Uitvoering

Tagora 2.2 GLS

Versnellingen

5, Handgeschakeld

Bouwjaar

1981

Jaar van aanschaf

2008

KM-stand bij aanschaf

85.000 km

KM-stand laatst

107.000 km

Talbot Tagora

107.000 km

25 mei 2010

Met een zwak voor ondergewaardeerde en onbekende auto's spookte het idee een Talbot Tagora op de kop te tikken al jaren door mijn hoofd. Een totaal geflopte auto die na ruim twee productiejaren alweer van de markt verdween, dat leek me ultiem. Welnu, inmiddels bezit ik samen met een mede-liefhebber een kogelharde 2.2 GLS uit 1981 en dat blijft telkens weer een bijzondere gewaarwording. Mensen op straat zijn met stomheid geslagen dat er nog een exemplaar heeft weten te overleven, want van de 20.000 gebouwde eenheden zijn er zeker 19.000 weggerot en de hoge afschrijving moedigde mensen niet aan duur laswerk te laten verrichten. Deugt zo'n Tagora dan eigenlijk wel?

Ja, alleszins. Wie ouderwets Frans comfort kan waarderen, raakt na een proefrit op slag verliefd. Bovendien beschikt de Tagora over een verbazingwekkend goede wegligging, zeker met de gemonteerde TOYO 600F8-banden; het ontbreken van een snelheidsafhankelijke functie op de stuurbekrachtiging went vanzelf. Ook de gigantisch ruime cabine en dito kofferbak spreken voor deze Talbot. Hilarisch is het contrast tussen het nogal primitief ogende dashboard en de hoerige bekleding van velours. Qua aandrijflijn kun je terugvallen op een soepele en betrouwbare viercilinder lijnmotor van Chrysler Europe en een versnellingsbak met vrij korte, stevige slagen en lange overbrengingen. Met een beetje goede wil consumeert deze Tagora niet meer dan 9,0 l/100 km.

Ruim twee jaar en flink wat kilometertjes verder mag de conclusie worden getrokken dat het met de grote Talbot tamelijk zorgeloos toeren is. Lekkages aan de radiateur, de koppeling en de hoofdremcilinder, een weigerende centrale vergrendeling, een defecte aanjager en nog een paar kleinigheden, dat vind ik goed te overzien. Het onderhoud, dat geheel wordt uitbesteed, durf ik spotgoedkoop te noemen. Om roest geen kans te geven hebben we de auto direct na aankoop een Dinitrol-behandeling willen geven, hetgeen niet kan voorkomen dat er hier en daar een minuscuul bubbeltje de flinterdunne lak opzij probeert te duwen. We houden het in de gaten en tippen waar nodig iets bij. Eén ding kan de Tagora-rijder echt stress bezorgen en dat is de onderdelenvoorziening. Voor de motorruimte en het chassis gaat het allemaal wel met de verkrijgbaarheid, maar plaatwerk en sierdelen vergen soms een maandenlange zoektocht. We kopen dus nog wel eens wat op voorraad, als we ergens een goede slag kunnen slaan. Wie met dit ongemak kan leven, heeft aan een Talbot Tagora ronduit een zalige klassieker.

8,5