Mazda 6 SportBreak 2.0 Touring (2003)

autoreview

17 augustus 2016 om 18:03

Uitvoering	6 SportBreak 2.0 Touring
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	2003
Jaar van aanschaf	2016
KM-stand bij aanschaf	192.000 km
KM-stand laatst	203.000 km

203.000 km
17 augustus 2016

Wie had dát gedacht? Van een dikke BMW naar een Mazda uit tweeduizendtwee.

Rooie Rita heeft plaats moeten maken voor Grijze Gerda. Lang verhaal kort; deze lente voor mezelf begonnen en wel zonder dikke auto. Dat komt later wel weer als de winkel goed loopt.
Dus met een budget van €1500,- in de knip op zoek naar een betrouwbare gezinsbak voor één jaar.

De oriëntatie en koop;
De criteria waren;
Betrouwbaarheid, want avontuur heb ik al genoeg met de nieuwe onderneming. ’s Nachts met het gezin langs de vangrail moeten staan hoeft daar niet bij.
Formaat flinke middenklasser, want een beetje massa om je heen is toch wel prettig.
Stationcar, want er moet een fiets achterin passen.
Benzine, want anders kom ik straks Rotjeknor niet meer in.
Bijkomende factoren die richting gaven aan de zoektocht; Ik ben grootgebracht in Galants, Bluebirds en 626en. Daar hoefde je maar tegenaan te hoesten en ze liepen al. Qua betrouwbaarheid moest het dus een Japanner worden. Ook uit nostalgie.
En verder; een beetje sleutelen ga ik niet uit de weg. En boenen met Commandant en Meguiars vind ik ook niet erg. Dus een auto die een beetje liefde nodig heeft is geen probleem.

Het gestelde budget van €1500,- bleek iets te optimistisch. Auto’s voor dat bedrag bleken vaak krokant langs de randen. Of hadden achterstallig onderhoud dat de dagwaarde vier keer overschreed. Of bleken soms feitelijk kapot, blauwe wolken uitbrakend die het landelijke nieuws zouden halen. En dan heb ik het nog niet over de verkopende partijen die er soms andere opvattingen op nahielden qua rechtmatigheid en fatsoenlijkheid, zullen we maar zeggen. De zoektocht was een boeiende periode om mee te maken. Je wordt er wijzer van…

Tot op een dag Grijze Gerda mijn pad kruiste. Zij stond op enkele kilometers van de woonplaats te koop bij Autocentrum Vette-Wagen-Ja-Tog (fictieve naam, maar u snapt wat ik bedoel…). Via een mazzeltje kon ik Gerda’s onderhoudsgeschiedenis bij een erkende Mazda-dealer achterhalen en die was niet verkeerd. Erop af, dus!
In levende lijve zag Gerda er veelbelovend uit. Vuil en verwaarloosd, maar geen gekke zaken. Nummerplaat hing scheef, lakwerk met de glans van scheepshuid, interieur leek op houtzagerij meets pluimveebedrijf, wieldoppen met tie-wraps vastgemaakt, etcetera. Daar viel best wat van te maken. Proefritje was geen probleem en Gerda reed zoals Japanners doen; prima. Met de prijs waren we snel rond en ik heb ontdekt dat een APK in een uurtje geregeld kan zijn (‘Jai wiel áápéékáá? Iek regel voer jou áápéékáá').
Afgerekend en trots-als-een-baas rolde ik naar huis in mijn grijze beauty met 192.000 maagdelijke kilometertjes op de teller.

Rijden;
Even wennen natuurlijk; vanuit een frisse 3-serie in een Mazda 6 van 13 jaar oud. Maar Gerda rijdt echt prima! Het motortje loopt zijdezacht, ze rolt prima rechtuit op de smalle 195-bandjes en het stuurt opmerkelijk goed!
Dat heeft twee redenen; ten eerste is Gerda een stuk lichter dan de BMW. Scheelt zomaar 250 kilo. Dat merk je als je van richting wilt veranderen want ze is haast lichtvoetig. Maar die gekke Japannertjes hebben ook veel Yens in de voorwielophanging gestoken. Dat is namelijk een vernuftige double wishbone-ophanging. Onder die saaie, grijze koets zit gewoon een autosportwielophanging waarmee je op de Nordschleife rondjes om Porsches rijdt! Nou ja, bijna dan.
Ook schakelen doet Gerda prima. Klak-klak en zonder kraken of schrapen. En de remmen zijn eveneens prima. Die heb ik een preventief beurtje gegeven omdat de schijven bij aanschaf deels verroest waren. Maar na wat intensiever gebruik zijn de schijven gelijkmatig blank en het remt alsof je een anker uitgooit.
Ik wilde graag een 2 liter om mezelf toch nog een beetje te verwennen met wat PK’s. In praktijk blijkt intussen dat ik ze zelden gebruik, want ik moet de benzine tegenwoordig zelf betalen. Maar het is wel prettig om een beetje over te hebben indien nodig. Bij 4000 RPM neemt Gerda nog een extra hap lucht en gaat ze merkbaar sneller. Er zit best gang in dat ouwe wijf.

