Renault 18 Combi TD (1984)

autoreview

13 juli 2012 om 00:02

Uitvoering	18 Combi TD
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	1984
Jaar van aanschaf	2011
KM-stand bij aanschaf	142.000 km
KM-stand laatst	172.000 km

Renault 18 TD

172.000 km
13 juli 2012

Na zes jaar in oerbetrouwbare, maar doodsaaie Toyota’s Starlet begon het weer te kriebelen. Eerder reed ik een LPG-gestookte Opel A-Manta en een Volvo 142 en sindsdien heb ik iets met oude auto’s. Ik wilde graag weer een oldtimer gaan rijden, maar mijn eisenpakket was groot en mijn budget gering. Zo moest hij vanwege woonwerkverkeer dagelijks 100 km aankunnen, mijn kinderen veilig kunnen vervoeren, in rijkosten niet duurder zijn dan de Starlets, een keer of 20 veiliger dan die doodskisten waar ik eerder in gereden had, betrouwbaar zijn… geen wonder dus dat ik een Mazda GLC, een Peugeot 204, een Vauxhall Viva-C, een Fiat 127 en meer van dat soort fragiele 70’s-autootjes na een keertje kijken voor gezien hield, de ene nog krokanter dan de andere. Maar ook een schitterende zwaar ondergeprijsde Toyota Crown liet ik staan, door kenners gewaarschuwd over de verkrijgbaarheid van onderdelen – wat prompt een extra eis in mijn wensenpakket werd. Het leek een mission impossible.

Na een intensieve speurtocht van twee jaar op elke denkbare internetsite in Nederland en België liep ik nota bene in de straat naast mijn werk tegen deze Renault 18 TD aan. De lokale glazenwasser deed er zijn dagelijkse diensten mee (!), met alle ladders bovenop. Ik had nooit gedacht aan Renault (mede door heeele slechte Espace-ervaringen) en al helemaal niet aan zoiets zeldzaams als een 18 in diesel-stationuitvoering. De reputatie van toenmalig Renault kennende ging ik schoorvoetend kijken. Maar het viel alleszins mee.

De auto bleek in 2009 geïmporteerd vanuit Duitsland en ik zou de derde Nederlandse eigenaar worden. De 142.000 km op de teller (!) bekeek ik wantrouwend, maar de motor wekte niet de indruk dat hij veel ouder was. Tot op vandaag verbruikt hij geen druppel olie of koelwater. En wat verder te denken: bouwjaar april 1984 (nog net het oude interieur, in mei 1984 kwam het nieuwe), vijf versnellingen onder zo’n mooie ronde knop met witte letters, gordels achterin, een reusachtig stuur dat heel ouderwets aanvoelt. Een two-tone dashboard met een chromen strip in het midden, een achterruitenwisser die bediend moet worden met een aparte knop achter de versnellingspook (lekker niet-ergonomisch), een forse laadruimte, zeker als je de bank opklapt, een trekhaak, extra brede banden - helaas met ultralelijke wieldoppen, ik zou daar graag nog eens iets anders voor hebben.

En verdraaid, dat ding reed nog best leuk ook, en was eigenlijk een buitenkansje, temeer daar ik mijn Starlet direct kwijt kon. En zo reed ik ineens in een auto die heel dicht bij mijn jeugdherinneringen ligt, zelf van ’76 zijnde. Want zeg nu zelf: is het geen heerlijke jaren 80-snuit, met die grille en die koplampen? Wat te denken van de kleine zijruitjes? Spiegels die op de portierrand zijn geschroefd? Portiergrepen waar niemand van snapt hoe je ze open krijgt, omdat je er in moet knijpen? Een aluminiumrand rond je voorruit? Het zijn van die details die de auto voor mij net oldtimer genoeg maken om een heerlijk oude-autogevoel te krijgen. Op parkeerplaatsen zie je hem ook altijd direct: de achterkant is volmaakt anders dan die van hedendaagse auto’s, veel verder van de grond en veel hoekiger.

De benaming ‘TD’ is overigens misleidend en staat voor ‘Touring Diesel’, niet voor ‘Turbo’. Een diesel met een goede reputatie, heb ik inmiddels begrepen. Dat er weinig meer te vinden zijn in Nederland schijnt dan ook niet zozeer een roestkwestie te zijn, maar meer een gevolg van export naar Noord-Afrika, waar deze auto’s net als Peugeots nog steeds bijzonder populair zouden zijn. En inderdaad, ik heb al diverse belangstellenden uit die regio mogen ontmoeten, maar helaas: eerst wil ik nog een poosje liefhebberen. Trouwens, dat ze tot 1995 gebouwd zijn in Argentinië pleit toch ook wel voor het ontwerp, dat in essentie een voorzetting van de Renault 12 is.

