Weg met alle zwarte auto's!
Jarenlang heb ik geworsteld met m'n geweten, maar nu is het tijd voor mijn coming out: ik vind dat zwarte auto's niet meer kunnen. Want wat is het geval: zwarte auto's worden vooral gereden door leaserijders en zoals iedereen weet, rijden die mensen allemaal asociaal. Dat begint 's morgens vroeg al: gespeend van alle gevoel en respect voor techniek scheuren ze vol gas weg met koude motor. En verder bewegen ze zich en masse hardrijdend, bumperklevend, rechts inhalend en niet richting aangevend door het verkeer. Dat alles werkt ontzettend stigmatiserend voor de kleur zwart. En dat kan natuurlijk niet meer anno 2013.
Bekentenis nummer twee: ook ikzelf heb ooit een zwarte auto bezeten. Dat was in 1993 en '94. Voor die tijd, in mijn politiek-naïeve periode, staan er allerlei kleuren in mijn auto-portfolio. Zelfs drie witte! Terwijl iedereen weet dat je door bewust een witte auto te kiezen, in feite laat zien dat je wit superieur vindt. Kan natuurlijk niet. Nee, in 1993 ontwaakte ik politiek en koos ik heel bewust, uit raciale solidariteit, voor een zwarte auto. Als blanke dertiger voelde ik me niets te goed om daarin rond te rijden! Na verloop van tijd bleek die auto trouwens een behoorlijk gevoelig type; elk krasje, stofje of ander oneffenheidje zag je op z'n prachtige zwarte huidje. En ook de ziel van dit model was behoorlijk sensitief, want ik ben nog nooit zo vaak voor terugroepacties naar de garage terug geweest als met deze prachtige zwarte bolide. Bovendien – zo leerde ik later – was dit ook geen écht zwarte auto.
Ik had namelijk gekozen voor een lichtbeige interieur. Zwart vanbuiten, blank vanbinnen – Afro-Amerikanen noemen dat een bounty. Daar sta je dan met al je goede bedoelingen.
Die hadden me trouwens ook al in de richting van dit ene Zweedse merk geduwd. Want Duits, dat kon gezien de geschiedenis natuurlijk niet. Japans – hetzelfde laken een pak. Daar had mijn oudoom (voormalig krijgsgevangene in een Jappenkamp in ons Indië) me al fijntjes op gewezen. Dat hij – rijdend in een Franse auto – nog nooit van Vichy-Frankrijk had gehoord, was me wel duidelijk.
Ik had dat wel, dus viel een Franse auto ook af. Italiaans dan? Bij de geschiedenisles het hoofdstuk Italië in de jaren 30 en 40 overgeslagen, zeker? Amerikaans dan! Hallo, does the Nam ring a bell? En over Chili nog maar te zwijgen! Een Lada dan; de Russen hadden in de jaren 40 immers Oost-Europa bevrijd? Tja, maar toen dat eenmaal achter de rug was, werden die jongens een stuk minder vrijheidslievend. Dus werd het een Zweed, alleen raakte ik behoorlijk in de stress toen ik hoorde dat die sympathieke neutrale Zweden in de jaren '40 doodleuk Duitse troepentransporten via Zweeds grondgebied naar het bezette Noorwegen hadden toegestaan. Bovendien, toen ik merkte hoe asociaal mijn mede-zwartrijders zich door het verkeer bewogen, besefte ik dat een zwarte auto ook niet meer kon.
Evenmin als wit natuurlijk. Of geel. Of rood. Oranje? Veel te nationalistisch. Groen? Legerkleur! Blauw? Marine, ook agressie dus. Nu ik erover nadenk, kan eigenlijk alleen grijs nog door de beugel. Maar ja, behalve Fisker misschien, is ook elk automerk politiek bezoedeld.
Ik kom er niet meer uit. Ik vraag mijn Afro-Antilliaanse vrouw en onze jong-volwassen kinderen om raad. Ze kijken me meewarig aan. "Papa, doe niet zo zielig. Heb je aandacht nodig of zo. Je lijkt Prem Ridicuulshun wel!"
