You're busted!

Net als in de film. Mijn vrouw en ik rijden al bijna vier weken door de Verenigde Staten, ruim tienduizend mijl achter de rammelende kiezen van onze Mustang Convertible, maar 'het' is nog niet gebeurd. Jazeker, ik ben ratelslangen tegengekomen. Jazeker, ik ben met een agentenhand op mijn hoofd achterin een politieauto geduwd omdat ik de tien dollar voor een tolbrug niet cash kon betalen. Maar dé ultieme ervaring uit elke roadmovie, op een lange, verlaten, stoffige en verzengend hete Interstate ineens die blauw-rode zwaailichten in je spiegel zien en 'hoewieuw-hoewieuw!' horen: nee. Nog een week te gaan, mijn kansen slinken. Net als in de film, ik wil het. We rijden over de 59 in het uiterste zuiden van Utah, tussen Hildale en Hurricane. Het is bloedheet, de zon brandt genadeloos op onze hoofden en we willen maar één ding: aankomen op onze bestemming, Las Vegas, waar de casino's vertier, misschien wat geluk maar in elk geval veel verkoeling zullen bieden. Ik heb de cruise control dan ook op een ondeugende 75 mph staan waar slechts 65 is toegestaan, als het eindelijk gebeurt. Vanachter een kleine zandwal schiet hij achter mij de weg op: een heuse sheriff-Challenger met zwaailichten en een luid 'hoewieuw-hoewieuw!' Ik denk 'k*t', maar tegelijkertijd 'yes!'. Matty's gedachten zijn wat eenduidiger terwijl ik de Mustang de berm in rijd: "Ja hoor, het valt me nog mee dat het nu pas gebeurt. Waarom kun je je nou nooit eens... " En daar is hij, net als in de film, grimmige blik vanachter een zonnebril, rechterhand op de kolf van zijn revolver. Eerst even beleefd informeren hoe het met mij gaat vandaag, maar meteen daarna: "You're busted!" Net als in Need for Speed Hot Pursuit. Maak me gek! Ik moet de autopapieren en mijn rijbewijs inleveren en zonder nog wat te zeggen verdwijnt Kojak in zijn geairco-de Dodge. Om ons de volgende tien minuten in onzekerheid levend gebraden te laten worden. En ik word verbaal gelyncht. Matty telt ons geld. We hebben nog maar tachtig dollar contant en de dichtstbijzijnde geldautomaat is waarschijnlijk een lichtjaar of drie verder. De onzekerheid duurt voort, tot de diender terugkomt met mijn papieren, plus een geel briefje. Een warning notice. Omdat ik een schone lei heb, kom ik weg met een waarschuwing. Maar of ik de man wil beloven mij de rest van onze vakantie aan de maximum snelheid te houden? Dat doe ik. "Enjoy the rest of your stay! And consider the notice as a souvenir." En ook dat doe ik. Het grappige is, de rest van de reis heb ik me aan de snelheid gehouden. Gewoon omdat ik dat heb beloofd aan sheriff Kirk Smith in Utah. Zo ben ik. Maar als ik weer zo'n achterlijke acceptgiro uit Leeuwarden krijg, heb ik alleen maar meer zin om het gas extra in te trappen. Als genoegdoening, en uit pure hufterigheid. Ook zo ben ik.