicht voorgesteld. Op die datum is het namelijk precies vijftig jaar geleden dat F1-coureur Emerson Fittipaldi niet alleen zelf F1-kampioen werd, maar voor McLaren ook de constructeurstitel wist binnen te slepen.