Natuurlijk zijn er aan zo’n auto wel wat dingen mis. Hij kraakt ver-schrik-ke-lijk. Een lokale oldtimerrestaurateur, die positief was over de verder goede staat van de auto, constateerde dat werkelijk elk rubber ‘in de middag’ is. Vervangen is qua kosten niet meer interessant, dus ik leer met het gekraak leven. Verder zijn er natuurlijk de normale te vervangen remschoentjes, leidinkjes, fuseekogeltjes en een dynamo dat ik per ongeluk opblies met een kortsluiting: ik hield de metalen luchtslang tegen een accupool. En heel erg vlot starten doet hij ook niet altijd. Maar dat is het wel. Na acht maanden en 16.000 km kan ik zeggen dat ik probleemloos gereden heb.

Roest? Naar wat ik over oude Renaults hoor en lees valt dat bij deze heel erg mee. Natuurlijk, er ontstaan plekjes en randjes, maar de Kangoo’s op onze parkeerplaats roesten sneller. De lak (kleur Blue Baltique) is heel hard en in 1984 was Renault al bezig met veel betere roestpreventie, misschien scheelt dat. De onderrand van het kofferdeksel is wel wat verder, die krijgt een plamuurbeurt. En volgens de vorige eigenaar waren de dorpelhoeken niet geroest, nee, er waren twee auto’s geweest die precies op die plekken hun trekhaak in de Renault ramden. Vandaar die plamuur. Een sterk verhaal, dat geloven we maar niet. Verder veel Franse deuken en krassen in deze nooit Frans geweest zijnde auto, maar dat vind ik alleen maar fijn. Ik wil geen auto waar ik zenuwachtig moet zijn voor een voetbal van de kinderen. Het is overigens verrassend hoeveel plaatwerk er via reguliere autowebshops is te krijgen voor deze 18, mocht het nodig worden.

Een groter probleem vind ik de stank. Gisteren rook ik een Unimog, een lekkere ouderwetse dieselgeur. Deze 18 heeft dat niet, hij geeft echt een hele nare lucht. Ik zuiver mijn geweten met de gedachte dat ik elke dag slechts 1:18,5 verbruik terwijl ik langs petrochemische industrieën naar mijn werk rij die veel meer vervuilen dan ik. Maar toch. Een ander nadeel is de zitruimte. De gemiddelde Fransman was in de jaren 80 kennelijk veel kleiner dan ik (1.87 m) want ik moet me echt achter het stuur wurmen. De deurtjes zijn minuscuul en om de haverklap trappen ik of mijn passagiers de kaartenbakjes van het portier bij het uitstappen. Maar als je dan zit, zit je echt heerlijk.

Hoe rijdt zo’n Renault uit 1984? Wat mij betreft mijn lekkerste auto ooit. Comfortabel, en een gesprek op de snelweg is goed mogelijk. Een snelheidsmonster is het natuurlijk niet, maar hij komt heel aardig mee. Op de snelweg is inhalen absoluut geen probleem, en hij kan makkelijk harder dan 140 – ik wil ‘m dat alleen niet aandoen. Meestal hou ik het gewoon bij 120. Op binnenwegen is hij echter ook heel plezierig, als je rekening houdt met de ouderdom: de remweg is iets langer dan we nu gewend zijn en het stuur gaat behoorlijk zwaar (al vond de Autokampioen destijds van niet!). De kinderen en hun vriendjes beginnen steevast over de zachte achterbank, die vanbinnen spiraalveren lijkt te hebben.

Wat zeggen anderen van deze auto? Belangrijk bij de koop vond ik dat hij kakelverse APK met steekproef had. Dat zegt niet alles, maar wel dat er twee keer naar de meest vitale delen is gekeken. Desondanks heb ik hem linea recta naar de eigen garage gereden, notoire oude-auto-haters die hoofdschuddend en schamperend bevestigden dat de auto nog wel even meekon. Dat vond ik niet genoeg, dus ook die lokale oldtimergarage die vooral Mercedessen doet vroeg ik ernaar te kijken, en last but not least enkele collega’s die zelf automonteur zijn geweest in die tijd. Hun oordeel was identiek: voor die tijd goede auto’s, en beter een goede oude, dan een slechte nieuwe. En mijn vrouw? Ach… die gedoogt hem.

Rest dan een laatste nadeel. Het is geen hoofdendraaier. Hij wordt in het dagelijks verkeer nauwelijks herkend. Welgeteld 1 opgestoken duim heb ik gezien. Dat kan natuurlijk pleiten voor het vooruitstrevende design, het kan ook zeggen dat men hem gewoon lelijk vindt. Des te beter. Geniet ik lekker nog een poosje in mijn eentje door!

Update 7 mei 2013: na 34.000 km vind ik het mooi geweest. De Renault heeft probleemloos gereden en de gekste dingen vervoerd in zijn grote laadruimte. De roest is maar heel langzaam toegenomen. De meest ingrijpende operatie die ik heb gedaan was het verwijderen van de afzichtelijke wieldoppen. Eigenlijk had ik een Renault 9 of 11 diesel in gedachten als opvolger, met de goede ervaringen van de 18 als referentie. Maar ja, toen kwam er een Skodaatje 105 op mijn pad en werd alles anders...