AutoWeek Top 50: de grootste miskleunen

Een lastig lijstje, zo merkten we tijdens het samenstellen. Bij het bepalen van de tien kandidaten hebben we als richtlijn genomen dat het (inmiddels uit productie zijnde) modellen moeten zijn waar vooraf door de fabrikant veel van werd verwacht maar die het in de praktijk nooit waar hebben kunnen maken. Daarom hebben we bijvoorbeeld geen modellen van (in Europa) kleine merken zoals Cadillac of Infiniti meegenomen in de lijst, daarvan weet je vooraf dat het moeilijk zal worden om ze hier te slijten. Hetzelfde geldt voor gerebadgete modellen als de Lancia Voyager, Seat Exeo en Renault Koleos of gekke 'proefballonnetjes' als de Hyundai Veloster en Nissan Cube, waarvoor we een eigen categorie hebben bedacht. Kortom: een lijst met modellen - in willekeurige volgorde - waarvan hoog werd opgegeven maar om diverse redenen niet werden gepruimd/begrepen/gekocht door het grote publiek.

1. Peugeot 1007 (2005)

Volgens Peugeot was de 1007 het ei van Columbus, en wel vanwege de hoge instap en zit, de compacte afmetingen én twee handige schuifdeuren. Nou ja, handig... In de praktijk werkten die dingen te langzaam en werd de auto door de bijzondere constructie veel te zwaar, waardoor de 1007 niet vooruit te branden was - al helemaal niet met halfautomaat.

2. Maybach 57 (2002)

Zelden is een merk met zo veel poeha gepresenteerd als Maybach. Mercedes dacht er wel mee weg te komen door een godsvermogen te vragen voor een auto die in feite weinig meer was dan een opgedirkte S-klasse met historisch verantwoord logo. Maybach sleepte zich, omringd door misplaatste grandeur en een verlies van ruim drie ton per auto, tien jaar lang voort, totdat Daimler het in 2012 niet langer kon aanzien en de stekker eruit trok. Het bericht dat het Chinese Qoros de tent daarna had overgenomen, bleek op een misverstand te berusten...

3. Honda CR-Z (2010)

Wat hadden de fans gehoopt op een waardig opvolger voor de legendarische CRX en wat werden ze teleurgesteld toen bleek dat de CR-Z zich moest redden met een hybride aandrijflijn van slechts 124 pk. Een kleine vermogensupgrade in 2013 mocht niet meer baten, de verkoopcijfers bleven (negatieve) boekdelen spreken. In februari 2014 haalde de Nederlandse importeur de CR-Z, na welgeteld 384 verkochte exemplaren, maar uit het gamma.

4. Fiat Croma (2005)

Er zijn meerdere Fiats die genomineerd zouden kunnen worden maar we gaan voor de Croma. En dan niet die uit de jaren 80 en 90 maar de, oorspronkelijk als Lancia Lybra-opvolger bedoelde stationwagon(achtige) die in 2005 op de markt kwam. Onder dezelfde, nog immer niet echt handig gekozen, typenaam. Met de auto zelf was helemaal niets mis, maar de klant wilde er niets van weten en de Croma verdween na vijf jaar en 2.250 verkochte exemplaren met stille trom van het toneel.

5. Renault Wind (2010)

Het idee van een klein, betaalbaar coupé-cabriootje was leuk en de concept-car uit 2004 zag er veelbelovend uit maar wat Renault er zes jaar later uiteindelijk van bakte, kon op weinig enthousiasme rekenen. De constructie van het dak, dat 180 graden achterover kon klappen, was voor veel mensen waarschijnlijk ook te revolutionair. Na vier jaar en 233 stuks in Nederland (en 13.000 in heel Europa) vond Renault het mooi geweest.

6. Mercedes R-klasse (2005)

Nog zo'n onbegrepen concept. Mercedes dacht met de R-klasse de ideale kruisbestuiving tussen een MPV, SUV, stationwagon en limousine te hebben gevonden maar deze exotische mix ging de meeste consumenten boven de pet, zelfs in de VS - waar de auto in de eerste plaats voor was ontwikkeld. Daardoor mocht ook de R-klasse in 2013 aansluiten in de rij met onbegrepen genieën.

7. Xedos 6 (1992)

Toch nog een inzending uit de nineties, toen Mazda dolgraag het voorbeeld van Toyota (Lexus) en Nissan (Infiniti) wilde volgen door een eigen luxemerk te stichten. Het werd Xedos en het werd niks. De 6 - met 1.6 en kleine 2.0 V6 - was het kleinste model dat leverbaar was, je ook nog de grotere 9. Prima auto's, maar gebrek aan uitstraling, historie en goede verkoopcijfers deden Xedos in 2000 de das om.

8. Volkswagen New Beetle (1997)

Ook uit de (late) jaren negentig: de vooraf door het plafond gehypte maar - toen het nieuwtje er af was - aan de straatstenen niet meer te slijten New Beetle. De reïncarnatie van de oer-Kever miste het charisma en charme van z'n grote voorbeeld en werd daardoor uiteindelijk lang niet zo uitbundig omarmd als de moderne herinterpretaties van de Fiat 500 en Mini, die de retroplank en de juiste snaar bij het grote publiek wél wisten te raken.

9. Opel Signum (2003)

Kan de R-klasse de hand schudden; ook de Opel Signum tapte uit een onbegrepen vaatje. Het model moest feitelijk de traditioneel gelijnde Omega opvolgen en Opel gooide het over een andere boeg door te kiezen voor een langgerekte hatchback met bijna verticale achterklep, met extra beenruimte achterin (met dank aan het Vectra SW-platform) en een multifunctionele middentunnel voor de passagiers daar. Zoals voor meer auto's uit dit lijstje geldt: zodra je moet gaan uitleggen wat het is en waarom het een goed idee is, ben je eigenlijk al kansloos.

10. Jaguar X-Type (2001)

Een kind uit het verstandshuwelijk tussen Ford en Jagaur, waarbij kostenefficiency voorrang kreeg op het neerzetten van een bijzonder, in de geest van Jaguar passend, product. Het overgrote deel van de X-Type-onderdelen kwam rechtstreeks uit de Ford Mondeo-rekken en hoewel dat een goede auto was, was het niet goed en exclusief genoeg voor de gemiddelde Jaguar-klant. Die had het zwaar te verduren: voorwielaandrijving, een stationwagon, dieselmotoren... De X-Type is niet de auto waar ze bij Jaguar met veel plezier op terugkijken.

Welk van de bovenstaande miskleunen is volgens jou de allergrootste? Geef je mening hieronder en vergeet niet te stemmen vai de poll!