In juni was de vuurdoop voor een lange rit; de jaarlijkse bedevaartsreis naar de 24 uur van Le Mans. De beproeving of alles ook na een paar uur stomen heel zou blijven. En wat denkt u? Geen enkel probleem! Niets! Gerda rijdt en rijdt en rijdt en rijdt.
Een leuke bijkomstigheid van deze trip was dat de motor kennelijk lekker schoongebrand was. Op de terugweg kwam er bij gasgeven rond 130 km/h zowaar ook voorwaartse drang naast de toenemende motorronk.

Wat verder opmerkelijk is; alles werkt. Echt álles! Welk knopje je ook indrukt, of welk hendeltje je omzet; alles doet het zoals het de fabriek verliet. Echt indrukwekkend. Ook de bekleding van de stoelen is nog keurig intact.

Onderhoud.
Het credo is om zo min mogelijk geld in Gerda te steken zolang ze bij ons verblijft. Dat steek ik liever in de zaak. Maar ik wil wel goed voor haar zorgen èn veilig rijden. Dus onderstaande is tot op heden aan haar verspijkerd;
- Rondom met de hand gecleaned en gewaxed. En het interieur helemaal gereinigd. Ofwel; van een doorleefd, oud, grijs wijf naar een… nou ja, het is wel een verbetering.
- Rondom nieuwe zomerbanden. Gerda is afgeleverd op winterbanden. In overleg met Alband uit Rotterdam 4 voordelige Hankooks laten monteren. De bloemetjes op de zijkant van de band geven de indruk dat grip niet de hoogste prioriteit heeft gehad in het ontwikkeltraject, maar ze bevallen prima. Ook bij nat uitstekende grip.
- Nieuwe halogeenpitten met meer lichtopbrengst. De oude leken net kaarsjes.
- Nieuwe filters en olie. Twee keer olie gewisseld. De eerste olie die eruit kwam was zwart, en daar de allerdonkerste variant van. Het leek wel teer. Vervolgens een paar duizend kilometer gereden en wederom zwarte olie afgetapt. Daarna was het goed, de olie nadien blijft keurig blank en ze verbruikt geen druppel. Overigens olie van de Action erin gedaan, Valvoline van €6,00 per liter. Prima spul.
- 4 nieuwe bougies. En daarna nóg mooier lopen dan eerst!
- Nieuw lucht- en microfilter. Voor schone longen.

Kwaliteit.
Oké, dus Gerda rijdt lekker, is zuinig, kan hard de hoek om, is betrouwbaar en kost weinig. Niets te zeuren dan?
Jawel; Gerda ROEST! En niet zo zuinig ook. Echt niet te geloven, ik dacht dat het niet meer bestond; roestende auto’s. Maar daar hebben ze bij Mazda toch echt een steekje laten vallen.
De omgezette randen bij de achterspatborden roesten van binnenuit. Daar staan de bloemkooltjes op. Die heb ik kaalgemaakt en met Noverox ingesmeerd om er in elk geval wat aan te doen,
Maar ook elders zit roest. Niet in het zicht, gelukkig. Maar aan de binnenzijde van de motorkap, de portieren (onderaan) en onderaan de achterklep is ook roest zichtbaar. In de motorruimte roesten diverse metalen onderdelen, bouten en schroeven. En zet je Gerda op de brug, dan schrik je je helemaal kapot; het lijkt wel of er niets aan conservering is gedaan. Alle metalen componenten van haar onderstel zijn verroest. Dikke schilfers trek je er vanaf. Ongelofelijk…

Ook bijzonder is de kwaliteitsperceptie. Alles aan de Mazda voelt dun. En licht. En fragiel. De portieren klinken alsof ze hol zijn. En klepjes in het interieur zijn van keihard, onbekleed kunststof. Een heel verschil met de Golf uit 1999 die wij ook hebben. Daaraan voelt alles aan alsof het van graniet gemaakt is. Niet dat dat wat zegt, want aan de Golf is al aardig wat stuk gegaan. Maar het tekent wel waar de Japannertjes hun aandacht aan hebben geschonken; aan onfeilbare, betrouwbare techniek. Niet aan dof klinkende portieren en een zacht dashboard.
Daarmee heeft de Mazda ook iets sympathieks. Want What You See Is What You Get. Geen dikdoenerij of pretenties. Gewoon een oerbetrouwbaar vervoermiddel waar je jarenlang plezier van hebt.
We gaan kijken of Grijze Gerda deze belofte waarmaakt.