Weg met airco!

Het is weer aircotijd. En ik weet het: airconditioning is een godsgeschenk. Hoe vaak heb ik de mede-automobilist niet horen zeggen: nooit meer zonder! Jaja, in dertig seconden schone ruiten. Jaja, het houdt je fris. Toch moet het eens afgelopen zijn met die aircoverafgoding. Mijn eerste airco-ervaringen deed ik op in testauto's. Het was meteen mis. Na een week genieten in een Mercedes S320CDI stapte ik – dit is, helaas voor mij, geen dichterlijke overdrijving - met koorts, hoofdpijn en verstopte luchtwegen meer dood dan levend in mijn oude aircoloze Omega. Ik zag nog geen verband. De tweede keer: zelfde laken een pak. Toen begon er iets te dagen. Later hoorde ik hoe het kwam. De oorzaak is dat in testauto's airconditionings altijd aan staan, terwijl je ze vijf minuten voor aankomst moet uitschakelen om de boel droog te blazen. Anders hoopt zich in het systeem met dank aan je medetestrijders allerlei bacteriële troep op die gezonde Hollandse jongens koud laat maar die mijn kwetsbare schrijverslijf rauw lust. Die raad heb ik in mijn oren geknoopt. In mijn eerste auto's met airco – Peugeot 306, Golfjes – zette ik de vriezer altijd tijdig uit. Warempel: nooit meer klachten, tenminste niet in die mate. Niettemin: fan ben ik nooit geworden. Niets vreselijker dan de hittemuur die na een lange zomerse vakantierit bij het uitstappen over je heen valt, die eeuwige prikogen in gortdroge cabines, die walm van chemisch onwelriekende nepkoelte op de Péage. Doe mij maar een schuifdak. Verse lucht, vrij uitzicht op de hemel, nooit meer naar de dokter. Nee, mijn Volvo heeft er geen. Gelukkig wel elektrische ramen. Dat is pas een uitvinding. Eén druk op de knop, en weg is de hitte. Mits je rijdt, natuurlijk. Maar files kenn'n wij lekker niet, in Drenthe.