Opel Speedster

Eerst kijken. Een auto als de Speedster, daar moet je eerst op je gemak omheen lopen om hem even in je op te nemen. Wat zie je dan? Consequentie in de lichtunits voor en achter, allemaal afzonderlijke lampen. Scherpe hoeken, uitgesproken lijnen en laag, wat is die open tweezitter van Opel laag. Hoger dan 1 meter elf komen we niet. Ook dat belooft wat.

Eerst gaan zitten. In de Speedster zit je op de grond, dat maakt gaan zitten in de sportwagen al geen makkie. Daar komt nog iets bij: de drempels zijn giga. Breed en hoog. De beste instapmethode: je erin laten zakken als een coureur: kunt u zich onze voorpret een beetje voorstellen op dat moment?
Goed, het is dan nu tijd voor die startknop: contact aan, die chromen manchetknoop midden op het dashboard indrukken en... een teleurstellend braaf geluid van achter je rug. De viercilinder 2,2-litermotor van 147 pk gaat aan de slag. We kennen de motor uit de Astra Coupé. In de Speedster ligt "ie dwars tussen passagiers en achteras in, een echte middenmotor dus. Met 220 top en binnen zes seconden naar de 100 km/h lijkt die motor geknipt voor de Speedster van 870 kilo.

De juiste keuze

Met een bestuurdersstoel die een klein stukje voor- of achteruit kan en een blaasbalgje om de lendesteun op druk te brengen, nestelen we ons in de Opel. De klokkenwinkel is niet bijster interessant, de hendels van richtingaanwijzer en wisser voorop zien er veel te gewoon uit naar onze zin, maar de rest van het binnenste klopt. "t Is namelijk geen interieur, het is een cockpit. Met de juiste pedalen (gatenkaas), een fijn stuurtje, prima pookknop en buitenspiegels die je nog gewoon met de hand moet verstellen. Stuurbekrachtiging is bewust geschrapt. De keuze om wel stuurbekrachtiging te monteren, zou een verkeerde zijn geweest. Want wat doet de Opel dat lekker, het zich laten mennen. Meteen na de eerste meters en de eerste bochten heb je zoiets van "wij voelen elkaar aan". De korte slagen van de vijfbak werken ook mee aan het directe gevoel dat de auto je geeft maar het is natuurlijk het onderstel dat "t moet doen: communiceren met de bestuurder zodat die aan kan voelen of het misschien nog harder kan in die bocht. Want dat is waar het bij een rijdersauto om gaat: een lekker rijgevoel moet "ie je geven en hij moet wat kunnen qua prestaties en weggedrag.
Lotus heeft het onderstel bedacht (zie kader) maar Opel paste het behoorlijk aan. Want die Elise is een auto die met gas los in een bocht heus zijn kont naar buiten wil zwiepen. En dan gaat het al hard ook. Verder ontbreekt in de Lotus elk veercomfort. Opel had daar geen zin in. Wilde een neutrale auto. En... dat is ze gelukt. Overstuur moet je echt gaan opwekken en laat zich goed opvangen. Neem een bocht een tikkie te snel en het is de voorkant die toch het eerste de buitenkant gaat opzoeken. Laat het gas plots los en je voelt de achterkant komen, geeft gas bij, stuur iets terug en je houdt "m in de hand. De Opel Speedster komt in de eerste plaats over als een hele neutrale, 'plakkerige' auto. In grenssituaties komt onderstuur eerder op de proppen dan overstuur. Da"s onze bevinding na twee dagen en bijna 500 kilometer Speedster rijden in de Vogezen. Het is gewoon geen dwarse tweezitter. Punt.
Bent u nu teleurgesteld of juist gerustgesteld? De overtuigde Elise-rijder zal de Speedster veel minder leuk vinden dan zijn eigen auto, zelfs de nieuwe MR2 van Toyota (ook nog eens minder duur) is makkelijker overstuurd te krijgen dan deze Opel en toch... en toch... toch is die Speedster hartstikke gaaf om te rijden. Hoe kan dat dan toch? Simpel: door het sturen en het gasgeven.

Da's weer goed voor elkaar

Een Speedster heeft zo"n lekker stuurgevoel, dat het meteen een van de sterkste punten van de auto is. Voel op hoge snelheid en een slecht wegdek dat sportstuurtje tekeer gaan in je knuisten en de interactie is er helemaal. Ook van bocht naar bocht stuurt de Opel precies zoals een sportwagen hoort te zijn. Niet te licht, wel direct. Dan het gasgeven. Hou die Ecotec-machine lekker op toeren met die fijne vijfbak (heel snel en ruw te schakelen!) en je hebt een hardwerkende kameraad achter je rug die de Speedster bijterig maakt. Veel bijteriger dan een MX-5 bijvoorbeeld. Grootste prestaties niet nodig bij zo"n open tweezitter? Ga heen! Z"n onderstel en z"n hele inrichting schreeuwen erom! Jammer dat de machine ook op toeren te braaf blijft klinken. Zo zijn er nog wel wat dingen. Na 50 kilometer (van de bijna 500 in totaal weet u nog) hadden we al een dooie onderrug, zo beroerd zaten we op de ielige stoeltjes. En daar hielp geen blaasbalgje aan. Verder zie je verdraaid weinig van het verkeer om je heen als je aan het werk bent in de Speedster. Alleen de binnenspiegel biedt wat informatie, voor de rest is het gokken.
Heerlijk rozig komen we weer aan in Basel. De hele dag in de auto en toch de hele dag buiten. Lekker gestuurd, lekker hard gereden en onderstel en prestaties uitgebreid en naar genoegen aangesproken. U begrijpt; de bekijks onderweg was ook al niet gering. De Opel Speedster is geen dwarse sportauto en toch hebben we geweldigenoten. Worden wij oud en/of zijn wij misschien de doelgroep?

Een best Lotus-gehalte?

Opel benadrukt (ook nog eens met klem) dat er in de Opel Speedster nog geen 10% Lotus Elise zit. Dus dat we vooral niet denken dat Opel gewoon Opel-badges op een Lotus Elise heeft geschroefd en klaar: mooi weer spelen met het werk van een ander. Feit is dat de Speedster de Elise als basis heeft en dat Opel die auto heeft "bijgewerkt" zowel technisch als uiterijk als qua onderstel. Om hem te krijgen zoals Opel hem wil aanbieden: goedmoediger, er moest meer comfort in en wat meer veiligheid en ruimte. En Opel wilde hem natuurlijk goedkoper kunnen aanbieden. Of beter: minder duur. In maart is de Speedster in Nederland voor, nog officieus, f 90.000. Een (altijd zilverkleurig) hardtop is optie, een softtop is standaard. Duitsland en Engeland (daar heet de auto Vauxhall VX 220) krijgen het speeltje eind dit jaar.