Gereden: de nieuwe Ford Transit Custom

Het is een gelikte facelift: de lage, separate grille tussen de koplampen is verdwenen, terwijl de grote, trapeziumvormige 'muil' een stuk hoger in de neus is gezet. De mistlampen hebben eigen behuizingen gekregen en maken het front optisch breder. Een fraai, nu veel rustiger geheel, dat de Custom meer in lijn brengt met de grote Transit. Achteraan bleef alles gelijk, op de slankere rails van de schuifdeuren na. In de cabine is alles nieuw: de drukke diagonale vormen hebben plaatsgemaakt voor horizontale lijnen. De belangrijkste verbetering is de plaatsing van de knoppen van de ventilatie; niet meer rechts naast de pook, maar nu centraal daarboven. Ford rekent ook af met de kritiek op het kleine display en plaatst in de duurdere modellen een schijnbaar losstaand 8-inchscherm, dat opvallend dicht bij je staat. Het ontspruit uit het dashboard, waar in de eenvoudiger modellen een DIN-formaat-radio huist.

Meer berg- dan beenruimte

Er is veel bergruimte, vooral voor A4-documenten en grote flessen, maar helaas ook weinig plek voor de benen van de passagiers; langere mensen raken met de knieën bijna het dashboard en kunnen het kastje aldaar niet verder dan een kiertje open krijgen. Verder heeft de bestuurder ook in het nieuwe model geen fatsoenlijke plek voor zijn linkervoet, die daarom weer onder het koppelingspedaal moet staan. Ford erkent dit probleem, maar kon het bij deze facelift niet verhelpen; het is inherent aan het Custom-ontwerp. Pleister op de wonde zijn de nieuwe voorstoelen, die door hun ruime verstelbaarheid een veel betere zit bieden. Jammer genoeg zijn de zitplaatsen op het bankje ernaast te smal; de gesp van de gordel prikt storend in je heup. Positief is dat de Custom qua veiligheidsvoorzieningen helemaal up-to-date is. Dat wil zeggen: op het niveau van de nieuwe Fiesta.

Goede basismotor

Rijden doet de Transit Custom als vanouds erg goed. Het is ondanks de gehandhaafde starre achteras met afstand de fijnst sturende bestelauto in zijn klasse. Schakelen is een genoegen, want de zesbak werkt zonder enige hapering. Inmiddels wordt 11 procent van de Customs met automaat besteld, een optie die eerder dit jaar met de komst van de EcoBlue 2.0-motoren is geïntroduceerd. In de lichtste versie, met 105 pk en 360 Nm (1.375-2.000 tpm), is dat een soepel blok met de trekkracht waar je die nodig hebt. Geen sprinter, maar een fijne basismotor die je niet direct naar meer power doet verlangen (is er wel: 130 en 170 pk). Maar ook: ongewoon brommerig, met zelfs flinke resonanties in stuur en stoel als gevolg, veel meer dan we van Ford gewend zijn. Het is ook een contrast met de geciviliseerde indruk die uitgerekend de Custom bij zijn aantreden in 2012 maakte. De reactie dat onze testauto's voorseriemodellen waren, nemen we maar voor kennisgeving aan. Een 130 pk-versie met zestrapsautomaat deed het gelukkig beter, maar overtuigde op dit punt evenmin. Het is zaak om hierop te letten als de productiemodellen begin volgend jaar bij de dealer staan. Dan volgt ook hier een uitgebreider testverslag. Prijzen maakt Ford later bekend. Meer nieuws is trouwens onderweg: de komende 18 maanden wordt het gehele gamma vernieuwd, te beginnen met de Transit Courier en Connect.