Doe 'ns gek

Waarom zijn de leukste dingen in het leven vaak juist zo gevaarlijk? Ik droom al lange tijd van een Mazda MX-5 en knijp mezelf al net zo lang in de arm, met het gewenste resultaat. Tot we afgelopen zaterdag 'gewoon even gingen kijken'. De ellende is dat mijn vrouw net zo verliefd is op de MX-5 als ik, dus ik hoef niet te rekenen op enige remming van haar zijde. Sterker, zelfs toen ik onlangs in een vlaag van verstandsverbijstering een klassieker wilde aanschaffen die zij zelf spuuglelijk vond, hield ze me niet tegen.

"We doen niks geks, alleen even kijken", zei ik nog toen we afgelopen weekend richting het oosten reden, waar we een handelaar hadden ontdekt die is gespecialiseerd in cabrio's en een hele rij Miata's heeft staan. En toen stonden we oog in oog met de MX-5 zoals de schepper de MX-5 bedoeld heeft. Tweede generatie, Donkergroen metallic, crème leren bekleding, houten Nardi-stuur en pookknop, de 1.8 motor met 140 pk en zesbak en een zwart kapje. Als ik in 2000 een nieuwe MX-5 custom made had mogen bestellen, was hij precies zo uitgevallen. Anderhalf uur hebben we er omheen gedraaid. Ik ben onder de auto gekropen, heb zo ongeveer de hele motor betast, we zijn er in gaan zitten; er was geen enkele reden te verzinnen om dit juweeltje te laten staan. De proefrit gaf de doorslag.

Al als kind droomde ik van een cabrio, en toegegeven, door mijn werk rij ik er regelmatig in. Maar nog nooit bezat ik er zelf een. Een droom van tientallen jaren is afgelopen weekend in vervulling gegaan en we hebben zaterdagavond een fles champagne opengeplopt.