Gereden: Opel Movano 2.3 CDTI BiTurbo

Of je er als fabrikant nu mee te koop loopt of niet, de bestuurders van de Master Twin Turbo en Movano BiTurbo worden constant herinnerd aan het feit dat ze in de versie met dubbele turbo rijden. Het fluitconcert dat uit de machinekamer klinkt, is hun vaste bijrijder - het zal de één irriteren en de ander plezieren. Overigens deed de laadruimte van deze Movano een toepasselijke duit in dit zakje; iedere beweging van de carrosserie (door torsie) liet de immense deuren waarschijnlijk minimaal bewegen in hun rubbers, waardoor de boel achterin eindeloos piepgeluiden voortbracht. Het leek wel of ik met een volière onderweg was.

De nieuwe 2,3-liter BiTurbo is een schitterende motor. De souplesse is erg indrukwekkend, te meer de schakelindicator aangeeft om het toerental maar vooral extreem laag te houden. Wanneer je kalm optrekt, wil de Movano dat je al bij 40 km/h naar de 4 schakelt, bij 60 km/h naar de 5 en bij 70 km/h naar de 6. Dat het blok kennelijk vrijwillig aan een nieuwe 'klim' begint bij nauwelijks meer dan 1.000 tpm, is even wennen voor wie 'op het gehoor' schakelt. Lomp het gaspedaal vloeren bij die 1.000 tpm, ongeacht in welke versnelling, levert geen enkel protest op. Geen zagende geluiden uit de bak, geen gehik van de motor, alleen een rustige brom en dat aanstekelijke turbofluitje. Gas geven gebeurt in twee fasen, omdat in het gaspedaal een kick-down is ingebouwd. Tot aan dat punt is de acceleratie kalm en verbruiks-technisch het meest verantwoord; wie echter doortrapt, maakt kennis met een krachtreserve die de Movano ergens uit zijn onderbuik lijkt te halen. De (lege) testwagen gaf dan een flinke por in de rug - met alle hens aan dek komt 340 Nm bij 1.500-2.500 toeren orde op zaken stellen. Het is erg fijn om het gaspedaal met effect te kunnen vloeren als een verkeerssituatie daarom vraagt. Nog meer pit kan ook: er is tevens een versie met 163 pk en 360 Nm. Het testverbruik was, gezien de spierballen van het blok en het kloeke formaat van de auto, bepaald netjes: 8,9 l/100 km.

Gezien de motorische verfijning van de Opel Movano BiTurbo is het extra jammer dat de transmissie en besturing hierbij flink in de schaduw staan. Schakelen gaat stroef, alsof er steeds eindeloos veel kabels en stangen in het gareel moeten worden gebracht. Als alternatief biedt Opel een semi-automaat, maar alleen in de versies met enkele turbo. De besturing is erg indirect, waardoor je in stadsverkeer schier eindeloos moet hoepelen. Wanneer je dit te snel doet (en soms moet dat wel) moet je dat bekopen met een tegenwerkende bekrachtiging, die het stuurwiel een fractie van een seconde 'bevriest' en meteen daarna weer vederlicht maakt. Dat moet echt anders. Ford weet wel hoe.