Weg met de parkeersensor

De parkeersensor is uitgevonden om twee redenen. Eén: moderne auto's zijn volstrekt onoverzichtelijk. Twee: ze hebben geen bumpers meer. Dat heeft een aantal andere redenen, design en luchtweerstand voorop. Daarover een volgende keer. Nu de gebakken peren.

Het gaat van kwaad tot erger met het parkeerhulpgebeuren. De sensor kreeg gezelschap van de achteruitrijcamera met live-beelden onscreen, en/ of van info-graphics op het dashboard. De omslachtigheid ten top. De afgelopen weken had ik meerdere testauto's over de vloer waarin ik bij achteruit inparkeren werd geacht te vertrouwen op een beeldscherm vóór me. Ik kreeg er wat van. Een elementair instinct dwingt je in de rijrichting te kijken. Maar daar blokkeert een c-stijl of een hoge kont je uitzicht. Het is een hoogst oncomfortabel gevoel dat nooit went. Mercedes heeft met ledjes in de dakhemel een psychologisch draaglijk compromis gevonden, maar het blijft behelpen. Alleen zien is geloven. De praktijk bewijst het. Regelmatig zie ik auto's met parkeersensoren én parkeerschade.

De natuurlijkste oplossing is auto's zo te bouwen dat je ziet waar je bent. Zolang fabrikanten dat niet doen blijven ze ernstig in gebreke. Met mijn 850 station is het ondanks zijn niet geringe maten heerlijk navigeren in parkeervakken. De koets reikt tot de achterruit, en die is zo groot dat je niks over het hoofd ziet. Mocht je dat gemene paaltje toch gemist hebben, dan is er nog een bumper om het op te vangen. Met de veel kleinere VW Jetta die ik deze week te leen heb durf ik amper de stad in. Prima auto verder, maar ik zie geen hand voor ogen.

De parkeerhulp is een testimonium paupertatis.